CHRIS REA
Support-act: Paul Casey
Heineken Music Hall, Amsterdam
5 Maart 2010

Door Jeroen Bakker

Als mijn gezondheid het toelaat zal ik er staan!

Met deze woorden kondigt Chris Rea zijn tournees aan. De bescheiden Britse zanger/gitarist kampt sinds enkele jaren met een zeer slechte gezondheid en heeft al diverse malen afscheid genomen van zijn publiek. Still So Far To Go is dan ook de veelzeggende titel van zijn laatste Best of-overzicht. Rea heeft tientallen miljoenen albums verkocht met toegankelijke gitaarpop maar stort zich, hoewel de invloeden al eerder vielen te bespeuren, de laatste jaren uitsluitend op de blues. Het is twee jaar geleden in diezelfde Heineken Music Hall dat Chris Rea met zijn gelegenheidsband The Fabulous Hofner Blues Notes voor het laatst te zien was in Nederland. Met The Delmonts als voorprogramma, waarin Rea als een soort uitzendkracht participeerde, speelde hij een aantal instrumentale, bluesgeoriënteerde nummers en greep terug op het werk uit de jaren zestig maar uiteraard zou later op de avond ook het zelfgeschreven materiaal niet ontbreken. Vanavond speelt hij uitsluitend nummers van eigen hand met zijn vijf-mans-band. Het is even over half negen als de lichten gedimd worden en de hal wordt gevuld met het geluid van een prachtige slidegitaar. Voor even waant men zich in het scenario van de film Paris, Texas voor welke Ry Cooder de soundtrack verzorgde. Het spannende intro vormt de inleiding van  I Can’t Wait For Love, een traag maar intens bluesachtig nummer waarin wordt aangetoond dat we hier met een begenadigd stel muzikanten te maken hebben. Vervolgens legt Rea ons uit hoe hij de blues ontdekte in Where The Blues Come From, schakelt vervolgens over in een reggae-ritme terwijl voorzichtig de eerste klanken van Josephine klinken. Josephine is inmiddels ouder geworden en het arrangement heeft enige aanpassing ondergaan. Het is moeilijk aan te geven in welke bluesafdeling hij is terug te vinden. Chris Rea heeft zich met zijn doorleefde stem een unieke stijl aangemeten. Lijkt dat niet La Grange van ZZ Top? Nee, het is één van de laatste composities Come So Far, Yet Still So Far To Go. Bescheiden hits als Looking For The Summer of Julia worden afgewisseld met iets obscuurder materiaal zoals Stony Road, ‘Til The Morning en Head Out On The Highway. Stainsby Girls van het succesvolle Shamrock Diaries is al ruim twintig jaar oud maar heeft nog niets aan schoonheid ingeboet. Chris, één dag eerder 59 jaar oud geworden, oogt fit en heeft er duidelijk plezier in hoewel er van interactie met het publiek nauwelijks sprake is. Hoeft ook niet, de man communiceert met zijn muziek en die is veelzeggend. The Road To Hell heeft door de jaren heen aan zeggingskracht gewonnen aangezien Rea als geen ander weet hoe het is om deze weg te bewandelen. In de toegiften stijgt de temperatuur tijdens een jazzy uitvoering van On The Beach terwijl buiten de verwachte sneeuwbui, evenals zijn grootste hit Driving Home for Christmas, gelukkig uitblijft. Na de swingende Rock ’N Roll in een lange uitvoering van Let’s Dance waarin Rea op grappige wijze uitlegt hoe hem de toegang tot een disco wordt ontzegd vanwege zijn leeftijd, is het na bijna twee uur afgelopen en volgt een beleefd, gemeend applaus van het enigszins gematigd enthousiaste publiek.

Chris Rea speelt, beleeft en heeft de blues. Het valt te hopen dat de sympathieke Brit nog vele malen afscheid komt nemen van zijn publiek.

Website Chris Rea : www.chrisrea.com


Ook op Blues Magazine ...