Concertverslag: 12de OPEN BLUES – GELDROP, 6 JUNI 2015

12de OPEN BLUES – GELDROP, 6 JUNI 2015

Tekst en foto’s: Walter Vanheuckelom
Foto’s Ina Forsman Band / Foto’s Rootbag / Foto’s Dan Patlansky / Foto’s Stevie Nimmo Trio

De organisatie van het Open Blues Festival in Geldrop hadden voor hun twaalfde editie gezorgd voor een erg sterke line-up. Met de Ina Forsman Band, Rootbag, Dan Patlansky en het Stevie Nimmo Trio stonden vier erg goede bands op het programma.

Iets na half vijf mocht de Ina Forsman Band beginnen aan hun set van anderhalf uur. De ravenzwarte, negentienjarige Finse frontvrouw van de band wordt door velen een grote toekomst voorspeld. Deze jongedame vertegenwoordigde verleden jaar Finland op de Europese Blues Challenge in Riga. Ze kwam in contact met Guy Verlinde, die velen beter kennen als Lightning Guy, en beiden besloten om samen te werken. Guy heeft natuurlijk genoeg relaties en al vlug had hij een band samengesteld die deze jonge zangeres zou begeleiden als ze naar onze contreien afzakte.

Op de gitaar is er Guy of Richard van Bergen, Steven Troch op de mondharmonica, Rene Stock op de basgitaar en Erik Heirmans op de drums. De jongens begonnen met hun vieren aan het eerste nummer, waarin Guy op de gitaar en Steven op zijn harp al dadelijk fel uithaalden. Daarna kondigde Guy, zangeres Ina Forsman aan. Het vijftal ging dadelijk erg sterk van start met een spetterend ‘Out The Door’. In ‘5, 10, 15 Hours’ was bassist Rene Stock erg sterk op zijn grote contrabas. De Finse heeft ondertussen haar eerste album uit en het volgende nummer ‘What Have I Done’ is daarvan de single. Volgden nog de knappe shuffle ‘Gettin’ Hip’ en een erg knap ‘I Don’t Know’ waarin Guy zijn klasse toonde op zijn Fender. ‘Down In Mexico’ had erg mooie tempowisselingen en ‘Queen Bie’ was om van te smullen. Erik Heirman op drums en Rene Stock op de contrabas zorgden voor de leuke groove. Guy op de gitaar en Steven Troch op de bluesharp zorgden met hun virtuositeit voor de kers op de taart. Voor de slagroom zorgde zangeres Ina Forsman.

Guy kwam nog eens heel sterk voor de dag in ‘Got Love If You Want It’. Hij stond op het randje van het podium alles uit zijn Fender te halen. Afsluiten deed de Ina Forsman Band met het vrolijke en swingende ‘Something Got A Hold On Me’. De zangeres nam uitgebreid de tijd om haar band voor te stellen en alle bandleden mochten daarbij even solo in de schijnwerper. Er kwam nog een toegift en daarin kwam de Nederlander Richard van Bergen de band nog versterken. Er volgde een heel mooie versie van ‘I Rather Go Blind’ en daarna was het definitief gedaan. De Ina Forsman Band was een zeer goede opener, met een prima zangeres en een voortreffelijke Steven Troch en Guy Verlinde. Alle bands kregen van de organisatie ongeveer negentig minuten speeltijd en tussendoor was er een half uur voorzien om de aanpassingen op het podium te doen. Met het goede weer was dit half uur voor velen de ideale gelegenheid om even een luchtje te scheppen of om iets te drinken of te eten.

