Joe Bonamassa – Dust Bowl
Format : CD / Label : Provogue / Release : 21 Maart 2011
Cosmox.nl, Blues CD’s online bestellen
Tekst: Suzanne Margaroli
Dust Bowl is Joe Bonamassa’s 12de solo album, de 9de studio release voor Provogue Records en alweer zijn 6de samenwerking met Kevin “Caveman” Shirley (Led Zeppelin, Aerosmith, Black Crowes, Black Country Communion). De titelsong Dust Bowl was al vanaf 20 januari gratis te downloaden vanaf Joe’s website en smaakte naar meer. Veel meer. De cover uit het persbericht ziet er uit als de advertentie voor een ouderwetse John Wayne film.
Joe zegt zelf over Dust Bowl:
“Ik wilde een rootsy blues plaat maken en mensen laten zien dat ik niet uit Engeland of Griekenland kom, wat sommigen lijken te denken. Ik wilde een blues album maken dat anders was. In principe heb ik niet willen concurreren met mezelf en niet herhalen wat ik al gedaan had. Dus ik moest creatief, mentaal, geestelijk, op zoek naar nieuwe wegen. Het was een uitdaging.
Het was een moeilijk album om te maken. 2010 is voorbij gegaan als een wervelwind. Ik speelde meer dan 200 shows, niet alleen met mijn eigen band maar ook met Black Country Communion. En net toen ik in november dacht dat ik een pauze had zei Kevin Shirley, mijn producer, tegen me dat we studiotijd geboekt hadden in Griekenland. Mijn reactie was: o is dat zo?! Ik moest mijn hoofd helder maken en als de wiedeweerga creatief aan de slag gaan. De eerste drie dagen waren moeilijk. Maar daarna kwamen de bandleden aan (Anton Fig, drums; Carmine Rojas, basgitaar; Rick Melick, toetsen) en begonnen de dingen op hun plaats te vallen.
Vocaal ben ik zeker gegroeid. Maar ik kan echt niet concurreren met de gaststerren op dit album, legendes als Vince Gill en John Hiatt. Ik was zo blij dat ze überhaupt wisten wie ik was, laat staan dat ze een duet met mij zouden willen zingen. Evenals Beth Hart, zij is echt uniek. Werken met zulke getalenteerde mensen houdt je wel bij de les. We hebben opgenomen op verschillende plaatsen – Griekenland, Malibu, Los Angeles. Met name de Nashville nummers zijn geweldig gelukt en voegen een mooie mix toe aan het album. Alles past naadloos ineen.”
En hij heeft gelijk. Hoewel enorm divers qua gevoel en stijl passen alle nummers naadloos ineen. Zoals altijd pik je de door Joe zelf geschreven nummers er blind uit. Origineel en verrassend met stuk voor stuk die typische Joe-feel. Inderdaad zingt hij beter. Niet op alle songs, zijn eigen composities springen er qua zang uit en je hoort dat hij zich bij de duetten soms flink moet aanpassen aan de toonsoort van de gaststerren. Maar ook de kwaliteit en originaliteit van zijn teksten is hoog.
01. Slow Train
Een nummer dat klinkt als een goederentrein die voorbij komt gedenderd. Gespeeld op een 70-er jaren stratocaster. Het tempo wordt geleidelijk opgebouwd door drummer Anton Fig en doet een beetje denken aan Jeff Beck’s Let me Love you Baby. Volgens Joe een ‘heavy shuffle’.
There’s a slow train coming.. moving on down the line… steel wheels on iron rails… ‘cause when the steam from the slow train arises… I ain’t gonna see you anymore….
02. Dust Bowl
Geschreven op een Barney Kessel gitaar uit 1967aangevuld met stukken gespeeld op een Baglamas, een grieks instrument dat gemaakt is van een kalebas en een beetje lijkt op een mandoline. Klinkt als? Blues met het gevoel van een Ennio Morricone western. Met leuk origineel stukje gesproken woord dat sterk doet denken aan Silent Lucidity van Queensryche. Een leuke cameo voor Peter van Weelden, de bekende Nederlandse versterkerbouwer en vriend van Joe met de diepe stem, die aanwezig was bij deze opname.
It’s hard to find truth within when you’re living in your own zone…I feel like I’m living in a dust bowl…pride and deception the same kind of pain and all that’s left for me to lose is meant for you to gain… but who cares anyway, I’ve gone the extra mile.
03. Tennessee Plates (feat. John Hiatt)
Een van Joe´s favorieten van dit album. Een tijdloze vrolijke song met een tekst met een knipoog waarop een mooie wisselwerking te horen is tussen Joe en zijn drumme. Lekker ouderwets klinkend met een erg opgewekt klinkende John Hiatt. Zo te horen hebben ze veel lol gehad toen dit werd opgenomen.
