Concert Verslag Zoetermeer Blues – 6 Juni 2009

Fat Harry & the Fuzzy Licks (Foto credits: Jan-Peter Klijn)

Het weer zag er goed uit, en niets kon dus een lekkere festival dag in de weg staan, dus meteen aftrappen rond 13.45uur met een formatie, die ik zeer hoog in het vaandel heb staan. We hebben het hier over FATT HARRY AND The FUZZY LICKS, die zeer verdiend op het hoofdpodium na eerst jaren in kroegjes te hebben gespeeld. Frontman Fatt Harry is werkelijk een heel groot gitaarwonder in ons landje, en moet volgens mijn menig veel meer aandacht krijgen. Hij is ook de lieveling al jaren van Amerikaanse grootheid Joe Louis Walker, en speelt regelmatig met hem mee. Die Joe heeft een hele grote bewondering voor deze kanjer uit Rotterdam. De stijl die de Fuzzy licks hanteren, is zeer divers en gaat van traditionele blues songs tot Jazzy dingen, en een gitaarlicks die je werkelijk doen sidderen. Fatt Harry heeft ook een hele grote voorliefde met Albert King en ook Freddie King, en natuurlijk heel veel Walker. Toch kan deze man heel goed ook zelf songs schrijven en binnenkort wordt er een song van hem gecoverd door een hele grote jongen in de blues wereld, dus wordt vervolgd zullen we maar zeggen.

De set die de band neer zette was helemaal goed, al werden ze af en toe wel wat geplaagd door het geluid. Het viel mij op dat de stijl dit keer ook meer Chicago Blues bevatten, wat deze man vooral ook erg goed kan, maar slecht een deeltje van zijn talent is. Ook trakteerde hij ons op een aantal messcherpe slide partijen op een zeer oude gitaar van Walker. De rest van de band mag er trouwens ook wezen, heerlijk toetsenwerk, steady drum werk, en de Mona Lisa van de Blues op de bass- jawel Monique De Jong dus. Wel grappig als je deze mensen aan het werk ziet, want je ziet ze ook regelmatig spelen bij andere bands. Monique was jarenlang de bassiste bij Mr. Boogie Woogie, en Fatt Harry is gewoon ook de leadgitarist bij de Robbert Fossen Blues band en zo kon het eigenlijk ook niet uitblijven dat ze in een andere band zouden belanden, en dat pakt verdomd goed uit kan ik je melden.
Fatt Harry is een gitaarwondertje, die barst van de technieken en speelplezier, en heel ver gaat komen denk ik, en het wachten is dan ook op zijn tweede schijf, die binnenkort moet gaan uit komen. Mooi begin dus meteen al.

Fat Harry (Foto credits: Jan-Peter Klijn)

Ja, en dan, want een festival biedt natuurlijk heel veel moois, maar helaas kan je ook niet alles echt bekijken, dus moet je keuzes maken, met daarbij natuurlijk meteen de aantekening dat dit verslag dus ook niet geheel compleet is, maar slecht een indruk geeft van het gebodene. De keuze die dus volgt is persoonlijk, en dat gezegd te hebben vervolgen we onze weg…
We maken een kleine wandeling en komen terecht bij het Schoolplein waar een lekker podium stond, en al aardig wat mensen zich zeer vermaakten bij de klanken van de formatie TOUGH ’N TENDER, een formatie die de blues lekker stevig aan pakt, maar ook hele mooie Soft momentjes kent, en dat is dan te horen in de erg mooie stem en flitsend bluesharp, en het stevige wordt dan ingebracht door de heftige gitarist van deze band, die heel wat riedeltjes er uit knalt. Het geheel geeft een lekker soundje, maar helaas waren de zangprestaties niet al te best te horen, omdat de rest van de band vaak te hard speelde, en het mooie verzanden in een soort van brei, wat ik persoonlijk erg jammer vond, want zingen kon deze man wel, een tip is dan ook gewoon die gitaar, drums een tandje zachter, en dan kan men horen dat we hier met een zeer behoorlijke band te maken hebben. Dat vond het publiek ook trouwens, en de uitspattingen van de zanger waren daar mede ten deel aan. De zanger was er een die een lekkere podium uitstraling had, en ik weet zeker dat deze Boys er wel komen.

