Adele
Paradiso, Amsterdam
8 april 2011

Tekst : Patrick Struijker Boudier

Kort, krachtig, kippenvel. In die drie woorden is het concert van Adele afgelopen vrijdag in Paradiso samen te vatten. Kort, want na 70 minuten was het klaar. Krachtig, omdat Adele wederom bewees dat ze over een prachtig powerful stemgeluid beschikt. Kippenvel want de emoties van de songs die ze zingt vóel je als publiek. Kort, krachtig, kippenvel.

Zelden iemand live in concert gezien die het publiek laat voelen alsof ze gezellig op de Engelse thee bij haar thuis zijn. Als er één zangeres is op dit moment die de grote zaal van Paradiso kan veranderen in een klein intiem huiskamerconcert dan is het Adele deze avond. Zelden ook iemand gezien die zo wars van pretenties haar optreden doet. Ze stáát er gewoon en vertelt tussen de nummers door wat de oorsprong van de nummers is, afgewisseld met humoristische anekdotes. Waarna er steevast weer een klaterende en snoeiharde lach volgt; een van de vele dit optreden.

20.40 uur: de zaallichten doven, gejuich volgt en langzaam gaat één spot links op het podium aan.
De spot op de pianist. Intens en voorover gebogen over zijn instrument zet hij Hometown Glory in. Na de eerste maten klinkt vanuit de coulissen de stem van Adele. De eerste paar minuten zingt ze de zaal toe vanuit die plek om daarna in een orkaan van applaus het podium te betreden.

Adèle in Paradiso Amsterdam: Hometown Glory
Bekijk deze video op YouTube.

Na de opening betreedt de rest van de zevenkoppige band het toneel: naast de pianist 2 gitaristen, een bassist en twee achtergrondzangeressen. Live vormen ze een prima backing voor de songs. Sommige nummers worden zelfs beter gebracht dan op de plaat: Rumour Has It (persoonlijk mijn minst favoriete van 21) klinkt ongemeen hard rockend door de snoeiharde percussie. Het nummer klinkt daardoor nog dreigender dan op de plaat. If It Hadn’t Been For Love, een cover van The Steeldrivers ademt een rasecht bluegrass gevoel uit door de tokkelende banjo en klinkt nog rootsier dan op de cd. Right as Rain is een vrolijk huppelende song die de zaal aan het dansen krijgt.

 Maar ook de achtergrondzang is meer dan op zijn plaats. Op I’ll be Waiting, Take It All en Turning Tables zijn call and answer nummers: Adele schreeuwt de emotie uit; vraagt bijna om een reactie, iets dat de zangeressen ook doen door met gloedvolle accenten tijdens de refreinen Adele te beantwoorden.

Maar het best is Adele op haar kleinst: zonder backing, alleen maar piano of gitaar en een hartverscheurende stem die het verdriet van de liefde uitdraagt. Don’t You Remember bijvoorbeeld begint met een snik en verstikkende stem van emotie en bouwt uit tot een climax van onverholen verdriet, spijt en angst. Het perfecte samengaan van soul – zielleed – en de diepe ellende van de blues. Make You Feel Me Love is een bitterzoet nummer – haar eerste nummer 1 hit in Nederland – over verlangen waarmee ze de zaal doodstil krijgt.

Kort, krachtig, kippenvel. Voor mij nu al het concert van het jaar. Tenzij ze dit jaar nog een keer terugkomt voor een optreden in Nederland natuurlijk.


Ook op Blues Magazine ...