Los Lonely Boys – Rockpango (Deluxe edition)
(ook verkrijgbaar als single disc met 11 tracks)
Format: CD / Label: Playing In Traffic / Release: 29 maart 2011
Cosmox.nl, Blues CD’s online bestellen
Tekst: Patrick Struijker Boudier
Net verschenen en niet voor degenen met een zwakke maag: Rockpango van de Los Lonely Boys. Hun eerste nieuwe studioalbum in 3 jaar, de EP 1969 uit 2009 niet meegeteld. Verwacht geen lichtvoetige blues of rustig voortkabbelende muzak om van te genieten bij een romantisch kaarslicht. Rockpango scheurt de boxen uit, slaat je keihard om de oren en laat je vervolgens uitgeteld op de grond achter.
Los Lonely Boys komen uit San Angelo,Texas. Ze spelen wat ze zelf noemen ‘Texican Rock ‘n ‘Roll’; muziek met elementen van blues, country, soul, rock and roll en Tejano. Tejano is de verzamelnaam voor verschillende vormen van folk en populaire muziek door Mexicaans-Amerikanen uit Midden-en Zuid-Texas. De band bestaat uit drie broers: Henry Garza (gitaar, zang ), Jojo (bas, zang) en Ringo (drums, zang).
Rockpango zou oorspronkelijk in de herfst van 2010 uitkomen, maar moest verplaatst worden als gevolg van stembandproblemen bij bassist Jojo Garza. Is het het wachten waard geweest? Ja.
Het is een fijn album om uit je dak mee te gaan en niet om rustig op de bank te blijven zitten. Op de plaat zijn Tex-Mex invloeden te horen, doordrenkt met Latin en blues. De cd heeft onmiskenbaar Stevie Ray Vaughan als invloed.
De cd opent met het Latijns-rocknummer American Idle waarin de hakkelende gitaar van Henry Garza zwaar aanzet. Op het randje van blues en hardrock. Ook Believe zit op dat randje door de scheurende solo’s en het gitaargeweld. Fly Away is rustiger door de akoestisch gitaar die door het hele nummer doorloopt. Wat opvalt is de vaste samenzang van de broers, iets dat overigens in vrijwel alle songs te horen is. Love In My Veins is weer wat zwaardere kost en niet alleen door de stuiterende ritmegitaar: ‘Ik heb je liefde nodig; ik heb je nodig in mijn aderen.’ Okay, cliché misschien in de blues, maar door het vleugje Latin en Spaans komt het net wat geloofwaardiger over.
Road To Nowhere is een mooie en bijna melancholische countrysong over een zoektocht naar liefde.
De slownummers op de plaat zijn sowieso de hoogtepunten wat mij betreft door het nostalgische gevoel wat ze oproepen en de emotionele gitaren en samenzang. Smile is nog zo´n beauty en staat er zelfs twee keer op. Smile.2 heeft in de tweede versie een iets andere invulling: meer piano en strijkers en daarom des te pijnlijker en mooier.
Mijn voorkeur voor de ballads wil overigens niet zeggen dat ik niet kan genieten van de ‘zwaardere’nummers: Judgement Day klinkt als het stiefbroertje van Pride and Joy van Stevie Ray Vaughan en heeft een dwingende gitaar en een warm klinkende Hammond. Wakker worden ’s morgens en geen koffie in huis? Draai Judgement Day en je hebt je energiestoot. Nog een energiestoot nodig? Probeer de song Rockpango dat klinkt als een TGV die net niet ontspoort: voortrazend gitaargeweld met stevige solo’s.
Er staan een paar nummers op die ik niet sterk vind: 16 Monkeys is het minste nummer op de plaat: een parodie op zang en een irritante gitaar die een synthesizer probeer te imiteren. Snel skippen.
Baby Girl is in dezelfde categorie. De zang is beter, maar ja hoor, daar is die irritante gitaar-imiteert-synthesizer weer. Ook snel skippen.
Het afsluitende nummer Outtakes is hilarisch: één lange outtake van bijna 25 minuten waarin de boys hun favorieten zingen, gelardeerd met outtakes van dit album. Voorbij komen onder andere La Bamba, Ghostbusters en The Power of Love. Een spontane en grappige afsluiter van een prima album waarmee ze de fun showen die ze in de opnamestudio hebben. Als bonus zijn ook nog vier video’s op deze Deluxe Edition: Free Spirit, Coke In Chicago, Boxing en Warm Up.
Een sterk en beukend album dat nog sterker was geweest als de paar mindere nummers af waren gelaten. Maar ja, dat is waarschijnlijkheid de crime van het cd-tijdperk: de cd moet vol! Vrijdag 6 mei staan ze op Moulin Blues in Ospel als slotact. Kijken! En neem maagtabletten mee!
Tracks:
01. American Idle
02. Fly Away
03. Love In My Veins
04. Road To Nowhere
05. 16 Monkeys
06. Rockpango
07. Smile
08. Baby Girl
09. Change The World
10. Porn Star
11. Believe
12. Judgement Day
13. Smile.2
14. Outtakes
15. Free Spirit (video)
16. Coke In Chicago (video)
17. Boxing (video)
18. Warm Up (video))
Website: www.loslonelyboys.com
geweldige band vind ik, en ben heel benieuwd naar dit album,Frank
ja, dat titelnummer heeft wel wat Hendrix Manic Deppresion achtig moet ik zeggen, Die outtakes ook gehoord, grappig wel en zeker de voorbeelden.Toch lijkt het regelmatig meer op Indigenous, die wat feller lijken te worden weer. Nou ja, lekker hoor, en Moulin blues wordt dus genieten denk ik.
Vind het een goed album. Sommige nummers vallen uit de toon wat betreft sfeer van het album (16 Monkeys bijvoorbeeld). Paar van dat soort nummers niet op de cd gezet en het was een beter album geworden.
Heb nog nooit zo’n amateuristische ,,recentie” gelezen, echt nog nooit van mijn leven.
Irritante gitaar die een synthesizer probeer te imiteren, wat een klets.Stevie Wonder gebruikte de electrische piano al veel eerder, niks mis mee.Gewoon een goede cd van een band die door het vele touren steeds beter wordt en steeds hechter gaat spelen.
Als je al niet tegen dat hoesje kan met je zwakke maag.
Of tegen wat ,,steviger muziek” moet je geen bluesrock afdraaien en het bij R&B houden.
Ik wil iedereen aanraden deze cd te beluisteren vooral die van Los Lobos of Santana muziek houden, ze zullen versteld staan en ook de eerder verschenen cd’s blindelings aan kunnen schaffen.
@Piemans “blindeling” Los Lonely Boys fan begrijp ik… Heb zelf de cd al een tijdje in bezit en Patrick slaat in zijn recensie de spijker ‘professioneel’ op de kop. Gewoon ,met die kleurrijke doodskop (neen het is geen ‘Death Metal/Doom’ music’ LOL) in de woestijn als Cover, een prima lekkere stevig album voor de liefhebber maar…met ook “mindere nummers”..Punt uit!