Mariella Tirotto & The Blues Federation
Posthoorn, Waarland
18 september 2010

Mariella Tirotto

Tekst & Foto’s : Fons Kersbulck

Brandalarm in de Posthoorn in het Noord-Hollandse Waarland. Niet precies, maar wel een grote waarschijnlijkheid wanneer je Mariëlla Tirotto en haar Blues Federation uitnodigt en daarmee podium en zaal in vuur en vlam zet. De kleine Roosendaalse was, op verzoek van Dick en Angela van café-zaal De Posthoorn, helemaal naar het noorden afgereisd en dat hebben ze daar geweten ook. De kleine en ogenschijnlijk fragiele Mariëlla zette hier opnieuw een grootse show neer en kan daarbij steunen op een band en ritmesectie om U tegen te zeggen.

Belangrijkste kenmerk en boegbeeld van de band is natuurlijk gewoon Mariëlla herself. Met haar diepe, rauwe, doorrookte stem mag ze gerust een unicum genoemd worden binnen de Nederlandse Bluesscene. In recensies is ze wel vergeleken met Grace Jones, Tina Turner, Eartha Kitt, Cassandra Wilson en Etta James. Tel bij dit alles de passie, het vuur en de emoties op, waarmee ze haar optreden presenteert en je hebt het hier over een zangeres en showvrouw pur sang.

Niet alleen in Nederland valt ze op, want inmiddels is ze ook in Duitsland een inmiddels zeer gewaardeerd artieste die overal bij acclamatie ontvangen werd en wordt.  De tour van de band door Duitsland, afgelopen zomer, is door het Duitse publiek goed ontvangen, getuige ook de superlatieven die gebruikt zijn in recensies door de Duitse pers.

Afgelopen zaterdagavond stond de band dus op het ruime podium (hier kan je zelfs nog een tienmans-formatie kwijt!) van de Posthoorn, met een behoorlijke zaal waar je met gemak driehonderd mensen zou kunnen herbergen.

De Blues Federation is de naam van Mariëlla’s band, bestaande uit bassist/toetsenist Heins Greten, gitarist/gelegenheidsbassist Harald Koll, meester-bluesharpist Michel de Kok en natuurlijk niet te vergeten drummer John Kakiay. Onny Tehumena is zo nu en dan gast bij de band en speelt percussie en andere oriëntaalse instrumenten.

De band mag dan wel Blues Federation heten maar het zeker niet alleen de Blues wat in hun geluid te horen is. Heel duidelijk zijn, dan weer summier, dan weer heel expliciet, muzikale uitstapjes te horen richting Jazz, Funk, Soul en Latin. Met name Jazz is dan ook een vrij logisch gevolg door de vroegere jazz-roots van Mariëlla.

Ongeveer veertig mensen waren op het optreden afgekomen. Dat lijkt niet heel veel, maar tijdens eerdere blues-optredens in De Posthoorn waren minder mensen aanwezig. Dick en Angela zijn duidelijk bezig met het opbouwen van een blues-centrum voor Noord-Holland. Ze hebben er de faciliteiten voor en ook aan de bevlogenheid ontbreekt het zeker niet. Mensen die het verdienen dat hun initiatief door een groter publiek gewaardeerd wordt. ‘It’s The Blues We Choose’, zo staat er op een grote banner op het podium te lezen.

Heins & Appie the Bluesman (gast)

Rond tien uur ’s avonds nam het optreden zijn aanvang en Mariëlla en band knalde er gelijk in met The Blues Don’t Bother Me (De Vegt/Muskee). ZZ-tops Heard It On The X zorgde weer voor een behoorlijk up-tempo song en in Black Coffee was duidelijk een jazzy geluid merkbaar. De diverse songs staan op de cd ‘Somewhere Down The Road’, die in 2008 verscheen en erg goed ontvangen werd in zowel binnen- als buitenland. De roep om een tweede cd wordt alsmaar groter, maar zover is het nog niet. Een tipje van de sluier werd weliswaar al opgelicht tijdens de primeur van een nieuw nummer in de Posthoorn: Marked For Life.  Het nummer gaat over ellende, moeilijkheden die een mens doorstaan kan hebben zonder dat je dat altijd direct aan de buitenkant van iemand kan zien. Schitterend nieuwe bijdrage aan het toch al extensieve repertoir van de band. Verder werd in de eerste set ook nog het Nederboogie gespeeld, gecomponeerd en geschreven door Harald Koll. In Confused Woman Blues (ook een eigen werk van de band) kwamen vooral het sublieme gitaarwerk van Harald Koll en het werkelijk niet-van-deze-wereld-bluesharp-werk van Michel de Kok aan bod. Zelden een bluesharpist gezien die met zoveel emotie en gevoel zijn muziek naar het publiek brengt. Instrument en speler zijn hier één.

Na 15 nummers van de eerste set was het tijd voor een break. Helemaal een break werd het echter niet, want bij verrassing was er een optreden in de pauze. Angela Schuurman van de Posthoorn en tevens zangeres van de voormalige Los Angela Bluesband, trad spontaan op met het nummer Big Spender. Prima stem heeft deze vrouw trouwens.

Maar er waren nog meer muzikanten in de zaal vandaag. Dick Schuurman (Angela’s man) mocht op een gegeven moment meespelen op de basgitaar en deed dit met verve. In de zaal was ook Aldy Mulder aanwezig, beter bekend als Appie de Bluesman, de Hammondist van de F.O.G Bluesband. Ook hij ontkwam niet aan het podium en mocht het keyboard overnemen van Heins Greten.

