JACK OF HEARTS
Tribute to Bo Diddley
Café-Pakhuis Wilhelmina, Amsterdam
vrijdag 12 Juni 2009
Door Jeroen Bakker
De naam Jack of Hearts doet om onverklaarbare reden niet bij iedereen direkt een belletje rinkelen maar deze in 1987 opgerichte Amsterdamse rock-formatie wist gedurende 10 jaar een ‘on-Nederlands’ sterk Amerikaans georiënteerd rock-geluid neer te zetten waarin invloeden hoorbaar waren van o.a. Chuck Berry, The Clash of Bo Diddley. De singles ‘Desire’ en ‘Streetwise’ werden opgepikt door zowel VPRO als Vara maar brachten de groep nauwelijks de bekendheid die het verdiende. Het in 1990 uitgebrachte album ‘Blue’ is geproduceerd door Steve Katz, die al eerder bij Blood Sweat & Tears, Lou Reed en The Blues Project achter de knoppen zat, en wordt gezien als het hoogtepunt van deze band. Ondanks lovende recensies, de teksten van front-man Fred Kienhuis werden in Volkskrant eens vergeleken met die van Bruce Springseen, bleef het succes zeer bescheiden. De alom geprezen mondharmonica-speler Kim Snelten was vanaf dit album een vast band-lid maar zou na het uiteenvallen van dit gezelschap in 1997 de Nederlandse blueswereld op zijn kop zetten met Drippin’ Honey.
Omdat het deze dag, op een paar dagen na, precies een jaar geleden is dat Bo Diddley het tijdelijke voor het eindige wisselde, is Jack of Hearts voor de gelegenheid bij elkaar gekomen om bijzondere aandacht te geven aan de uitvinder van de ‘jungle-beat’ of beter gezegd: ‘Bo Diddley-beat’. De avond blijkt bij aanvang van het optreden al in meerdere opzichten bijzonder omdat het geluid bijna identiek is aan de unieke sound die Bo indertijd neerzette, Kienhuis bespeelt een soortgelijke vierkante gitaar waarmee behalve de melodie het ritme wordt aangegeven, maar ook omdat het speelplezier van deze band er na al die jaren nog altijd vanaf spat.
De set blijkt professioneel voorbereid te zijn maar toch is er halverwege enige onzekerheid over wie het volgende nummer moet beginnen. De band-leden kijken elkaar vertwijfeld aan maar uiteindelijk wordt het probleem simpel opgelost met de zo herkenbare drum-beat die het zaakje weer aan het rollen brengt en krijgt het Pakhuis een wervelende ‘You Can’t Judge A Book’ voor de kiezen.
Duidelijker zijn de gemaakte afspraken in ‘Bring It To Jerome’ waarin een ode wordt gebracht aan de coolste maracas-speler ter wereld die, niet geheel toevallig, in Bo’s band bleek te spelen nl. Jerome Green. Fred mag de maracas bespelen en toont zich bescheiden door zang en gitaar aan Dirk (Portegies) over te laten.
De tweede helft van het optreden bestaat uit puur jatwerk en wordt, voor zij die het nog niet wisten, duidelijk hoe groot de invloed van Bo is geweest en nu nog is. ‘Willie & The Handjive’ maar nog meer ‘Not Fade Away’ van Buddy Holly zijn een vakkundig stukje plunderij. ‘Hateful’ is eens uitgebracht door The Clash die vervolgens weer The Jack of Hearts inspireerden en samen met ‘1969’ van The Stooges vanavond tot het ruigste werk behoren. Kienhuis vraagt ons: ‘Wil je weten hoe we hier zijn gekomen?’. Wij weten het antwoord al. Met ‘The Magic Bus’ van The Who natuurlijk!
Waarschijnlijk heeft George Michael het zelf nooit gerealiseerd maar vanavond leren wij dat ‘Faith’ gestolen is van Bo Diddley. Kim Snelten laat vervolgens zien nog steeds tot de absolute top van de Nederlands blues-harp-sector te horen in Billy Boy Arnold’s ‘Wish You
Would’ en naarmate het einde van deze avond in zicht komt beseffen we het grote onrecht dat dit fijne stel rasmuzikanten in het verleden is aangedaan. Maar gold dat eigenlijk ook niet voor een zekere Ellas McDaniel uit Mississippi?
1e Set:
Bo Diddley
Who Do You Love
I’m A Man
Cadillac
Mona
Roadrunner
You Can’t Judge A Book
Before You Accuse Me
Pretty Thing
Bring It To Jerome
Hey Bo Diddley
Say Man
2e Set:
Willie & The Handjive
Not Fade Away
I Want Candy
Wish You Would
His Latest Flame
Magic Bus
1969
Faith
Hateful
We horen graag je mening! Voeg reactie toe