She saw him singing onces when she was seventeen… ever since that day she was living in a dream..
This ain’t no hotel I’m writin’ you from..I’m at the Tennessee prison up at Brushy Mountain…
Where yours sincerely’s doin’ five to eight…I’m just stampin’ out my time makin’ Tennessee plates.
04. The meaning of the blues
De tijdloze klassieker van Bobby Troup in een Joe Bonamassa jasje. Joe en drummer Anton Fig wisselen elkaar mooi af maar het nummer behoudt toch zijn eigen stijl en ouderwetse ‘ feel’.
Do you know what is means to walk alone.. and what it means to be by yourself?…Do you know what it means to cry alone and what I means to cry by yourself? And do you know what it means to love a woman you can’t own. Then you know the meaning of the blues…
05. Black Lung Heartache
Joe raakte geïnspireerd door het verhaal van de Chileense mijnwerkers die zolang ondergronds vast gezeten hebben en heeft veel respect voor het harde werk van mijunwerkers. Hij schreef er een dramatische blues song voor en spendeerde veel tijd aan het fijn slijpen en afmixen. Helaas bleek de volgende dag de hele track per ongeluk gewist en was er alleen nog de ruwe versie over. En zo is hij uiteindelijk ook op de plaat gezet.
I’ve shed many tears, seems i can’t shed no more….I’ve seen many men they become hard as nails, carrying their helmets like keys to a jail. And I said so long black lung heartache.
06. You Better Watch Yourself
Een Buddy Guy song (origineel naar Walter Jacobs) met een eigen riff van Joe. Alleen zoals hij dat kan. Het geluid is groot en dramatisch, precies zoals de bedoeling was.
Oh baby, you gonna miss me when I’m gone…But we just couldn’t get along…The people they’re talking all over town…They say you don’t love me.. but you better watch yourself…’Cause I got my eyes on you.
07. The Last Matador Of Bayonne
Geïnspireerd toen Joe in 2010 door Europa tourde en voor het eerst in een echt amphitheaters optrad waar de matadors zich vroeger voor het gevecht in een klein kapelletje voorbereiddenop leven of dood. Tony Cedras, die heeft gespeeld met Paul Simon, speelt een absoluut briljante trompetpartij die de song precies de juiste hoeveelheid drama verleend. Kippenvel.
Through fires, revolutions, dust storms and conclusions, the show will go on tonight, for one more time. I fight on, fight on, I’m the last matador of Bayonne, tomorrow this place falls.. into silence..
Woordenboek – Gedetailleerd woordenboek weergeven
08. Heartbreaker (feat. Glenn Hughes)
Naar het origineel van Free. Door Joe uitgekozen vanwege de mooie riff en gespeeld op een Les Paul zonder uitgebreide trukendoos. Glenn Hughes vult toegegeven (want ik houd absoluut niet van zijn stemgeluid) perfect aan met een weergaloze zangpartij.
Well my maker… must have been a heartbreaker.. I’ll tell you why, I’m breaking my own heart, tryin’… to love a faker… I’m wasting my whole life… tryin’… to make a new start
09. No Love On The Street
Een song van Michael Kamen en Tim Curry. Een moderne blues track – humeurig en donker, live opgenomen. Op dit nummer zingt Beth Hart een heel klein stukje mee. Joe en Beth zijn bezig gezamenlijk een soul album op te nemen. Joe en Beth vormen een fantastische combinatie maar ik ben een beetje bevooroordeeld vrees ik, Beth is namelijk mijn favoriete vrouwelijke artieste/zangeres.
Baby woke up nervous… she was sweating from the steam heat… kicked off the covers.. fever burning bright.. Paranoia night. Five alarm alert repeats.. this city never beats you.. but it buries you so deep.
And there ain’t no love on the street.
10. The Whale That Swallowed Jonah
Een beetje een bijbelse titel, door Joe geschreven voor de opnamesessies in Nashville. En mijn favoriet van het album. Of toch de volgende? Moeilijk. In ieder geval een song die ‘ drijft’. Niet aanbevolen om in de auto te draaien op de snelweg want je krijgt zeker een bekeuring wegens te hard rijden. Een perfecte rocksong.
Life is going by so fast now baby I haven’t had the chance to change my mind. I feel it in my fingers, I can feel it in my bones, maybe it’s the whale’s way of telling me: It’s time to get yourself back home. They say the whale that swallowed Jonah went out to the deep blue sea. Sometimes I get the feeling that ol’ whale swallowed me..
11. Sweet Row ena (feat. Vince Gill)
Een origineel van Vince Gill waarbij Joe duidelijk moeite heeft de man en de legende vocaal bij te houden. Maar een aanstekelijke song en een mooie onderbreking tussen al blues en rock.
