Blues Column 14 – Jos Verhagen in de ban van … Eric Clapton
Een zoektocht in het onbekende, een column door Jos Verhagen In de jaren dat ik nu recensies schrijf voor Blues Magazine word ik regelmatig me bewust van het rijke blues verleden. Echt verdiepen in de blues historie kwam nog niet echt bij me op tot ik in het bezit kwam van een blues collectie van eind jaren 80 tot 2006, zo’n 6000 CD’s. Waar ik altijd op zoek was naar nieuwe bands en artiesten bood deze verzameling ook nieuwe muziek te ontdekken uit het verleden. Deze ontdekkingen wil ik delen en door een link te leggen met de concertagenda al schrijvend daarover de beginnende blues liefhebber een plezier doen.
Ik wilde deze column beginnen met Eric Clapton, 30 maart jongstleden is hij 75 jaar geworden, maar de uitzending van Jinek van 10 april jl hield me bezig; hoe moet het straks met live concerten en festivals als het geschetste 1.5 meter tijdperk zijn intreden doet? Wat gaat dat betekenen voor onze hobby, live muziek, bandjes in een kleine zaaltje, grote festivals? Ik houd mijn hart vast en hoop dat er snel een vaccin komt tegen de Corona. De plaat waar ik het hier nu over ga hebben komt uit een tijd dat dit totaal niet speelde, de Flower Power tijd.
Terug naar Eric Clapton, ik schaam me om het te zeggen maar eigenlijk ken ik alleen Layla en Tears In Heaven. Dit in tegenstelling tot de oprichters van Blues Magazine die groot fan van zijn Eric Clapton, immers Blues Magazine is ontstaan uit een fansite van Eric Clapton. Wat kan ik daar aan toevoegen? Het deed mij eens kijken naar wat ik van Eric Clapton kon vinden in mijn blues collectie.
Eric Clapton komt vaak voor, maar liefst 35 keer, en dan tel ik zijn samenwerkingen niet eens mee. Samenwerkingen met bekende artiesten zoals JJ Cale, Buddy Guy, Carlos Santana maar ook Delaney & Bonnie and Friends. Delany & Bonnie and Friends triggerde mij. Wie zijn zij, dat zij met Eric Clapton op tournee waren. Het album ‘Delaney & Bonnie and friends on tour with Eric Clapton’ uit 1970 is op en top flower power muziek, live opgenomen in Croydon, London.
Delaney Bramlett en Bonnie O’Farrell richtten in 1967 hun band op, de Friends werden later toegevoegd. Zo maakte o.a. Duane en Gregg Allman, Leon Russell, Rita Coolidge, Gram Parsons, George Harrison en ook Eric Clapton kortstondig deel uit van de Friends. Waarom dan Eric Clapton als special guest op de plaat wordt aangekondigd heeft zijn oorzaak in het feit dat Delaney en Bonnie het voorprogramma waren van Blind Faith, de toenmalige band van Eric Clapton. Tijdens die tour van Blind Faith had Clapton vaak de neiging om een nummer mee te spelen. Toen na de tour Blind Faith uit elkaar viel, zette Eric Clapton de samenwerking met Delaney & Bonnie voort, resulterend in deze plaat. Een live LP met daar op maar acht nummers.
Op YouTube vond ik een opname uit die tijd van Delaney & Bonnie and Friends. Zwart-wit beelden, met naast Eric Clapton ook George Harrison prominent in beeld. De muziek op deze LP en in deze clip is op en top flower power, compleet met veel samenzang en een vette sound. Gitaarsolo’s van Clapton moet je met een loep zoeken, maar het geheel heeft die sfeer die je bij de flower power verwacht.
Ik spel het bijna iedere keer dat het uitkomt
Jos, beter laat dan nooit om EC te leren kennen (zelf ben ik zeker al een jaar of 48 fan, maar goed). Overigens als je de diverse biografien mag geloven was het binnen het duo Delaney and Bonnie bepaald niet Flower Power maar eerder Delaney Power. Manlief had nog weleens de neiging om Bonnie alle hoeken van de kamer te laten zien (door Bonnie bevestigd overigens). Niet voor niets zijn ze gescheiden.
Overigens heeft de muziek m.i. niet zoveel met FlowerPower te maken, muzikaal werd teruggegrepen naar R&B, soul en blues uit de jaren 50 en begin jaren 60. Maar goed, mijn bescheiden mening.
Net als Jos maak ik me ernstig zorgen mbt het Corona virus en de gevolgen voor de muziekindustrie, met name de kleinere podia en de minder grote namen in ons toch al bescheiden blueswereldje. Bluesmagazine lijkt me ook wat naief in deze, het optreden van KebMo wordt vrolijk aangekondigd op deze site maar als ik de berichten mag geloven gaan we toch echt naar een 1.5 meter maatschappij en dan zijn dit soort concerten niet meer mogelijk. Hopelijk heb ik het mis, maar als dit langer gaat duren vrees ik het ergste en gaan we na de crises een langdurig koud winterlandschap tegemoet zonder kleinere podia, bluescafes en onze favoriete (blues) muziek.
Hoi Jos
Eerste stap in dus gezet
Nu klaar voor de volgende, waarschijnlijk wel de beste stap die je kan doen
Luisteren naar Rory Gallagher en mr EC verdwijnt daarna naar de achtergrond wat betreft blues gitarist uit die periode
Mijn persoonlijke mening Joe B mag blij zijn dat hij geen tijd genot was
Waarschijnlijk had niemand van hem gehoord
Veel luister plezier
Jeroen
Hai Jos. Eric Clapton al vanaf begin jare ’60 aan de weg. Zijn absolute top bereilkte hij met The Cream, die helaas, helaas slechts 2 jaar bestond en waarin Ginger Baker en Jack Bruce hem ongenadig tot grore hoogte stuwden en dat leidde tot ongekende blues- en jazzy improvisaties. De LP’ s van Cream zijn standaardwerken. Cream en de Jimi Hendrix Experience hebben de rock diep beïnvloed. Ga zo door en hoed je voor namaak (Led Zeppelin e.d.) O ja, ik ben al 54 jaar Clapton fan.