Dan een eindje verder komen we aan bij het podium Dorpsstraat Pilatusdam, waar ook een aantal optredens plaats zouden vinden. Eerste in die rij van drie was het zeer bekende, en vaak ook vijwel overal aanwezige duo: CLEANHEAD & BAREFOOT, die een mix brengen van akoestisch blues vermengd met Cajun en verder alle Amerikaanse windstreken, waarbij juist de bijzondere combinatie tussen gitaar en accordeon de toon wordt aangegeven, en meteen ook een zeer ongebruikelijke is eigenlijk. Dat neemt niet weg dat deze jongens mateloos populair zijn, en hun liedjes graag overal willen en mogen etaleren, en dat wordt zeer gewaardeerd, en geeft een heerlijk soundje. Biertje in de hand en dan genieten van al dat moois, vliegt de tijd voorbij, en komen ik zo in de wandelgangen de een na de andere bekende uit het grote Bluesland tegen.

De tweede act die zich meld is er een een waar ik razend benieuw naar ben, temeer omdat MR LITTLE BOOGIE BOY er in zit( Heintje dus), die vorig jaar een sterset weg gaf met kanjer John Primer, wat iedereen nog zeer scherp op het netvlies heeft staan. Deze Hein kan veel meer, want nu liet hij zich zien van een zeer sobere kant met een Amerikaanse grootheid HARMONICA SHAH. Tezamen zetten zij een set neer, met gitaar, geïmproviseerde drums door Hein zelf en gitaarwerk om je vingers bij af te likken.
Blues Optima Forma kwam voorbij in Funky, Soulfull, Chicago Blues werk, en maakte voor mij dit absoluut al tot een hoogtepunt van de dag. Wat een talent hebben die mannen zeg. Harmonica Shah heeft een stem als Muddy Waters en dat soort luitjes, en kan ook zeer behoorlijk de Bluesharp laten janken. Hein, dan maakt zulke prachtige gitaarrifjes tussendoor, zingt fantastisch, en bedient zich ook nog een van de basdrum en de HiHat, en dat allemaal met een uitstraling en vakmanschap die werkelijk je soms te ver gaan qua begrip.
Wat is deze man goed, en ook voor hem geld dat hij veel meer aandacht verdient in ons eigen land, en de samenwerking die deze man kan neerzetten tussen alle Amerikaanse grootheden is werkelijk ongekend. Mr Little Boogie Boy is niet alleen met zijn band bezig, maar doet nu ook in de kroegjes solo optredens, en vooral ook erg goed. Die man heeft een stem, die zo uit de Mississippi klei lijkt te zijn getrokken, Niet overtuigd? Luister zijn album maar eens dan.
Helemaal een beetje beduusd moeten we weer verder, en groeten nog even wat bekenden, om in afwachting van Oberg even wat tijd te besteden aan Dede Priest die weer een eindje verder een optreden ten beste gaven, en hoe!!!. Man wat een dampende set zette deze superband neer zeg, en ja natuurlijk een hele tijd blijven hangen, en de tijd vliegt voorbij. Wat een stem, band, gitaarwerk, toetsen, prestaties werden daar even neergezet, ongelofelijk, en meteen hoogtepunt 2. Dede is een veelzijdige zangeres met een heel mooi Tembre in haar stem en dus koesteren deze dame zeg ik dan, en heel veel diversiteit in de nummers, en een publiek die er wel pap van lusten, en terecht.

Ja, en dan weer terug naar het grote podium op het Stadshuis plein, waar heftig gitaarwondertje BAS PAARDEKOOPER AND THE BLUES CREW, een show zouden gaan geven. Ik had deze man echt nog nooit gezien, en je kan je voorstellen, dat ik na heel veel berichten erg benieuwd was . De man bleek dus inderdaad een heftige set in petto te hebben, met een feel ala Bryant maar vooral Walter Trout, Gallagher in zich. Wat een actie op het podium en heftige gitaarriedels. Veel Hendrix ook in de nummers te ontdekken, wat dit Power trio liet horen, en Needles to say, dat het publiek hiervan erg genoot en ik dus nu ook eindelijk. De man speelt met een bevlogenheid die zijn weerga niet kent, een soort Julian Sas, maar veel wilder qua doen en laten. Het klonk erg indrukwekkend en een uitstekende voorproef voor afsluiter Danny Bryant, die nog lekker in zijn auto lag te slapen, daar hij al een optreden had gehad in de middag in Wijk bij Duurstede. Ach ” life on the road is not easy as they say”, maar feit is wel dat ik door dit waanzinnige optreden dus Oberg helemaal vergeten was. Helaas dus, maar wel wat reacties gehoord, waaruit bleek dat het vooral een kunstig optreden.

