DSC_0351

Blackberry Smoke
Melkweg, Amsterdam (Oude Zaal)
27 oktober 2014

Verslag: Mark Harmsma / Foto’s: Arjan de Rooy

Eerder dit jaar traden de Southern Rockers van Blackberry Smoke op in Winston, in Amsterdam. Het concert in dit kleine zaaltje was snel uitverkocht en voor mijn gevoel sprak ik honderden mensen die er ook wel naar toe hadden gewild. Ondertussen ontplofte de Blackberry Smoke-Facebook-fanpagina bijna van jaloerse Amerikanen, dat wij in zo’n klein zaaltje (180 man) de Smokers letterlijk konden ruiken. Voor het gemak zagen de Amerikanen natuurlijk over het hoofd dat zij maar in de auto hoeven stappen of een goedkoop vluchtje hoeven te boeken, om al die mooie muziekevenementen en festivals te bezoeken die hier aan onze neus voorbij gaan.

Deze zaal is duidelijk een maatje groter en de band is in de U.S. ook weer een maatje gegroeid dus dat loopt met elkaar in de pas. De uit sympathieke Southern Rockers bestaande hechte live band blijft in Nederland echter een “cultband” want een echt grote naam hebben ze hier nog steeds niet, getuige ook de ‘redelijke’ kaartverkoop in de Melkweg. Naar verluidt waren er zo’n 400 kaarten in de voorverkoop verkocht, terwijl bijna het dubbele aantal bezoekers zou hebben gepast.

Daarnaast zijn twee andere mogelijke oorzaken te bedenken voor deze opkomst: het concert was op een maandag, en de aanstekelijke promotieactiviteiten van ’s lands Southern Rock speciaalzaak Johan “Popeye” Dollekamp hadden zich gericht op het vullen van ‘zijn’ Metropool in Hengelo (O) waar BBS de avond ervoor optrad. De Metropool was wel strak uitverkocht, 800 man! Bassist Richard Turner klampte Johan in Amsterdam nog even aan, net toen ik met hem stond te praten en verklaarde dat ze er ook vanavond vol voor zouden gaan. Toch kon ik me niet aan de indruk onttrekken dat de zware uitwedstrijd in Hengelo nog een beetje in de benen zat. En wat wil je, een sold out house op een zondagavond waar je in extase wordt onthaald, zie hier.

DSC_0465

Terug naar Amsterdam. Wat een aardige mensen achter de balie en toog, betaalbare biertjes, wat is dat toch een prima zaal De Melkweg! Het podium in de oude zaal past de Smokers beter dan Winston, ze hoeven niet zoals eerder dit jaar uit te kijken om niet op elkaars effectpedalen te gaan staan. De band was hier om het dubbel live album Leave A Scar (recensie) te presenteren en we kregen direct waar voor ons geld, doordat de boys “Like I Am”, “I’d Be Lyin” en “Leave A Scar” aan elkaar doorspeelden. Veel tijd om naar adem te happen of nieuw bier te halen is er niet, want de heren vervolgen met “Six Ways To Sunday” waar ze “Good One Coming On” achteraan plakken. Zo hebben we de meezingers van de meest voorname platen, “Little Piece of Dixie” en “The Whippoorwill” binnen een half uur achter de kiezen, dat belooft nog wat!

De altijd enthousiaste gitarist Paul Jackson beantwoordde mijn ‘proost’-gebaar met een brede glimlach en knipoog, en dat is precies waarom je naar een band als deze gaat kijken: de beleving. Deze band drijft op het gevoel dat band en fans het feestje met elkaar moeten bouwen, het is een echte fansband. Het moet de band goed gedaan hebben dat een steeds groter deel van het Europese publiek ook de teksten woord voor woord meezingt, zoals in het navolgende gevoelige “Pretty Little Lie”. En zo blijft de materie intens en is de showopbouw goed, zoals in de Leave A Scar recensie al beschreven: Blackberry Smoke grijpt je bij de strot en laat je niet meer los. “Pretty Little Lie” gaat over in “Crimson Moon”, de subtiel gezongen tienerstory met een snoeihard refrein, een van m’n favorieten, en omdat we de toonaard D nog niet gehad hebben wordt vervolgd met “Sleeping Dogs”. Maakte ik eerder al eens een opmerking over solo’s die redelijk vastomlijnd zijn, “Sleeping Dogs” wordt steevast uitgebouwd en voorman Charlie Starr speelt een lange geïmproviseerde solo. In het middenstuk horen we ook Gregg Allman’s “Midnight Rider” en Grateful Dead’s “I Know You Rider”. Daarna volgt nog een korte solo van Charlie in aanloop naar het oppakken van “Sleeping Dogs”, waarbij de band heel rustig speelt. Een enkeling klapt in de maat. Of publiek nu z’n kruit te snel verschoten heeft, dronken, stoned of moe is – het is om het even: Starr had hier kennelijk meer enthousiasme verwacht, want hij draait de volumeknop dicht en maant het publiek tot handklappen in de maat. Pas als hij daarover tevreden is komt die tekst die we allemaal mee dienen te zingen: Make no mistake let there be no doubt / Paint me in the corner I’ll fight my way out / The more I love a story brother this is it / I’ll be all over you, like stick on shit!