Zaterdag 18 september is een bijzondere datum an sich. Vandaag was het veertig jaar geleden dat gitaar-grootmeester en legende Jimi Hendrix overleed. Ter ere van Hendrix werd “Little Wing’ ten gehore gebracht. Nu speelt de band wel vaker Little Wing maar het leek wel of de geest van Hendrix zich eigen gemaakt had van de mannen met een bijzondere hoofdrol voor  gitarist Harald. Het gevoel en emotie waarmee hij het nummer speelde was van een ongekend niveau en als Jimi hier aanwezig geweest zou zijn had hij waarschijnlijk vooraan het podium gestaan. Echt respect voor wat Harald hier presenteerde! Nu is Little Wing weliswaar een typisch gitaar-werk en heel bijzonder was daarom ook de bluesharp-passage van Michel, waarop naadloos weer aangesloten werd door band en vooral ook door Harald.

Voor de tweede set waren er dertien nummers gepland; door twee toegiften werden dit er echter opnieuw vijftien en al met al bracht de band die avond een indrukwekkend geheel van dertig songs.

Michel de Kok

Een vast nummer wat tegenwoordig altijd wel door de band gebracht wordt is het schitterende en tijdloze Window Of My Eyes (Muskee/Gelling/Brood). Het nummer begint en eindigt hier met prachtige solo’s van Heins Greten op het Keyboard, maar gaandeweg het nummer komen ook de bluesharp en de gitaar prominent in beeld, dit aangevuld door de rustige, bijna serene, zang van Mariëlla.

In de tweede set was er overigens opnieuw een primeur: ook de nieuwe song Didn’t Your Mama Tell You (wat gaat over allerlei ‘waarchuwingen’ die een moeder haar kind kan geven m.b.t. de hardheid van het leven). Opnieuw een toppertje.

Wat ook zo typisch is aan Mariëlla: Het ene moment is ze de rust zelve en brengt ze een song met een zekere behoudendheid en ingetogenheid; in een ander nummer vervolgens, presenteert ze zich als een explosieve vrouw, een uitbarstende vulkaan, een furie,die met verwilderde blik en wilde lichaamsbewegingen helemaal op lijkt te gaan in de song die ze zingt, als ware het alsof ze niet alleen de song presenteert maar een absoluut onderdeel is van de lyrics; de volledige en ultieme personificatie van de al dan niet fictieve personen, gevoelens en emoties in een lied. Op zulk een momenten trekt ze absoluut de volledige aandacht van haar toehoorders. That’s the true artist! Una Donna Italiana appassionata!

Heel kenmerkend was hoe de band dan weer ballads bracht om vervolgens weer behoorlijk up-tempo songs te kiezen, hetgeen de variatie ten goede kwam. Vanavond was de band bovendien met zes mensen gekomen. Regelmatig speelt in de band ook de percussionist Onny Tehumena mee, een begaafd muzikant en ook gewoon een prima kerel in de omgang, die een uitstekende aanvulling is op het slagwerk van John Kakiay en op de band als geheel. Zijn werk geeft hier en daar een nog meer exotisch tintje aan de band.

Mooi om te zien hoe er ook twee ‘andersgekleurde’ mensen als volwaardige bandleden aan deze band deelnemen en hoe gemoedelijk en amicaal men met elkaar omgaat. Een mooi signaal in deze tijd van alsmaar toenemende onverdraagzaamheid, polarisering en zelfs stigmatisering van andersgekleurde mensen. Waarvan akte.

The Blues Unites People (At least, it should…)

Harald Koll

Setlist:

Set 1:

  1. The Blues Don’t Bother Me (Matt Murphy)
  2. Born Under A Bad Sign (Albert King)
  3. Just For Fun (Gelling/Muskee)
  4. Sinner’s Prayer (Ray Charles)
  5. Don’t Bear Down On Me (Ana Poppvic)
  6. Heard It On The X ( ZZ Top)
  7. Empty Arms (Stevie Ray Vaughan)
  8. Black Coffee
  9. Brother Booze (Muskee/Kuschel)
  10. Gunslinger (David Gogo)
  11. Marked For Life (Tirotto)
  12. High Fever (Tirotto)
  13. Nederboogie.nl (Harald Koll)
  14. Wang Dang Doodle (Willie Dixon)
  15. Confused Woman Blues (Tirotto)

Set 2:

  1. Sometimes (De Vegt/Muskee)
  2. Somewhere Down The Road (Tirotto)
  3. Come To Me (Tirotto)
  4. You Don’t Care
  5. Wintertime Blues (Tirotto)
  6. Didn’t Your Mama Tell You (Tirotto)
  7. I Just Wanna Make Love To You (Willie Dixon)
  8. Little Wing (Jimi Hendrix)
  9. Bad Soul (Tirotto)
  10. Window Of My Eyes (Muskee/Gelling/Brood)
  11. Room To Move (John Mayall)
  12. Playing The Game
  13. House On The Hill (Gelling)
  14. Too Blind To See (Gelling/Muskee)
  15. LB Boogie (Oberg/Christiansen/Lagrand)

Technische problemen

Foto’s: http://www.flickriver.com/photos/51625348@N06/sets/72157624863575527/

Links:
Mariella Tirotto           –           www.tirottoblues.eu
De Posthoorn             –           www.cafedeposthoorn.net


Ook op Blues Magazine ...