Concertverslag Blues Caravan 2018
Hypothalamus, Rheine (D)
10 februari 2018
Blues Caravan is al sinds 2005 een jaarlijks terugkerend initiatief van platenbaas Thomas Ruf van Ruf Records. Jarenlang was hij tourmanager van Luther Allison en midden de jaren negentig besloot hij een eigen platenmaatschappij op te richten om Luther beter te kunnen promoten en alles in eigen hand te houden. Met succes. Na Luther’s overlijden kwam diens zoon Bernard Allison ook bij Ruf en heeft Ruf zich verder gespecialiseerd in nieuw, jong talent. Vele namen zijn inmiddels de revue gepasseerd en/of zijn nog steeds bij Ruf: Joanne Shaw Taylor, Mike Zito, Big Daddy Wilson, Dani Wilde, Samantha Fish, Layla Zoe en vele anderen.
De Blues Caravan bestaat altijd uit drie gitaristen en een ritmesectie. Van veel shows wordt later een cd/dvd uitgebracht, veelal onder de titel Songs From The Road. Zo kwam in 2009 de cd/dvd ‘Songs From The Road’ van Luther Allison uit op Ruf Records, een uitgave die schitterende kritieken kreeg. Het was een registratie van het Jazz Festival in Montreal, Canada en een maand later overleed Luther aan kanker op 12 augustus 1997. De huidige Blues Caravan tour is een eerbetoon aan Luther om te herdenken, dat het twintig jaar geleden is, dat hij gestorven is. Bernard zal zijn vader ook regelmatig in de show aanhalen.
Tekst: André Wittebroek / Foto’s: Juergen Thiemann
(Let op: alle foto’s, video’s en teksten op deze website zijn auteursrechtelijk beschermd. Het is niet toegestaan deze zonder voorafgaande toestemming te gebruiken, af te drukken of te publiceren.)
Het concert begint met het openingsnummer Low Down Dirty waarbij iedereen op het podium staat. De gitaristen Bernard Allison, Mike Zito en de Kroatische Vanja Sky, aangevuld met de uitstekende ritmesectie Roger Inniss op basgitaar en Mario Dawson op drums. Bernard vertelt in de aankondiging dat de avond voor zijn vader is en een welgemeend langdurig applaus van het publiek geeft de sfeer prachtig aan. Dan knalt de song direct uit de speakers, heerlijk ritmisch, elke gitarist soleert om de buurt en de ritmesectie laat meteen zien wat ze in huis heeft. Wat een geweldig swingend begin. Het geluid is prima: Roger’s bas is vol, warm en grooved. Het geheel komt uitstekend door en geeft zo een fijne basis.
Na dit nummer is het de beurt aan Vanja Sky. Mike en Bernard verdwijnen van het podium en Vanja speelt vijf songs. De funky rockblues Do You Wanna Dance, het strak gespeelde Crossroads Of Life op slidegitaar met mooie riffs, de slowblues Married Man met passend ingetogen gitaarspel van Mike Zito. Het laatste nummer van haar set is het bekende Bad Penny van Rory Gallagher, een van haar grote voorbeelden. Het begint funky met bas en drums en haar ietwat hese, rauwe stem past er perfect bij. Het gitaarwerk is meer geknepen. Haar vocalen zijn zeer volwassen en men zou niet zeggen dat ze pas 23 jaar oud is. Een zeer positieve verrassing deze Vanja Sky en het publiek laat dat blijken middels een groot applaus. En dan te bedenken dat dit haar eerste tour ooit is. Haar presentatie is goed, humoristisch en ze heeft looks die net wat extra’s aan het mannelijk publiek bieden.
Dan is het Mike Zito tijd en ook hij speelt vijf songs. Mike is een goede bekende van Blues Magazine, zijn muziek is reeds vele malen besproken en gerecenseerd. Mike is een gewaardeerde muzikant in de blueswereld. Hij beschikt over een heldere stem en zijn gitaarspel is meer puntig en hoekig en staat meer in dienst van de song. Maar hij kan ook geweldig soleren. (Bernard is meer de gitaarsolist vanavond en staat meer op de voorgrond).
