CD recensie: The Damned and Dirty – The Damned and Dirty
Format / Label / Release: CD / Eigen beheer / 1 september 2012
Tekst: Patrick Struijker Boudier (http://twitter.com/p_okee)
Wie hongerig uitkijkt naar een nieuwe cd van BluesMotel, kan de hongerklop even stillen met het tussendoortje van de kern van BluesMotel: The Damned and Dirty. Hoewel, tussendoortje? Dat is misschien iets te weinig eer voor een volwaardig album met 13 tracks dat in korte tijd bij elkaar geschreven is. Zonder aan product placement te willen doen: The Damned and Dirty stilt de stevige trek.
De cd van The Damned and Dirty is als de zomer dit jaar: grommend als het onweer, verzengend als de tropische temperaturen en soms zachtjes huilend als een van vele regenbuien. Nu eens hard en licht, dan weer zacht en donker. Country deltablues op de crossroads van de Mississippi. Met een koud biertje in je hand en de zon brandend in je nek.
The Damned and Dirty ontstond als sideproject tijdens de zomerstop van BluesMotel. Zanger en bluesharpist Kevin de Harde en gitarist Micha Sprenger, die elkaar al regelmatig vinden als songwriters in de band, besloten hun voorliefde voor akoestische blues te vertalen naar een cd. In korte tijd zijn de dertien akoestische bluestracks geschreven en opgenomen met alle nummers uit de pen van het duo. Alleen When the devil’s got your name werd speciaal voor hen geschreven door hun vriend Eddy Gartry.
De bezetting is Kevin en Micha, soms aangevuld met spaarzame bas of drums van Frank van Tijn, eveneens van BluesMotel. Grootste pluspunt van deze bezetting vind ik dat de focus alleen ligt op zang en de akoestisch en slidegitaar. Bij al het elektrische bluesgeweld van BluesMotel – live en op plaat – vergeet je soms wat een technisch en muzikaal geweldige gitarist Micha Sprenger is. Op The Damned and Dirty krijgt – en neemt – hij alle ruimte voor prachtige instrumentale invullingen. Soms dreigend, dan weer ingehouden, maar altijd in dienst van Kevin de Harde die regelmatig de longen uit zijn lijf zingt en blaast. Want ook Kevin is op deze plaat in vorm. De boosheid vindt nog steeds een weg in zijn stem, maar het is hier meer een fluwelen boosheid. Juist door het dreigende, ingehouden en soms lome spel van Micha en de spaarzame begeleiding, komen de songs die De Harde zingt des te sterker over.
Mr. Highway Man opent als een boze Hellhound On My Trail de plaat. Een gejaagde gitaar die constant de zang op de hielen zit. Geen slecht nummer, maar beter vind ik 2 AM in the Morning. Ook hier een gejaagde gitaar, maar relaxt genoeg om – zoals de titel al zegt – het klamme gevoel van de nacht weer te geven. In het nummer echoot sterk I can’t be Satisfied met een vleugje You’re gonna miss me van Muddy Waters. Iets dat ook geldt voor When the Devil’s Got Your Name. John the Evil Homeopath citeert muzikaal uit het Eschatology van BluesMotel, niet vreemd gezien de thematiek van beide nummers. In genoemde songs scheurt de bluesharp van Kevin het nummer heerlijk open. In Dementia klinken flarden van BluesMotels eerdere werk als in een langzamere akoestische versie van High Tide. Family Blues heeft een heerlijke swing en drums van Frank van Tijn die het nummer van een soepele beat voorziet.
Is het allemaal hosanna? Nee, een paar nummers vind ik minder sterk. Hoewel met een prachtige invulling op gitaar vind ik Little Black Book en Girl Wants a Pink Car niet helemaal uit de verf komen. De samenzang in deze nummers had wat mij betreft achterwege gelaten kunnen worden en doet afbreuk aan de songs. Feel Like Crying heeft een te hoog zingende Kevin en vind ik daarom niet prettig om te horen.
Het voordeel van de huidige technology is dat je zelf je cd kunt samenstellen en de tracks die je wat minder vindt weg kunt laten. The Damned and Dirty maakt het helemaal makkelijk, want de release wordt digitaal verspreid en is gratis te downloaden via de website. De release wordt gedaan onder Creative Commons licentie. Het staat iedereen vrij de nummers verder te verspreiden en te bewerken.
Kevin: ‘De huidige wetten op auteursrecht zijn te beperkend en achterhaald. Creative Commons is een moderne manier met auteursrechten om te gaan; het bevordert creativiteit door het anderen makkelijker te maken iets met jouw werk te doen.’ Via de website is een cdboekje verkrijgbaar in pdf-formaat. Dit bevat meer informatie over de muziek naast prachtige foto’s van Bas Stoffelsen.
Concluderend is The Damned and Dirty een erg fijn tussendoortje. Hier en daar een paar mindere nummers, maar het merendeel is prachtige en relaxte country deltablues die door de minimale bezetting de aandacht nog meer trekt naar de muziek. The Damned and Dirty is een tussendoortje dat de stevige trek naar een nieuwe BluesMotel cd stilt.
Websites
> www.thedamnedanddirty.nl
> www.facebook.com/TheDamnedAndDirty.
1. Mr. Highway Man
2. 2 AM in the Morning
3. John the Evil Homeopath
4. Feel Like Crying
5. Girl Wants a Pink Car
6. The Boom Boom Club
7. When the Devil’s Got Your Name
8. Communist Guitar
9. Dementia
10. Family Blues
11. Country Shizzle
12. Little Black Book
13. Soliloquy
De songs zijn vanaf 1 september 2012 te vinden via onder andere http://soundcloud.com/the-damned-and-dirty. Luister hieronder naar previews.
Ja, ik heb het een en ander ook gehoord nu en complimenteb ook vooral voor deze bluescracks.
Een oaar nummers springen er uit voor mij, When The devil etc, Dementia, family Blues, zeer herkenbaar, Het prachteuge little black Book qua feel wen beetje denkend aan patience van Gunns and roses, mooi hoor en tot slot 2 Am in ghe morning, ik had een instrumentaal nummer ook niet verkeer gevonden op dit zeer variabele schijfje, mooie ragtime blues ook. Zekér nog eens een keer doen mannen, n misschien nog eens een ballad ook.