Concertverslag Marcus King
Gezien in: Afas Live, Amsterdam, op 29 Oktober 2024
Tekst: Edwin van der Linden Fotografie: Marco van Rooijen (BluesMagazine Archief)
(Let op: alle foto’s, video’s en teksten op deze website zijn auteursrechtelijk beschermd. Het is niet toegestaan deze zonder voorafgaande toestemming te gebruiken, af te drukken of te publiceren.)
Marcus King is een grote jongen aan het worden. Het is voor de eerste keer dat hij niet in de kleinere zalen speelt. Van Metropool in 2020 en Doornroosje 2022 en via het grotere 013 staat hij nu voor het eerst in een van de grotere Amsterdamse zalen. Afas Live was niet uitverkocht maar zeker wel goed gevuld. Het publiek was verrassend jong. Misschien omdat alle oude knarren bij Deep purple zaten in de Ziggodome. Misschien een volgende stap voor Marcus? Als ik alle recensies van Deep Purple moet geloven had het publiek beter kunnen kiezen voor Marcus King. Het werd een fantastische avond ondanks dat ik na laatste album “Mood swing” wat teleurgesteld was geworden in zijn nieuwe muziek. Het was veel soul en het album kabelde een beetje door. Niet een album om nog een keer te beluisteren, in tegenstelling tot zijn “Young blood” uit 2022.
Live is echter alles anders, er werden wel 7 nummers van het album gespeeld maar afwijkend, met veel meer passie of zelf akoestisch. Al vanaf de start met “It’s Too Late” werden we meegezogen in de avond. Het rustige “Hero” en “Beautiful Stranger” werd door de soepele Hammond van Mike Runyon en de slide van 2e gitarist Drew Smithers heerlijke nummers, soul invloeden zeker, maar duidelijk is merkbaar waar de roots van de band zit, the Southern style met Allman brothers invloeden. De veelzijdigheid van band is het best zichtbaar in nummers als het aan de crew opgedragen Workin’ Man Blues” en “Save me” De eerste is gewoon country terwijl over de tweede wat funky elementen had.
Nadat de band het podium had verlaten pakte Markus King zijn akoestische gitaar en hier kwam de kracht van livemuziek naar voren. “Bipolar love” is op het album maar een niemands dalletje maar krijgt zoveel kracht in deze akoestische versie. Bij het eveneens acoustisch gespeelde “Mood swings” vormde het ritme klappende publiek een heerlijke toevoeging en waaruit bleek hoe het publiek het naar zijn zin had.
Aan het einde van de reguliere set had Marcus King nog een verassing voor het publiek in petto, “In memory of Elizabeth Reed”.van de al eerder genoemde Allman Brothers band. Dit nummer was in de Europesche tour nog niet gespeeld en heeft voor mij de voorkeur boven het veel gespeelde “Ramblin mann”. Maar de Almann fans (en dat waren er veel aan het applaus te horen) werden verwend want ook deze kwam in de toegift aan bod samen met een andere publiekslievelingen als “Wildflowers & Wine” en “Delilah” Met een bijzonder lekker gevoel de auto weer opgezocht wetende dat de blues niet dood is met artiesten als Marcus King, Gary Clarck JR, Larkin’ Poe en de Teskey brothers die een jonger publiek weten te trekken en allemaal andere stijlen spelen maar duidelijk links naar de blues blijven houden.
We horen graag je mening! Voeg reactie toe