Horen we eerst de virtuoze akoestische versie, als Ben zijn mede bandleden weer op het podium roept, barst het nummer in volle hevigheid los. Inmiddels is Ben weer voorzien van zijn elektrische gitaar en er volgt een uitgebreide versie van dit topnummer. Ben laat zijn Fender Strat janken op het podium, maar als hij een uitstapje in de zaal maakt, kan ook het mega enthousiaste publiek van dichtbij van zijn gitaarspel genieten.
Ben Poole
NiXenMeeR, Enschede
19 februari 2017
Tekst en foto’s: Nineke Loedeman / Video: Art Visuals
Alle foto’s van de avond zijn te zien in dit album.
Het heeft maar liefst vijf jaar geduurd voor de Britse bluesrockgitarist Ben Poole zijn in laarzen gestoken voeten weer op het podium van de NiXenMeeR in Enschede kon zetten. Vanaf 2011 deed Ben als 23 jarige gitarist enkele Nederlandse clubs aan, waaronder ook de Nix. Binnen enkele jaren werd Ben een graag geziene gast op vele podia en festivals, zowel in Nederland als vooral ook in Duitsland, Zwitserland en thuisland Groot Brittannië.
Er is sindsdien veel gebeurd met deze jonge gitaarvirtuoos. Zo bracht Ben enkele albums uit: ‘Let’s Go Upstairs (2012), ‘Live At The Royal Albert Hall'(2014) en het vorig jaar uitgekomen album ‘Time Has Come‘. Momenteel toert Ben door Europa met zijn band, bestaande uit drummer Ben Matthews, bassist Tom Swann en toetsenist Joe Mac. Eén optreden slechts in Nederland en dat is vanmiddag in de goedgevulde ‘huiskamer’ NiXenMeeR, waar Ben verwelkomd wordt door een grote schare bluesliefhebbers uit het hele land.
Er wordt afgetrapt met de funky titelsong van het eerste album, Let’s Go Upstairs, waarin niet alleen Ben maar ook toetsenist Joe Mac al direct los gaat. Het kwartet vervolgt de set met de wat tragere shuffle Win You Over waarin er opnieuw een hoofdrol voor Joe is weggelegd. Ook bij de blues ballade Love Nobody No More staat het tempo nog wat op de slow en easy stand. Ben speelt op prachtige ingetogen wijze en legt al zijn ziel en zaligheid in deze song, afkomstig van ‘Live At The Royal Albert Hall’.
Dan is het tijd voor de Freddie King klassieker Have You Ever loved A Woman. Een song die op Ben’s geheel eigen wijze wordt gespeeld. Het nummer begint met een lange intro, waarin Ben’s uitstekende kwaliteiten als gitarist goed naar voren komen. Maar ook Joe Mac weet raad met zijn toetsen en gooit alle registers open tijdens zijn solo, waarna Ben het doodleuk weer overneemt met zijn Fender. Het nummer duurt maar liefst ruim 14 minuten! Ben put zijn repertoire vanmiddag vooral uit zijn meest recente album ‘Time Has Come’ en het tempo gaat met de rocksong Lyin To Me wederom iets omhoog. In ieder nummer horen we het vloeiende en melodieuze aspect dat Ben Poole altijd in zijn nummers aanbrengt.
De tweede set is toch heel anders: steviger! In rap tempo volgen de veelal pittiger songs elkaar op. Het is nu tijd voor meer vlammend gitaargeweld, vette lange solo’s en stampende battles, vooral tussen Ben en Joe. We horen onder andere het melodieuze The Question Why, het soulvolle maar uiterst explosieve nummer Longing For A Woman en Time Might Never Come, een mooie ballade met een indrukwekkende gitaar partij!
Geen frontman kan zonder goede ondersteuning van zijn band en Ben heeft weer een stelletje klasbakken om zich heen verzameld. Zoals Ben Matthews, net als Ben en Tom Swann is ook hij afkomstig uit Brighton. Wat kan deze man overheerlijk drummen zeg. Hij geeft een imposante solo weg in het funky uptempo nummer Stay At Mine, waarin ook gelegenheid wordt gecreëerd voor een mooi duel tussen Ben op gitaar en Joe Mac op toetsen. Deze Joe Mac speelt met veel schwung en pit, maar toch uitermate subtiel. Een genot om naar te luisteren. Bassist Tom Swann doet zijn werk uitstekend. Hij speelt iets korter bij deze band en blijft wat meer op de achtergrond, iets wat niet ongewoon is voor bassisten.
De band verdwijnt na Stay At Mine even van het podium maar dan komt Ben solo graag terug voor de toegift. Om zijn schouder hangt zijn akoestische gitaar en voor een aandachtig luisterende Nix speelt hij op indrukwekkende wijze de Gallagher song As The Crow Flies, gevolgd door een prachtig Hanging In The Balance.
Horen we eerst de virtuoze akoestische versie, als Ben zijn mede bandleden weer op het podium roept, barst het nummer in volle hevigheid los. Inmiddels is Ben weer voorzien van zijn elektrische gitaar en er volgt een uitgebreide versie van dit topnummer. Ben laat zijn Fender Strat janken op het podium, maar als hij een uitstapje in de zaal maakt, kan ook het mega enthousiaste publiek van dichtbij van zijn gitaarspel genieten.
Na tweeënhalf uur spelen zit het erop. Het publiek gaat volledig tevreden huiswaarts, de zondagmiddag is weer op uitstekende wijze ingevuld. Het was een goed weerzien met Ben en ik hoop niet dat het publiek van de NiXenMeeR weer vijf jaar moet wachten tot Ben hier de zaal plat komt spelen.
Ben vervolgt nu eerst zijn toer maar komt op 1e paasdag 16 april naar Nederland terug naar het mooie Blues Rock Festival Oppe Reuver Blues.
Website Ben Poole.
Mooi verslag. Helaas optreden gemist maar ik kan niet alles zien. Wel afgelopen donderdag Dave Mason kunnen zien. Ook TOP