Blues In Zyfflich
4 juni 2011

Tekst & Foto’s: Patrick Struijker Boudier

Een warm avondje blues in dubbel opzicht zaterdag in Zyfflich: hoge temperaturen en broeierige, zwetende en zomerse blues. Een heet feestje dat me regelmatig door de stomende  bands en hitte naar een koele dronk deed grijpen.

Rond 19.00 uur begint het festival langzaam vol te lopen. Geen zorgen dat het niet vol komt: met 750 bezoekers is deze editie uitverkocht. Bas Kleine & His Harmaniacs (NL) bijten het spits af in de tent. Jammer dat het in het begin nog niet zo druk was, want de bezoekers hoorden een vrolijke set die prima paste bij het zomerse weer.

Lekkere lome shuffle-blues, een drummer die brushes gebruikt, een heerlijk relaxte bas, een soepele gitarist en een uitgelaten Kleine op harmonica. Niet dat het allemaal easy en relaxt is: met Too Late – bekend van Little Walter – en Caldonia van Louis Jordan komt de zomerse temperatuur nog een paar graden hoger te liggen. Stomend! Heerlijk de energie die met deze nummers de zaal in wordt geknald.

In de zaal betreedt daarna de F.O.G Bluesband (NL): Four Old Guys. Vier oude mannen? Dacht het niet. Het luchtige en zomerse van de eerste band maakt plaats voor een harder en zwaarder bluesrock geluid. Walter Trout, Popa Chubby, Joe Bonamassa: de ‘zwaargewichten’ uit de harde blues komen voorbij in de set van een uur. Stampend, brullend en rockend.

Terug naar de tent om even muzikaal af te koelen met de Bel Sonics (DE). Tenminste, dat was de bedoeling. Maar met zwetende songs als Bourgeoisie Blues en Muddy Waters Blues is er van afkoeling weinig sprake. Maurice Fingland heeft een stem die doet denken aan een kruising tussen Robert Plant en John Fogerty. Gelukkig spelen ze ook Little Red Rooster zodat we even op adem kunnen komen in de overvolle tent.

Haze and Horns (NL) spelen soulblues met een prettige blazerssectie als aanvulling. De film The Commitments gezien, gebaseerd op het boek van Roddy Doyle? Okay, da’s weliswaar een verzonnen verhaal over een Ierse soulband, maar dan krijg je ongeveer een idee wat de muziek van Haze and Horns is. Helaas viel tijdens het tweede nummer de stroom uit, maar dankzij een muzikaal intermezzo van de blazers waren die tien minuten onderbreking zo voorbij.

Wat daarna weer volgt, is fijne bluessoul opgepompt met een stevige ritmesectie. I Put A Spell On You hangt tussen het origineel in van Screamin’ Jay Hawkins en de cover van Creedence Clearwater Revival: het duivelse in de stem van Hawkins gecombineerd met het jagende gitaarspel van Fogerty. I Don’t Need No Doctor in de uitvoering van John Mayer is iets minder geslaagd. De kenmerkende riff – waardoor de noten zo lekker blijven ‘hangen’ – wordt te houterig uitgevoerd. Daarentegen is de gloedvolle en soulrijke bewerking van Hallelujah I Love Her So van Ray Charles bijzonder geslaagd.

Tijd voor een Eric Clapton tribute door de Joe Brozio Band (DE & NL). Ik zie EC niet zo snel optreden in Zyfflich (maar wie weet, dromen mag altijd) dus deze tribute is een prima alternatief.  De uitvoering van Hoochie Coochie Man geeft alle ruimte aan de band en heeft een warmbloedig intermezzo van het Hammond orgel.

I Shot The Sherrif blijft dichterbij de orginele reggae uitvoering van Bob Marley dan de versie van Clapton zelf, mede door de conga’s als extra percussie. Have You Ever Loved A Woman is altijd één van mijn favoriete nummers door Clapton geweest en krijgt vanavond een uitgebreide, dramatische en snijdende solo. Crossroads mag ook niet ontbreken, maar dit nummer komt minder uit de verf door een licht overstuurde gitaar. Beter en subtieler is Old Love met een minutenlange pianosolo. Heerlijk!

Blues-Factor (NL) is up next: een Achterhoekse driemans formatie die ‘no nonsense’ bluesrock speelt. Helaas hier ook wat technische problemen maar na 15 minuten vervolgt de band de set met een stevige Prisoner Of A Dream van Walter Trout. Met The House That Love Built sijpelen de technische problemen er weer door en moet gitarist Toon Graat noodgedwongen van instrument wisselen. Jammer, want het is een goede bluesrockband die weten hoe ze moeten spelen, zoals blijkt uit hun versie van Little Wing.

Harp Mitch & The Bluescasters (DE & NL) spelen praktisch een thuiswedstrijd want drievierde van de band is Duits. De band zuigt op het kleine podium in de tent het publiek de lucht uit de longen en zet een smerige en gemeen rockende set neer. Zanger en bluesharpist ‘Loud Mitch’ is een intense harmonicaspeler die donker en dreigend zijn noten de zaal in blaast.

Blues in de stijl van Little Walter met een behoorlijke scheut Lester Butler. De temperatuur mag dan buiten inmiddels wat gezakt zijn, in de tent is bijna het kookpunt bereikt als de band vrijwel hun complete cd Tell Me speelt. Too Tired sluit de set swingend af. En met swingend doel ik niet alleen op het nummer zelf, maar ook op de voorste rijen die in no-time een dansende massa vormen. Knap, want zoveel ruimte is er niet meer in de overvolle tent. Briljant laatste nummer!

En dan is een lastig moment aangebroken. Vrijwel gelijktijdig spelen Robbert Fossen & Bobby’s Teardrops (NL) en The Veldman Brothers (NL): twee topbands die het festival afsluiten. Kies ik voor de relaxte en subtiele blues van Robbert Fossen & Bobby’s Teardrops of dompel ik me onder in de ongelooflijke bluesrockende set van The Veldman Brothers? Moeilijk, moeilijk.

Uiteindelijk een compromis met mezelf: heen en weer lopen tussen beide bands. Het zorgt wel voor wat schizofreens: heb ik me net laten meesleuren met de zomerse en lome blues van Robbert Fossen, word ik weer keihard wakker geschud door de snoeiharde blues van The Veldman Brothers. En zo gaat het eigenlijk anderhalf uur constant: zacht, hard, relaxen, knallen. Voorkeur voor één van de bands? Heb ik niet. Ik heb genoten van de stomende en beukende set van The Veldman Brothers met een hoofdrol voor de gehele band. Maar ook van de ontspannen muziek van Robbert Fossen & Bobby’s Teardrops. Bij beide bands wordt het publiek het podium opgezogen en op het einde weer uitgeput de zaal terug ingeworpen. Heerlijke uitsmijters op dit festival!

Nog twee jaar en Blues in Zyfflich viert het dubbelde lustrum. En als ik de plannen en ideeën van Leo Preusting, zo hoorde, een van de drijvende krachten achter het festival naast de tientallen vrijwilligers, staat er nog veel moois te wachten. Deze avond was in ieder geval meer dan geslaagd!

Website: www.bluesinzyfflich.de


Ook op Blues Magazine ...

Geen berichten gevonden.