Rootbag was de volgende band die het podium op mocht. Frontman Richard van Bergen is één van de beste Nederlandse gitaristen en hij werd bijgestaan door zijn vaste bandleden, namelijk Jody Van Ooijen op drums en Roelof Klijn op de basgitaar. Het debuutalbum ‘Rootbag’ verscheen eind vorig jaar en het was een schot in de roos. Overal lovende recensies en bij verschillende magazines, websites en radio stations werd dit album verkozen tot het beste bluesalbum van 2014. Wat ik erg in de muziek van Richard van Bergen waardeer is de passie die de man uitstraalt, hij ademt muziek. Ook de klankkleuren van zijn gitaren zijn zo mooi. Geen Fender of Gibson, maar wel een Harmony Meteor, een Supro, een Steffsen Telecaster en een Silvertone gitaar.

Het trio pakte, net als de eerste band, dadelijk erg sterk uit met ‘Headache 2 Nite’. Vervolgens ging men met ‘ Maybe Someday’ en ‘When He Comes’ naar de wortels van de swamp. Roelof Krijn, voor de gelegenheid met donkere bril, zorgde voor de diepe lekkere bas groove. Dat Richard al wat materiaal klaar heeft voor een opvolger van ‘Rootbag’ bleek uit de zeer sterke nieuwe song ‘Middle Of The Night’, waarin de frontman erg fel tekeer ging op zijn witte Supro. De bottleneck werd rond de vinger geschoven voor ‘Stand In Line’, één van de beste songs op het debuutalbum. Rootbag was nog maar twintig minuten bezig en had het publiek al duidelijk geïmponeerd, want er bleven mensen naar voor komen om het drietal van dichtbij te kunnen bewonderen.

Jody Van Ooyen drumde heel strak in ‘Give Me Your Love’. In deze smeekbede naar liefde, haalde klasse gitarist Richard verschroeiend uit. Al de songs uit het album ‘Rootbag’ passeerden in Geldrop, dus ook het krachtige ‘Nobody’, de swingende shuffle ‘Will This Love’ en een extra lange versie van ‘Nothing In The World’. Het lekkere gepingel van Richard over zijn gitaarsnaren kon weer op veel bijval rekenen bij het publiek. Het roer volledig omgooien na je vijftigste is volgens Richard het verhaal van ‘Tired Of Being The Fool That I Am’. Dat Steff Piere en Richard van Bergen goede vrienden waren herinner ik me nog van het interview dat ik met de Nederlander had. Steff is er spijtig genoeg niet meer, maar Richard wilde ‘Don’t Loose Your Pride’ toch opdragen aan zijn goede vriend en de beste gitaren bouwer ter wereld. Als Steff de passie in Richard zijn stem en spel gehoord heeft, dan zal hij zeker blij zijn met deze attentie van zijn vriend.

De jongens gingen drummer Jody Van Ooijen even aan het werk zetten in ‘Right On Time’. In deze nieuwe uptempo song moest de drummer vol aan de bak, maar hij deed dat briljant als altijd. Richard vergat ook zijn vrouw niet, want het nieuwe nummer ‘Rock Me Right’ was speciaal voor haar geschreven. Het werk met de bottleneck op de Supra gitaar was rauw , maar heerlijk om naar te luisteren. Het trio nam afscheid met de swingende shuffle ‘Walk On In’. De tijd was voorbij gevlogen. De band kreeg een daverend applaus en er kwam nog een bisnummer. We waren halfweg het festival en hadden al twee prachtige optredens achter de rug.

Een half uurtje later kregen we opnieuw een trio, nu niet uit Nederland maar uit Zuid-Afrika. Dan Patlansky is in eigen land een grote ster. Hij speelt voor uitverkochte zalen en mocht in Johannesburg zelfs openen voor Bruce Springsteen. Nu is hij al een paar jaren bezig om Europa te veroveren en dat lijkt hem zonder problemen te gaan lukken. Verleden jaar waren het meestal clubs in Nederland en Duitsland waar Dan optrad. Dit jaar zijn er verschillende festivals waar deze gitaarvirtuoos mag optreden. Dat organisator Ewald Ewalts een neus heeft voor goede muziek bewijst hij, door deze voor velen nog onbekende naam op de affiche te plaatsen.

