Snowy White Blues Project
Zondag 24 mei 2009
P3, Purmerend

Door: Frank van Engelen

Na een zonnige zondagmiddag, waarin ik lekker in de tuin heb vertoefd en na een smakelijke makkelijke hap, was het gisteravond rond 21.00 uur tijd voor de allerlaatste Bluesgig voor mij van het afgelopen weekend. Het optreden van legende en meestergitarist Snowy White was een feit. Ik hoor je al denken, Snowy White? Waar heb ik die naam meer gehoord? Natuurlijk, “My Bird of paradise”. Dat is wat vele mensen zich dan terstond bedenken, echter deze man heeft een reputatie en ervaring, waar menige bluesartiest zich een puntje aan kan zuigen.

Snowy White is n.l. een van de meest gevraagde sessiemuzikanten van de afgelopen tig jaar, en daarbij heeft onze vriend ook menig cd zelf vol gespeeld, soms met een symfonische inslag, maar zeker ook met heel veel Bluesklanken. Snowy White had al heel snel allerlei Bluesprojecten, en de albums van hem zijn in die tijd altijd goed verkocht. Ook is er het feit, dat deze kanjer zich altijd weet te omringen met erg goede muzikanten, zodat eigenlijk elk album, weer een ontdekking op zich is. De stijl van Snowy is divers, en zijn gitaarspel is melodieus, en neigt soms een beetje naar Mark Knopfller , maar bevat ook heel veel David Gilmour aspecten. Die laatste is niet een echte onbekende, want Snowy speelde menige gitaarsolo bij projecten van Pink Floyd, Roger waters, en jawel David Gilmour mee. Nummers als Comfortaly Numb van The Wall kregen een extra dimensie door het spelen van menige gitaarrif. Al met al kan deze man terugblikken op een zeer omvangrijk oeuvre. De Blues kan deze man trouwens ook ten beste vertolken.

Een kleine maand geleden kwam er dan het nieuwe album van deze gitaar gigant uit, met de naam Snowy White Blues Project, en de verwachtingen waren hoog gespannen. Meteen bleek al dat dit een echt Bluesalbum was geworden, en Snowy de hulp had ingeroepen van Matt Taylor, een zeer begenadigde gitarist, die ik nog niet eerder kende van naam en muziek. De rest van de muzikanten mogen er trouwens ook wezen, en de vraag rees nu wat dit optreden zou gaan geven. Nou, dat kwam vooral helemaal goed.

Het is 21.00 uur als de geluidsman het sein OK geeft, en de mannen heel rustig hun plaats innemen op het podium, wat mooi verlicht en vooral sfeervol was. Het eerste nummer, begon al meteen als een soortement van Bluesey-tune, waarin het even leek, of Snowy White zelf gewoon een bijrol speelde, omdat Stergitartist Taylor een behoorlijk groot deel voor zijn rekening nam en ook een echte showman bleek te zijn. De rest van de band, een fleurige blouse dragende Bassist die vooral de sfeer er goed in bracht en ook over een zeer aangenaam stemgeluid bleek te bezitten. Dan een drummer die erg creatief was in triootjes, en andere maatsoorten, en vooral erg veel enthousiasme uit straalde., Dit geheel zorgde voor een optreden, wat als zeer aangenaam en bijzonder mag worden beschouwd.
De toevoeging van Matt Taylor was een hele mooie en functionele naar mijn mening, want zo konden er ook Twin-loopjes gespeeld worden, die deden denken aan Wishbone Ash, maar ook hele mooie tegenhangende accordenreeksen en riedels, die Pink Floyd heel dicht bij brachten. Al met al een mooie mengeling van Blues, Sympho-trekjes en ook lekkere Funky dingen.

Er kwamen nummers uit de oudheid naar voren, als “Long Grey mare” en I Love Another Woman wat wij ook van andere Blueshelden kennen als John Mayall,en Fleetwood Mac. Dan van zijn eigen album het nodige, en uiteraard van zijn nieuwe album. Dat leverde vooral erg mooie momenten op. De titeltrack byv. Wat een juweeltje is dat, met glansrollen van beide gitaarkanjers, en elkaar zo vreselijk mooi aanvullend., Nog zo een juweeltje “Red Wine Blues” met zang die lekker onspannen klinkt en aandoet als een pracht van een Bluesballade met een soortement van David Gilmour stem. Verder een song als “The River Bled” met een prachtige melodieuze solo van Snowy zelf.

Voor afwisseling was er gezorgd in een akoestisch getint Intermezzo waarin de Blues lekker Back to Basic werd gehouden, en er gewoon een soortement van Skiffle nummer van Skip James werd gespeeld, en daarna een oude van Browny Mc. Gee. “Walk On” was een meezinger van jewelste en bracht een lekker vriendelijk en vriendschappelijk sfeertje in de zaal, die trouwens maar voor een klein deel gevuld was. Ik denk dat er misschien 100 mensen waren, en dat is toch echt veel te weinig voor deze Snowy White, die zich vooral daarom niet uit het veld liet slaan., Integendeel, hij zette met zijn band een prachtset neer, die als een warme deken over je heen kon vloeien. Een groot pluspunt was voor mij dat hij het nummer `Bird of Paradise` niet speelde, maar gewoon aan een verzoek uit de zaal voldeed, wat een pure akoestische Bluessong was. Al met al een lekkere avond, met prachtige gitaarrifjes van beide gitaristen, die elkaar vooral erg goed aanvullen, waaarbij ik wel moet aantekenen dat het geluid van Matt Taylor soms iets teveel was vergeleken bij Snowy White. Deze Taylor deed trouwens bij vlagen aan Eric Clapton denken en zeker wat betreft zijn stem, en was een gitarist van heel hoog formaat. De nieuwe schijf van Snowy White, is het beluisteren meer dan waard, en een bezoek aan hun live Gigs helemaal. Het album heet ‘In Our Time Of Living’ en ligt in de winkels. De afsluiter met de zeer toepasselijke titel ‘I can`t Get Enough of The Blues’ gaf het optreden een`absoluut kookpunt` gehalte.

Slotconclusie, Snowy White is klaar om een nieuwe impuls te geven aan zijn toch al zeer bijzondere muzikale loopbaan, en zijn rol als sessiemuzikant zal alleen maar meer worden vermoed ik zomaar.

P3, tenslotte een compliment voor de Ambiance en geluid. Dank allen voor een weergaloze sfeervolle avond.

Website Snowy White Blues Project : www.myspace.com/snowywhitebluesproject


Ook op Blues Magazine ...