ROBERT RANDOLPH AND THE FAMILY BAND
ft. SACRED STEEL
Melkweg, Amsterdam
5 Augustus 2010
tekst : Jeroen Bakker / foto’s : Marco van Rooijen
Aangekondigd als speciale show voor de liefhebbers van het betere gitaarwerk stond donderdagavond ‘guitarwizard’ Robert Randolph op het Oude Zaalpodium van de Melkweg. In 2000 was Randolph al doorgebroken in de New Yorkse clubscene waarna zijn carriere een stormachtige ontwikkeling doormaakte. Het was vooral Eric Clapton die zijn bewondering kenbaar maakte maar ook andere grote jongens als Santana, BB King, Buddy Guy en Joe Satriani deden graag een stapje opzij om op het podium plaats te maken voor de bescheiden maar zeer getalenteerde muzikant met zijn pedalsteel gitaarset.
Soul, funk, rock en blues komen allemaal aan bod tijdens de show die nauwelijks vijf kwartier in beslag zal nemen en waarin de nadruk hoofdzakelijk ligt op het recent uitgebrachte, derde studio-album We Walk This Road. Aangezien een groot gedeelte van zijn muziekloopbaan zich in de kerk heeft afgespeeld is het niet vreemd dat er hier en daar enige gospelmomentjes zijn waar te nemen. Het is overigens al snel duidelijk waarom Randolph met zijn familieleden is uitgeweken naar andere locaties want met het niveau van een dusdanig geluidsvolume als in de Melkweg is het, zelfs in het Huis van de Heer, vragen om problemen. De geluidsman verwachtte hier zeer waarschijnlijk in een enorme sporthal te belanden maar in Nederland moet er nog hard aan de naamsbekendheid van dit, nog jonge, fenomeen gewerkt worden. Het optreden kan daarom als een showcase beschouwd worden waarin zoals gezegd het laatste album centraal staat. Met een onvervalste slide-intro geeft Randolph direkt zijn visitekaartje af waarbij hij vocaal wordt bijgestaan door een dame die hij aankondigt als ‘my little sister’. De blues wordt rauw gespeeld en bevat ‘a whole lotta soul’. Het is zoals de bandnaam aangeeft een familie-aangelegenheid want er blijken ook nog een paar neven in de band te zitten. Het kleine podium wordt pas echt te klein als het Sacred Steel-duo het toch al imposante geluid nog eens komt aandikken met hun meegebrachte pedalsteels. De broeders Campbell blijken er eveneens zichtbaar goed mee overweg te kunnen. Frappant is toch de recente ‘herontdekking’ van de Amerikanen voor de Britse muziek, denk bijvoorbeeld aan de laatste vertolkingen van Bettye LaVette. Deze vertegenwoordigers van de New Yorkse Sacred Steel-gemeenschap zorgen ervoor dat John Lennon’s I Don’t Wanna Be A Soldier Mama op deze wijze nog nooit is uitgevoerd en dat Doyle Bramhall II die op de album-versie te horen is vanavond nauwelijks wordt gemist. Spirituele extase is er ook in Ben Harper’s If I Had My Way of het iets minder recente The March. De invloed van Jimi Hendrix in het spel is nadrukkelijk aanwezig, Hendrix probeerde ook altijd allerlei vreemde posities uit met zijn gitaar, waardoor Purple Haze niet misstaat in deze set. Een van de hoogtepunten is I Need More Love waarin, zoals vaker bij zijn concerten gebruikelijk is, het oeuvre van Michael Jackson wordt aangegrepen om de boel in beweging te krijgen wat, en dat zal geen verbazing wekken, probleemloos lukt.
Lijkt me geen gek plan om voor de volgende ontmoeting met Randolph & Co. uit te wijken naar de grote zaal van een 300 meter verderop gelegen kerk en het is al helemaal geen slecht idee om deze dienst, zoals in de traditie gebruikelijk is, uit te breiden naar minimaal twee uur.
Bekijk hier het complete Foto Album >> (35 foto’s)
Internet : www.robertrandolph.net
Vrienden, wat is het toch jammer dat dit soort bijzondere optredens verzanden in loeihard geweld. Daar doe je toch deze muziek geen eer mee aan vind ik. Het feit dat de zaal niet uitverkocht was geeft helaas aan, dat deze Randolph toch niet het bekenste gegeven is in de gitaristen wereld, heel vreemd eigenlijk. Dit is nl. wel een grote jongen, die ik soms een beetje vergelijk met Jeff Heally, maar eentje die wel zijn eigen stijl van spelen heeft.