Om de vingers wat los te spelen begonnen Dan, Clint en Steph aan hun set met het mooie, instrumentale ‘Drone’. Even later werden alle registers open getrokken voor het verschroeiende ‘Backbite’. In deze opener liet de Zuid-Afrikaan horen dat hij over een sterke, volle stem beschikt en dat hij een echte gitaarvirtuoos is. De band bleef stevig en strak verder spelen met ‘Bring The World To His Knees’ waarin de baslijnen uit de Epiphone Thunderbird bas van Clint Falconer lekker kriebelden in je buik. Er werd wat van genre gewisseld met de Texas shuffle ‘Taking Changes’, maar ook hier was het enorme sterke gitaarwerk van Dan op de Fender Stratocaster om duimen en vingers af te likken.

Elk sterk bluesalbum moet volgens Patlansky minstens één mooie slowblues bevatten en dat hij een pareltje op ‘Dear Silent Thieves’ heeft staan bewees hij met het wondermooie ‘Your War’. Eerst wat gepingel en wat later snel vingerwerk op de hals van de Strat, om daarna plots echt fel en verschroeiend uit te halen. Wauw, dit was pure klasse en dat ik niet de enige was die daar zo over dacht was te horen aan het daverende applaus dat het trio mocht ontvangen. Het bleef rustig met ‘Hold On’, een nummer met dezelfde ingrediënten als zijn voorganger. Heerlijk refrein en het gitaar werk werd weer met veel gevoel en passie gespeeld. Dan vertelde over het leven in zijn thuisland en zei dat schietpartijen daar een heel normale zaak zijn. Met de regelmaat van een klok wordt er iemand neer geschoten. Het volgende nummer ‘Daddy’s Old Gun’ is dan ook het verhaal van de wapens in Zuid-Afrika. Enorm sterke song met veel power en Dan die de song nog wat rauwer maakt door het gebruik van de Wah wah-pedaal.

De ritmesectie met Steph Nortje op de drums en Clint Falconer op de basgitaar leverden, zoals gedurende het gehele concert, een knappe prestatie af. Ze stonden minder in de schijnwerpers dan de frontman, maar zonder hen zou Patlansky het publiek niet kunnen geven dan wat hij nu allemaal liet horen. Daarna volgde met de stuwende shuffle ‘Bright Lights, Big City’ en ‘Only An Ocean’ twee knappe bluesy nummers, waarin vooral het enorm sterke vingerwerk van Dan opviel. De passie en het gevoel waarmee hij elke snaar beroerde was echt mooi om naar te kijken en te luisteren.

Het kippenvelmoment gedurende het optreden kwam er tijdens het wondermooie ‘Madison Lane’. Al de songs op ‘Dear Silent Thieves’ zijn door Dan geschreven, wat ook zijn klasse als songwriter bevestigd. ‘Madison Lane’ is een traag nummer, dat met veel passie gezongen werd en de gitaar deed mijn nekharen rechtkomen. Het glorie moment van Steph was de knappe drumsolo die hij ten gehore bracht als voorbode van ‘Voodoo Chile’. Ook Clint Falconer mocht even soleren op zijn Epiphone Thunderbird bas, maar daarna was het een one man show van Dan Patlansky. Wat hij allemaal met zijn Fender Stratocaster uitspookte gedurende het twintig minuten durende ‘Voodoo Chile’ is moeilijk onder woorden te brengen.

Elke millimeter van zijn instrument werd gebruikt, natuurlijk kwam er improvisatie aan te pas. De ene seconde hoorden we snel vingerwerk, het andere moment haalde Dan uit met spetterend en verschroeiend gitaar werk, dan weer bespeelde hij zijn instrument als een toetsenbord. Een enorm schouwspel om te horen, maar ook visueel was het echt genieten. Wat een grandioze afsluiter van een schitterend concert. Het was dan ook niet verwonderlijk dat het publiek bleef roepen om meer. Nog eenmaal mocht Geldrop genieten van Dan Patlansky, want de jongens kwamen graag terug om met het verwoestende ‘Fetch Your Spade’ hun concert helemaal af te maken. Nog beter dan dit optreden zou moeilijk worden.

