Dana Fuchs
support: Stefan Schill Band
Vrijdag 22 mei 2009
De Kade, Zaandam

Door: Frank van Engelen

Het is vrijdag als om 18.00 uur de winkels in Zaandam hun deuren sluiten, en ik maar eens een tentje ga zoeken om even wat te eten, en natuurlijk een stevige bak koffie te drinken, alvorens het concert te betreden. Het was buiten prima vertoeven, toen we om 20.00 uur bij de gelegenheid arriveerden, en bleek dat de deuren pas om 21.00 uur geopend zouden worden, dus dat betekende even een biertje drinken bij het café er naast, wat er meteen al goed in ging. En na de nodige gesprekken en analyses omtrent Blues and Beyond met mijn vriendin gingen we opgetogen de zaal in. Ik vind het zelf altijd leuk om te zien dat ze nog van alles moeten doen. Wat bleek? Het podium was zo goed als gevuld met allemaal instrumenten voor 2 bands, dus dat was een drukte van belang kan ik je zeggen. De dj even gesproken en hem verteld dat hij deze avond met zijn muziek alle kanten op kon, Rock, Blues, Soul, Funk en meer. Hij was zelf ook erg In The Mood van de dame op komst, want hij had haar vorig jaar ook al gezien en kon niet wachten om dit wederom mee te mogen maken, en heeft zich toen meteen aangemeld als DJ die avond, wat ik ongetwijfeld ook gedaan zou hebben, want vroeger draaide ik ook altijd met bands op een avond.

Na wat lekkere deuntjes ala Stones, en andere dingetjes konden we dan de opkomst gade slaan van Stefan Schill met zijn band, die als voorprogramma mocht dienen alvorens Dana zich zou laten gelden voor een wervelende show. Stefan is een Bluesrocker met een stemgeluid gelijkend op Johnny Lang, maar ook Prince. Zijn gitaarspel wordt gevormd door een serie van halve akkoorden en licks, waarbij constant een klem wordt gebruikt voor de hals van de gitaar. Zijn stijl is Funky Rockend materiaal, met af en toe uitstapjes naar Stevie Ray toe. Ik was erg benieuwd wat hij ervan zou gaan bakken, omdat deze Stefan toch al wel aardige kritieken had gehad tijdens zijn gigs in het circuit. Ik had hem ook al eens kort op het Zoetermeer Bluesfestival gezien, maar op mij maakte hij toen niet echt een grote indruk.

Ik vond toen nl. dat het soms als een brei klinkt qua geluid, en de gitaarsolo’s er gewoon niet uit kwamen, en dat bleek nu ook weer het geval, met de nadruk op het geluid, wat niet echt goed was afgesteld, want de zangpartijen vielen af en toe compleet weg, en ook de solo”s die er weldegelijk waren, hoorde je vrijwel niet.

Een ding is echter zeker, en dat is: Hij kan het wel, alleen, naar mijn idee, is de verhouding met de andere muzikanten niet goed, waardoor het een beetje als een brei klinkt.

Als ik dan toch iets positiefs moet zeggen, dan is dat de uitstraling en enorme passie van Stefan, en een band die volgens mij heel hecht kan klinken, want de muzikanten verstaan hun vak wel. Hoogtepunt was voor mij “I don”t Need No Doctor”en het slotnummer met een weergaloze Funkdrive erin. Al met al was het voor het publiek een lekkere opwarmer, en omstreeks de laatste nummers had ik het idee dat Stefan beter ging spelen, en dat het geluid iets beter werd. Jammer wel vond ik.

Het is pauze, en iedereen fluistert al over de komst van de “Diva”, en na ongeveer 10 minuten was dat dan een feit. Dana kwam op in een viermans formatie, die er meteen al flink in knalde met “I’m Almost Home”, en liet meteen haar visitekaartje zien. Passioneel, uitdagend en sexy outfit, Soulfull, en een echte Rock-Chick. De nummers volgden elkaar in een zeer rap tempo op, en Dana liet zien dat zij een uitstekende gastvrouw is, die graag het publiek overal bij wil betrekken. Het hek was meteen al van de dam, en de band liet zien dat we hier te maken hadden met een stel, dat muziek als Major in hun leven hebben staan. De drummer was in het begin steady, strak, hecht, en later erg variabel in techniek. De bassist van de band was een Funky Slappend mannetje, dat de Rockitems goed had bestudeerd, en die zo een Groove in de nummers bracht , dat je gewoon niet stil kon blijven staan. En dan de man met de pet op: John Diamond- de gitarist en backingvocalist liet een staaltje techniek horen, zoals je zelden ziet, en iets totaal anders dan dat ik verwacht had. Deze man kon echt erg goed spelen, zowel mooie en scherpe solo”s als prachtige akkoordenstructuren, die elk nummer iets bijzonders gaven. Vaak is het zo, dat als er een dame in een band zingt er ook vaak toetsen in de band zijn, hier niet dus, en dat werd ook totaal niet gemist. Dana is een zeer opmerkelijke verschijning op het podium, die er behalve dat ze er erg lekker uit ziet, (waardoor je soms de muziek even op een zijpaadje plaats), ook een vakvrouw is, die het publiek bespeelt zoals zij dat wil, en ze ook in extase kan brengen qua emotie en doordringendheid. Een goed voorbeeld van die emotie delen was het prachtige “Songbird”, welk een soort ode aan haar zus was, en door het publiek luidkeels werd mee gezongen, wat de band tussen publiek en Dana weergaloos intiem maakte. Daarna ging het weer loeistrak en stevig los met de nodige Rocksongs.