Mike begint met de blues One More Train en daarna Gone To Texas, prachtig gezongen, klagend en eindigend in een mooie solo. In de heerlijke funkblues, met diepe basloopjes Dirty Blonde komt Bernard erbij en tovert hij met zijn gitaarsynthesizer zowaar Hammond geluiden te voorschijn! Ondergetekende begreep het eerst niet: ‘Ik hoor een Hammond maar ik zie geen orgel! Op tape???’ Maar aan zijn vingerzetting zie ik dat het de gitaar moet zijn en dat blijkt dan later ook. Zeer verrassend. Mike’s gitaar heeft een meer snerpend geluid. Wat de hele avond opvalt is het spelplezier van alle bandleden en dat slaat over op het publiek, wat een geweldige sfeer geeft gedurende de hele avond. Mike bespeelt de slidegitaar in Make Blues Not War, hier meer in de lagere tonen en dat klinkt top. Laatste nummer voor de pauze wordt Wasted Time, een heavy blues met dito riffs met een spetterende solo aan het eind.
Na de pauze is het tijd voor Bernard Allison. Hij begint met In The Open, een stevige bluesrocker met prachtig gitaarwerk, gevolgd door Roulet 88. Hij heeft een mooi, vol en warm geluid in zijn gitaarspel en soleert o zo makkelijk. Daarnaast heeft hij een prachtige volle bluesstem. Hij straalt een en al plezier en positiviteit uit en zoekt steeds leuk contact met publiek. Een top show- en bluesman.
Zijn grote voorbeeld is Jimi Hendrix en hij speelt diens overbekende Voodoo Chile, met in het midden verweven een stuk Testified van Stevie Ray Vaughan. Knappe overgangen steeds. Hij soleert geweldig , dan weer bluesy, dan rocky, dan funky, van alles zit erin. Roger en Mario verlaten hun instrumenten en staan klappend en swingend op het podium en Bernard maar soleren. Knap, maar wel lang en voor mij een beetje teveel van het goede. Maar het publiek gaat uit zijn dak door het magistrale spel en dan is het natuurlijk prima. Hij eindigt zijn set met het bekende Going Down dat een funky groove meekrijgt, vooral door de ritmesectie. Bernard haalt hier ‘stemmen’ uit de gitaar en de song heeft een beetje een jam-karakter. De fijne groove wordt nog versterkt door de Nile Rodgersachtige (Chic) riffs.
Bernard en Mike beginnen met Bad News Is Coming, een fenomenale slowblues. Mike zingt, met subtiel spel van Bernard, galm in de drums en diepe baslijnen. Een prachtig geluid. Complimenten aan de geluidsman, dat maken we wel eens anders mee! Dan neemt Mike het gitaarspel op puntige wijze over en gaat het de jazzy kant op, daarna weer terug naar de blues. In het midden gaan de twee gitaristen een duel aan, de een speelt en de ander doet na en omgekeerd. Ze dagen elkaar uit en hebben ontzettend veel lol. Het wordt echt grappig wanneer ze beide gaan ‘praten’ met hun gitaar en zelfs gesprekken voeren! Zelfs enkele mensen uit het publiek worden bij dit spel betrokken, tot groot enthousiasme hiervan.
Life Is A Bitch komt dan met Vanja er weer bij. Het eerste nummer waarbij alle drie gitaristen ook samen zingen en dat klinkt super. (Vanja vertelde in het gesprek na afloop toen ze de setlist gaf, dat ze dat niet geoefend hadden, het kwam simpelweg niet in hen op. Pas tijdens de tour kwamen ze erachter dat dat goed klonk). Een prachtige funky blues waarin elke gitarist mag soleren. Stilzitten is er niet bij. Dan is de show afgelopen maar het publiek schreeuwt om een toegift (Zugabe genaamd in Duitsland en nooit we want more).
Als toegift speelt de hele band het nummer Serious. In de emotionele aankondiging vertelt Bernard dat dit zijn vaders bekendste lied is en het ter ere van zijn nagedachtenis als afsluiter gespeeld wordt. Een mooi eerbetoon van de zoon aan de vader. Het is een heerlijke slowblues en wordt prachtig gezongen door Bernard. Iedereen soleert weer even en dan is het voorbij.
Bernard dankt het publiek en besluit met de woorden: “We all love you Daddy”.
Conclusie: Een werkelijk schitterende bluesavond met geweldige muzikanten en met een emotionele rand. Gedenkwaardig.
Line-up:
Bernard Allison: vocals, gitaar
Mike Zito: vocals, gitaar
Vanja Sky: vocals, gitaar
Roger Inniss: basgitaar
Mario Dawson: drums
We horen graag je mening! Voeg reactie toe