We hadden nog één band tegoed, namelijk het Stevie Nimmo trio. De Schotse jongens hadden de moeilijke opdracht nog beter te doen dan hun voorgangers. Stevie Nimmo heeft natuurlijk tonnen ervaring en begon voortreffelijk aan hun optreden met ‘Rattlesnake Shake’. Typische Nimmo Brothers muziek, met veel enthousiasme gebracht. De pompende en stuwende ritmesectie is heel kenmerkend in de muziek van Nimmo. Voor de extra’s zorgt de gitarist zelf wel, door zijn vol overgave gespeelde klasse solo’s. Stevie bezit bovendien een pracht van een stem en een hele achterban aan fans. Zonder verpozen werd overgegaan naar ‘I’m Still Hungry’, een nummer in hetzelfde genre als zijn voorganger.

Met het wondermooie en melodieuze ‘I Can Change’ wisten Stevie, Graig en Matt iedereen te bekoren en de frontman schitterde tijdens zijn spetterende solo. Na zijn ziekte heeft Stevie Nimmo een solo-album uitgebracht. ‘The Wynds Of Life’ heeft meer countryinvloeden dan de muziek van The Nimmo Brothers. ‘Make It Up To You’ is één van de pareltjes die Stevie schreef en dat we nu in Geldrop mochten aanhoren. Nimmo is zelfs bezig aan een opvolger, met ‘Running On Back To You’ kreeg het publiek in ieder geval al een voortreffelijke teaser te horen. Stevie eiste een glansrol op in dit mooie nummer, minutenlang imponeerde hij de aanwezigen door zijn uitstekend gitaarwerk op zijn Gibson.

De band bleef met ‘Gambler’s Road’ en ‘Good Day For The Blues’ mooie trage melodieuze nummers spelen en telkens stal Nimmo de show met een weergaloze solo. Dat deed hij met nog meer glans in de cover ‘The Storm’, het kippenvelmoment van het festival. Het Nederlandse publiek dat nooit kan zwijgen tijdens concerten en festivals werd er zelfs stil van. Het applaus dat Stevie kreeg was dan ook dubbel en dwars verdiend. Dan nam de band een verrassende wending, ze gingen de disco tour op met ‘Lovin’ Might Do Us Good’. Matt en Graig konden zich nog eens uitleven en aan de manier van spelen zag je dat ze zich in hun sas voelden.

De afsluiter ‘The Eye Of The Storm’ kwam van Stevie’s solo album ‘The Wynds Of Life’. Wederom een melodieus traag nummer dat echt goed gebracht werd. Op dit soort songs schijnt Stevie Nimmo een patent te hebben. Als toegift werden alle registers open getrokken met de Freddie King cover ‘Going Down’. Open Blues Geldrop kon zich geen mooier einde bedenken dan deze geweldige bluesrocker. Heel de zaal was tijdens dit feestje het refrein uit volle borst aan het meezingen. Prima optreden van het Stevie Nimmo Trio al moet ik wel zeggen dat ze hun setlist wel eens mogen veranderen , want die is al meer dan acht maanden dezelfde en daardoor zo voorspelbaar.

Ewald Ewalts en zijn ploeg mogen terugblikken op een geslaagde twaalfde editie van hun Open Blues Festival. Volgend jaar op vier juni komt er alvast een dertiende Open Blues Festival.

Website: www.bluesopen.nl

Ook op Blues Magazine ...

Dan Patlansky – Shelter of Bones

Dan Patlansky – Live 2018 (EP)

RICHARD VAN BERGEN “Rootbag”