Zo links en rechts werd er geklaagd over het geluid bij het hoofdpodium, dit had echter te maken met het feit dat de opstelling dit jaar anders was, dan de voorgaande jaren. Door de veranderde opstelling kon het geluid niet tegen een muur op kaatsen daar de ruimte vanaf het podium oneindig was, en daardoor een ander effect gaf, waardoor mensen die iets verder van het podium weg stonden, veel dingen niet goed konden horen helaas. Met deze opstelling leek het ook alsof er minder bezoekers waren dit jaar, dit was echter niet het geval, maar eigenlijk het tegendeel, want bij het slotoptreden van Bryant stonden er zo’n 800 tot 1000 bezoekers. Dit gezegd hebben keren we terug naar het programma: Oberg dus helaas er bij in geschoten dit keer en na wat ik gehoord heb hierover,

Was, het dus zeker de moeite waard en voor mij dan een must deze band maar eens ergens anders te gaan bekijken. Bas speelde trouwens aardig wat eigen werk, en dat mag er wezen hoor, en ook zijn prima demo schijfje. Hij heeft al aardig wat fans om zich heen verzameld, en dat is meer dan terecht vond ik.Ik zet koers naar een gelegenheid waar ik even kan zitten, want de hele dag op je benen staan voel je toch wel op een gegeven moment kan ik je melden. Even frites met al dat andere lekkers voor een keer ongezonde voedsel tot mij nemen, en even bakkeleien met vrouwlief over het festival tot dusver. Ja, bij de afsluiter wist ik wel wat ik me moest gaan voorstellen, want Danny heb ik al een aantal keren gezien, en eigenlijk is dat altijd constant van kwalitieit. Effin rond 20.30uur was het dus tijd voor de afsluiter op het hoofdpodum zoals ik dat dan altijd noem.

DANNY BRYANT, leek in het begin niet helemaal bij de les, maar misschien ook wel een beetje vermoeid, maar ging er meteen al stevig tegenaan, want hij eigenlijk altijd doet. Danny heeft een stijl die veel doet denken aan mentor Walter Trout, dus stevig maar ook de nodige ballades die zijn gig altijd sieren. Nu ook weer, Danny presteerde het weer om een dampende set neer te zetten, met natuurlijk lievelingen als Allways With me, maar ook I Shall Be released, wat hij op droeg aan legende Koko Taylor die ons een aantal dagen geleden ontnomen is van deze aardkloot, en wat gerust als een enorm gemis gezien kan worden, zij was n.l. The Queen Of The Blues. Danny zette deze klassieker van Dylan zeer gepassioneerd neer, en voor mij was dat ook het moment het voor gezien te houden na een uur Bryant, omdat mijn lichaam enigszins begon te klagen tegen mijn brein, en ik nog een pittige reis voor de boeg had, en dat kan je dan beter maar een beetje helder doen nietwaar? Het koste mij en vriendin wel wat moeite omdat mijn vriendin erg gecharmeerd was van de muziek van Danny, maar toch ook moest toegeven het wel gehad te hebben. Het plein stond flink vol toen we afscheid namen van Danny and Consorten, wederom een goede keuze van de programmeurs.

Na iedereen te hebben uitgezwaaid, en helaas geen T-shirt van Danny hebben kunnen te bemachtigen wegens te kleine maten namen we afscheid van een zeer geslaagde editie van dit toch al altijd goede festival, met inmiddels ook wat warmere kleding aan. Helaas geen kroegentocht dit jaar dus, maar de boog kan niet altijd gebannen zijn toch, en dat terwijl Mariella Tirotto nog ergens zou spelen, helaas dus voor vandaag, een ander keer maar weer. Wel een T-shirt gekocht van het festival zelf, welke erg mooi was uitgevoerd qua kleuren e.d. Lekker nog een biertje thuis nuttigen met wat lekkers, en dan dromen van al het moois.

THANX SO MUCH voor alle mensen die dit weer tot een feest hebben gemaakt. Volgend jaar ben ik er gewoon weer!!!