Steve Miller Band
Philipshalle, Dusseldorf (D)
15 oktober 2010
Tekst & Foto’s : Andre Wittebroek i.s.m. Rudi Wittebroek en Johan Kox
Als 55 plusser en blues-, bluesrock en rockliefhebber ben je natuurlijk opgegroeid met deze fantastische muzikant. Al zijn LP’s uit zijn begintijd staan in de kast en ja dan wil je hem natuurlijk ook zo snel mogelijk live gaan zien. Dat is dus gelukt,…… alleen heeft het 27 jaar geduurd voordat hij weer in Europa optrad. Dat zei hij zelf glimlachend aan het eind van de show met de humorvolle opmerking dat hij hoopte dat de volgende tour niet zolang op zich laat wachten!!!! Zou de beste man ongeveer negentig zijn.!
Omdat Dusseldorf veel dichterbij Winterswijk ligt dan Amsterdam daar naar toe met vrienden Rudi en Johan. De Philipshalle, een van buiten zeer troosteloos gebouw, vorm grote schoenendoos, ligt er wat naargeestig bij in de regen. Na binnenkomst in de zaal viel direct de grote afbeelding op het podium van de cowboy met als titel Space Cowboy op. Steve heeft deze tour naar de titel van een van zijn bekendste nummers genoemd.
Na plaats genomen te hebben op rij 2 was het zover. Met de knallende opener Jet Airliner viel het doek omlaag en was de show begonnen. Steve weet wat het publiek wil en start al rockend en hoe! Als tweede nummer Take The Money And Run en de stemming zat er direct goed in. Het merendeel van de bezoekers was toch dik 40 plus, waardoor men meer in stilte maar intens genoot van de klasse van Miller en band. Vooral Sonny Charles, 2de zanger naast Steve, was opvallend aanwezig. Zijn manier van bewegen was erg grappig om te zien, rubberen benen, wapperende handen, discoachtige bewegingen leidden eerst de aandacht af van zijn vocale kwaliteiten maar wat was hij goed. In nummers zoals de funkyblues Tramp, een duet met Steve, en Come On bleek dat hij over een geweldige stem beschikt. Na het stevige begin kwamen zo ongeveer alle bekende nummers aan bod. Onze lezers zullen ze allemaal wel kennen: van Living In The USA , Mercury Blues, Rock’ Me, Abacadabra, Dance Dance Dance tot The Joker en alles daartussen. Een feest der herkenning en o zo goed, maar teveel om allemaal apart te bespreken.
Ongeveer in het midden van de show pakte Steve zijn akoestische gitaar en kondigde het volgende aan:
De volgende 2 nummers draag ik op aan 2 zeer dierbare vrienden die vorig jaar zijn overleden. Gitaarontwerper Les Paul en bandlid en mondharmonicaspeler James Cotten. Les Paul kende ik vanaf mijn jeugd en we zijn altijd heel close geweest. Hij was mijn mentor en ik leerde veel van hem: enkele weken voor zijn dood speelden we nog samen . Zijn zoon vroeg mij om op zijn begrafenis het nummer Nature Boy the spelen, zijn vader had hem dat verteld. Het 2de nummer voor James , met wie ik 33 jaar heb samengewerkt: Wild Mountain Honey. Steve speelde het solo en het werd echt doodstil in de zaal. Hij had het er hoorbaar moeilijk mee, een kikker in de keel was af en toe te horen. Een emotioneel moment, ook voor het publiek.
Daarna ging het weer verder met enkele nummers van de nieuwe CD Bingo zoals het swingende Yeah Yeah, het prachtige nummer All Your Love, vooral bekend van John Mayall en Eric Clapton, Come on en Tramp. Zelfs Further Up On The Road kwam voorbij. Het laatste nummer was natuurlijk de klassieker Fly like An Eagle in een fantastische uitvoering. Inmiddels waren alle bijna bejaarden , inclusief mijzelf, gaan staan en de stramme lijven begonnen zowaar te swingen of in ieder geval iets wat daar op moet lijken.!! Het is ook echt ondoenlijk dat niet te doen. Zoals Steve zelf zegt : Ik probeer songs te maken die je uitnodigen om te dansen, plezier te hebben: It must Sing and Cook with great Songcourses. En dat deed het . Als toegift The Joker en de show was voorbij. Veel fans kwamen toen naar voren met oude LP’s , CD’s en vroegen om een handtekening. De zeer goedgehumeurde Steve nam er alle tijd voor, gooide een handvol plectrums in het publiek en dat was het. Rudi en Johan vroegen een technicus nog om de setlist maar helaas, die zaten te vastgeplakt.
Concluderend moet ik zeggen dat het een geweldig concert was. Veel afwisseling in de nummers, van rock, blues, spaceblues tot zeer intiem. Goede band ook, maar centraal in alles staat hijzelf, logisch. Hij bleek een veel betere gitarist te zijn dan ik had gedacht; zijn spel is zeer vloeiend, relaxt en ligt lekker in het gehoor. Er zit geen enkele sleet op zijn stem, nog steeds zeer kenmerkend en warm. Gekke dingen doet hij niet: rustig maar ontzettend knap allemaal. Net of het de gewoonste zaak van de wereld is een topmuzikant te zijn. Het plezier straalde er vanaf.
Mijn leven is de gitaar, ik speel erop, ik verzamel ze en heb er altijd een in de buurt , aldus Steve zelf.
En daar sluit ik mee af!!
Een gedenkwaardig concert in alle opzichten.
P.S. Als ik dit schrijf, zaterdagnacht 2.00 uur, moet hij nog in de HMH optreden op maandagavond 18 oktober. Heb je een kaartje dan hoop ik dat je net zo geniet als ik gedaan heb, heb je geen kaartje: probeer er nog een te krijgen.! Een must.
Internet : www.stevemillerband.com
Mooi verslag, ik heb het met veel plezier gelezen !
Ook ik heb het met veel plezier gelezen Andre:) En de foto’s? Die zijn prima toch? Horen er zeker bij. Bedankt.
Ben er ook geweest. Wij vonden het een top-concert, lekkere muziek en goede muzikanten. Alleen jammer dat er zo weinig publiek was.
Mooi verslag. Was gisteren bij het concert in de HMH en heb daarvan genoten. De 67-jarige Miller speelde en zong als vanouds en volgde nagenoeg dezelfde playlist als die in Dusseldorf. Maar aan het eind besloot Steve het publiek nog extra te vermaken met verzoeknummers en paste moeiteloos (ook op verzoek) met ‘The Window’ het programma aan. Voeg daarbij zijn sterke begeleidingsband met showman (maar ook sterke zanger) Sonny Charles. Kortom, een geweldige avond! En nu maar hopen dat Steve niet weer zo lang wegblijft uit Europa, hij beloofde ons een spoedige terugkeer!
Mooi en een waardig verslag,met een ernstige fout,het was
harmonicaspeler Norton Buffalo met wie hij vele vele jaren speelde,
en die verleden jaar overleed !!!!!!!!!!!!!!!!!!
Sorry Floor, je hebt helemaal gelijk!! Ik schaam me diep……………
Op al zijn CD’s, en ik heb er vele, staat Norton Buffalo, weet niet hoe ik dat heb gehad!