Dana is eigenlijk pas een paar jaren enigszins wat bekender in Nederland, maar in haar thuisland Amerika had zij al flink indruk gemaakt door de vertolking van de hoofdrol in de musical over het leven van Janis Joplin. Daarna acteerde en liet zij haar zangkunsten los in de film “Across The Universe, waar menigeen toen al over sprak, en dan met haar band ging optreden, wat toen vele reacties los maakte. Het was een kwestie van een paar jaar, dat en de Live cd werd gemaakt en een aantal optredens werden gerealiseerd, wat leidde tot een stroom van positieve en uitzinnige reacties. Dana is qua stem enigszins vergelijkbaar met mensen als Melissa Etherridge, Beth Hart, Maggie Bell en natuurlijk onmiskenbaar Janis Joplin. Dat rauwe in haar stem maakt deze vrouw tot een echte “furie on stage”. Het plezier spat af van de muzikanten en Dana viert gewoon een echt Rockfeest met haar publiek. Wat echter een leuk contrast is, dat zij in haar speeches heel erg bedeesd overkomt, en soms ook een beetje verlegen. Het repertoire van de live-cd en studio album vind zijn voortgang en een absoluut hoogtepunt voor mij was die Gospelgetinte song, waarbij niet God maar de muziek centraal staat, en natuurlijk de wervelende uitvoering van het succesnummer van de Bealtles- “Helter Skelter, wat toen in die tijd een hele nare bijsmaak kreeg door de Manson Clan.

Dan is het na dit sternummer afgelopen lijkt het, maar het publiek schreeuwt zich de longen uit hun lijf voor veel meer, en dat komt dan ook, in de toegift Gimmie Shelter van The Rolling Stones dus. Een vooral akoestisch opgezette song, die later losbarst met de gehele band, en klinkt als een klok. Daarna weet ik eigenlijk niet of ze nog meer heeft gedaan, want ik moest helaas de zaal verlaten om niet een gedwongen voetreis naar mijn thuisbestemming te hoeven ondernemen, maar gewoon met de trein kon dus.

Een ding staat vast: het was een weergaloze avond met een uitstekende sfeer en een zaal die praktisch vol was, en waarover nog lang gesproken zal worden. Het zal mij niet verbazen als deze Dana Fuchs de sensatie van de festivals in 2009 zal blijken te zijn.

Ik hoop haar snel wederom te kunnen zien in de toekomst, en kan U allen aanraden haar Live dvd-cd blind aan te schaffen en haar show te ondergaan als een overgetelijk schouwspel. Thank god for This great Music!

———-

DANA FUCHS & Band (nog) niet in vorm

Ingestuurd door: Albert Pater

In juli 2008 tijdens het Bospop festival in Weert hoorde ik haar voor eerst en was direct “verkocht”. Haar stem, songs en uiterlijk waren prachtig. Ze zorgde ervoor dat het in de tent, waar het sowieso al erg heet was, richting het kookpunt ging. Het publiek was laaiend enthousiast en de energieke Dana zelf was helemaal overdonderd door het succes; ontroerd was ze toen de hele tent het nummer “Songbird” uit volle borst meezong .

Direct na Bospop heb ik haar cd’s Lonely For A Lifetime (2003) en Live In NYC (2008) aangeschaft en draai ze regelmatig. Momenteel is Dana op tournee in Europa en is ze inmiddels aardig op weg om ook in Nederland bekend te worden. Interviews met Dana waren onlangs te lezen in Musicmaker en Revolver en is ze deze zomer voor diverse optredens in ons land o.a. The Hague Jazz Fest en het Ribs & Blues Festival in Raalte. Eind juni staat ze zelfs op Parkpop in Den Haag en wat dat teweeg kan brengen hebben we gezien met Beth Hart!

Als prijswinnaar van het BluesMagazine.nl zag ik vrijdag 22 mei jl. Dana met haar band in “de Kade” in Zaandam. Helaas was de zaal lang niet vol en … trof ik ook een andere Dana Fuchs Band aan, dan die van vorig jaar tijdens Bospop. Vaste gitarist Jon Diamond had niet helemaal zijn dag. Tijdens het eerste nummer klonk zijn gitaar gewoon vals en ook verderop in het concert liet hij aardig wat steekjes vallen. Zijn mondharmonica-spel was zelfs een beetje lachwekkend. Bassist Walter Latupeirissa en drummer Jusso Whistler speelden goed, maar het klonk niet als een goed ingespeeld geheel. Ook de geluidsman deelde in de malaise, want het ‘piepte’ regelmatig. Dana deed erg haar best en verdient in mijn ogen een betere band. Hopelijk hadden ze een offday en staat het zondag 31 mei a.s. in Raalte als een huis. Ik ga toch maar even kijken!

Website Dana Fuchs : www.danafuchs.com | www.myspace.com/thedanafuchsband


Ook op Blues Magazine ...