DSC_0510

DSC_0328

Na dit nummer horen we een korte jam, in de vorm van de oude blues “Rolling & Tumbling” – zoals ook Blackfoot ‘m al deed in 1982 op het fijne live album “Highway Song”, en dit blijkt een intro te zijn naar “Sanctified Woman”, een beuker dus. Een dubbele gitaarwissel kondigt een nummer aan van de country getinte EP “New Honky Tonk Bootlegs”: “Lesson In A Bottle”. Op Leave A Scar Live wordt het nummer nog aangekondigd als een zeldzaam gebracht nummer, kennelijk slaat het aan bij band en publiek en wordt het weer vaker gespeeld. En terecht, het is een mooie bluesy country song en zo laat BBS zien muzikaal veel in de mars te hebben. Het nummer helpt het publiek schijnbaar over z’n dipje heen, en “Everybody Knows She’s Mine” kan weer op vele meezingende fans en luid applaus rekenen. Een mogelijke andere oorzaak voor het dipje komt tijdens “The Whippoorwill” aan het licht: op aangeven van bassist Richard Turner wordt onder luid gejuich door de security een kennelijk irritant heerschap uit het publiek gehaald. Ik vind het jammer dat het incident de aandacht afleidt van dit mooie nummer, dat door Charlie opmerkelijk wordt voorzien van een extra solo richting einde.

Het wordt tijd om de band voor te stellen, voor de kijkers van rechts naar links: Paul Jackson is de goedlachse gitarist/tweede zanger die met zijn fills, licks, solo’s en vele 2e stemmen de nummers van franje voorziet. Brendon Still is de toetsenist, ook al zo’n vriendelijke vogel – je maakt mij niet wijs dat daar 1 greintje kwaad in zit. Hij speelt piano, Hammond/Leslie en Wurlitzer. De extraverte, stoïcijns hakkende beul achter de drums is Brit Turner en de fans weten wel dat vervolgens broer, bassist en 3e zanger Richard Turner wordt aangekondigd die dan direct het pompende basintro van “Up In Smoke” inzet. Omdat ik zelf een beetje bas speel werd me gevraagd of hij bijzondere dingen speelt. Mijn antwoord luidde dat de baslijnen misschien niet heel bijzonder zijn, maar alles is on top of it, vooruit, pompend, stuwend – dus precies wat je van een goede bassist mag verwachten. En omdat dit een open medium is, kunt u uw aanvullingen en zienswijze onderaan dit bericht kwijt!

Voorafgaand aan “Ain’t Got The Blues” grapt Charlie, nu met akoestische gitaar, dat hij in Amsterdam geld moest lenen van Paul, je kunt het op YouTube terugzien. Daarna mag Paul een nummertje op de akoestische gitaar voor het country getinte ”One Horse Town”, meegezongen door publiek. In “Ain’t Much Left Of Me” valt de enorme pompende bas weer op, en dit blijkt het laatste nummer te zijn. Vervolgens schiet het publiek in z’n tweede dipje, er wordt wat gejuicht, geklapt en gefloten maar de meerderheid laat het aan z’n buurman over. Uiteindelijk ben ik zo’n buurman en met mij steeds meer. Na relatief lang wachten komt de band terug, en presenteert ons een nieuw nummer, waarvan ik gelezen heb dat het op het nieuwe album komt dat begin 2015 verschijnt: “Fire In The Hole”. Als aankondiging van het laatste nummer belooft Charlie dat hij ons snel weer zal zien, en dat is ook zo want begin 2015 volgt wederom een Europese tour ter promotie van de nieuwe plaat. Dan volgt het laatste nummer, “Freedom Song” waarmee een ruim anderhalf uur durend beregoed concert wordt beëindigd.

Zoals het anno 2014 kennelijk hoort bij een cultband hebben de fans vrijwel alle nummers gefilmd, hierbij een overzicht ter reconstructie van de show:

Setlist:
“Like I Am”
“I’d Be Lyin”
“Leave A Scar”
“Six Ways To Sunday”
“Good One Coming On”
“Pretty Little Lie” / “Crimson Moon”
“Sleeping Dogs”
“Sanctified Woman”
“Lesson In A Bottle”
“Everybody Knows She’s Mine”
“The Whippoorwill”
“Up In Smoke”
“Ain’t Got The Blues”
”One Horse Town”
“Ain’t Much Left Of Me”

Toegiften:
“Fire In The Hole”
“Freedom Song”

DSC_0517

DSC_0330

DSC_0324


Ook op Blues Magazine ...