Vooral veel variatie is, wat deze man te bieden heeft.
Ervaring genoeg, als je met de allergrootste op het podium mocht staan al.
Ik heb nu een aantal berichten over dit evenement gelezen zo her en der, en proef daar uit een verheerlijking en ook meteen een teleurstelling wat betreft duur van het optreden, teveel in een concert, en natuurlijk dat geluid.
Een verheerlijking in de zin van een erg fanatieke Randolph en daarnaast bescheiden gasten die optreden, wat dan vooral weer een meerwaarde geeft.
Ja, en dan die Gospel, zit natuurlijk in de man zijn bloed op en top, maar daarnaast versies van Hendrix zijn werkelijk subliem te noemen denk ik. Ik vond het eeuwig zonde dat ik het niet gezien heb, maar wil wel iedereen bedanken voor de reacties en verslagen en vooral ook mooie plaatjes die erbij horen, zodat ik toch een beetje er bij kon zijn in mijn gedachten en droomwereld.
laten we hopen dat het niet al te lang duurt, dat hij wederom ons land zal aan doen met een aantal gigs.Ja, en die albums en dvd’s zijn natuurlijk sowieso een must. Frank
Als in die kerk het geluid net zo wordt afgesteld als in de Melkweg ben ik snel weer buiten! Wat een pokke herrie.
Voor deze band eigenlijk een gemiste kans. Heb aardig wat mensen het einde van het concert niet zien halen….
@Los van het puntje “geluid”, sorry hoor! Bij een concert behoort het geluid een PUNT te zijn. Helaas blijken velen door gebrek aan objectiviteit :) een concert met ‘slecht’ geluid nog steeds goed te vinden. Nogal vreemd voor iets waar geluid de hoofdrol heeft.
@Gerrit Eigenlijk zijn we het met elkaar eens over het geluid. :-) Dat was geen PuntJE maar een PUNT.
PUNT uit! :-)
Ik ben ook na een tijdje achteraan gaan staan. Ging het nog best redelijk. Aan het eind stond ik Front-satge.. Kreeg toen we last van mijn oren en ben zijwaardds gaan staan na een tijdje. Ligt Niet aan de Artiest maar aan de beoordeling van met name de geluidsman toch? Of?
Enfin vond het verder best lekkhurrr.
Ik lees nu pas het verslag en de reacties (ben net terug van een korte vakantie, vandaar).
Tja mijn vriendin en ik hebben ons prima vermaakt (we stonden voorraan) en hadden allebei niks te klagen over het geluid. Tja smaken verschillen!
Volgende keer gaan we weer en staan we gewoon weer voorraan, hard of niet niet hard!
Ps Frank, leuk dat je ook een reactie geeft, maar heb ik je gezien bij het optreden ?
Gr Stan
@Stan, Helemaal mee eens :) Zag jullie vooraan d8t ik helemaal uit jullie dank gaan/dansen bij de div Funky Groovy nrs. van Randolph & The Family (?).
Over het geluid jaha .. is al genoeg geschreven:-)
Maar een heerlijke show avond. NU nog volgend jaar op een groot festival en dan…..
GOT SLIDE
Hey Stan, nee, ik was er helaas niet, op het allerlaatste moment heb ik moeten afhaken helaas, maar had er wel veel over gelezen, en needless to say dat ik een groot fan van deze man ben, maar deel de mening wel van mensen die vinden dat dit soort optredens vaak veel te hard zijn.
Ik heb dat in raalte ook gezien bij Sayche helaas, die vooral een erg goed optreden liet zien, maar je oren overleven het niet helaas, want die gaan daar echt letterlijk van kapot. Misschien worden we wat ouder , maar het kan niet de bedoeling zijn dat een ieder na een concert een gehoorbeschadiging op loopt toch. Dat Die Randolph fantastisch is weet ik al jaren, want hij speelde ook met menige blues gigant dus en op dvd’s die een Hendrix Tribute waren, en een techniek om te smullen.
Helaas dus, ik schreef al dat ik blij was met alle berichten die jullie allemaal geschreven, en had vooral graag gewild om het live te kunnen delen met U allen. Mabye some other time- Frank