Sos.. I’m in distress.. drowing in a pool of tears…Mayday baby won’t you save me. Sweet Rowena won’t you call my number… throw me a line I’m going under.. and my heart is going up in flames.
12. Prisoner
Een verrassing. Niet schrikken, het origineel is van Barbara Streisand, de soundtrack van de film ‘ Eyes of Laura Mars’. Tja wie kan zich die film nog herinneren? Maar echt waar bloedstollend mooi met Joe’s beste gitaarsolo sinds jaren. Misschien dan toch mijn favoriet van dit album. Volgens Joe extreem moeilijk te zingen en hij verwacht ook niet het live uit te gaan voeren.
I’ve never been wrong… but you’re the only one I trust to show me the way… I always hear your voice… and in my dreams I hear you calling my name. What is it about you? Some kind of light shines from your face… and I can’t turn away. You don’t have to say you love me.. ‘ cause if you want me, I’ll stay.
Conclusie: Met Dust Bowl heb ik voor ’t eerst sinds ‘So it’s like that’ weer het gevoel dat de ‘echte’ Joe terug is. En na herhaaldelijk beluisteren van Dust Bowl wordt het album in al zijn gevarieerdheid alleen maar beter en beter.
De officiële release zal in Europa plaatsvinden op 21 maart 2011, USA volgt een dag later. Ook zal Dust Bowl op vinyl verschijnen en tevens komt er een Limited Edition Digibook uitgave. De 2011 Dust Bowl World Tour zal voeren door Amerika, Canada, Europa, Azië en Australië.
Tracks
01. Slow Train
02. Dust Bowl
03. Tennessee Plates (feat. John Hiatt)
04. The Meaning Of The Blues
05. Black Lung Heartache
06. You Better Watch Yourself
07. The Last Matador Of Bayonne
08. Heartbreaker (feat. Glenn Hughes)
09. No Love On The Street
10. The Whale That Swallowed Jonah
11. Sweet Rowena (feat. Vince Gill)
12. Prisoner
Website Joe Bonamassa : www.jbonamassa.com
Geweldige recensie Suzanne, bedankt! Hoewel de vorige 2 platen me enigzins tegenvielen heb ik de nieuwe Cd alweer besteld, en als ik jouw recensie zo lees is de nieuwe plaat echt de moeite waard. Ben benieuwd!
Laat maar komen die hap!!! Mmmmmm!!!!
Leuke recensie Suzanne, ik hoop van harte dat je conclusie klopt.
Ben het er mee eens en hoop van harte dat de scherpe (gitaar)randjes weer terug zijn en de solo’s lekker lang doordenderen.
Echter de nog steeds aanwezige Kevin “Shitley” baart mij zorgen,ben een liefhebber van de Bonamassaproducties zonder de beste man achter de knoppen.
Ik ga het album beluisteren maar koop hem pas als ik overtuigd ben, want anders vrees ik hetzelfde lot als de eerdere albums van Joe + Kevin: de plaatboef :-)
Ik ben heel beneieuwd Suzanne nnar dit album van Joe wel, tejer door de bijdrages van Vince Joe en Beth, maar ook door de invalshoeken welek hij nu weer gebruikt als een soortement van Roots rock projekt. Ik vond zijn laatste albums ook lang niet alemaal top moet ik zeggen, I hear you. Frank
Nou na een dag werk thuisgekomen lag daar een pakketje uit Amerika voor me klaar. Rits open dat ding en daar was die dan Dust Bowl :d.
Meteen geluisterd natuurlijk en ik kan zeggen dat het een zeer fijne cd is om naar te luisteren. Eigenlijk zijn ze dat allemaal wel, maar toch heeft deze veel rust er in. Ik zal niet zeggen dat het de beste cd van hem is maar wel een mooie uitbreiding voor mijn collectie.
Vandaag gelegenheid gehad om zelf te luisteren. De conclusie hierboven dat de ‘echte’ Joe terug is deel ik niet. De ‘echte’ Joe is voor mij de innoverende bluesgitarist die langs kleinere zalen en festivals tourt om zich voor de fans letterlijk in het zweet te werken. Met zijn debuut in de Royal Albert Hall echter is hij in mijn beleving veranderd in een (nog altijd uitstekende) gitarist die zich in vrijwel niets meer onderscheidt van ons bekende andere uitstekende gitaristen.
Met het kwijtraken van wat overtollige kilo’s en een haardracht die niet meer past bij zijn nieuwe ‘corporate look’ (Italiaans maatkostuum, godbetert) lijkt hij voor mij ook een groot deel van zijn passie te zijn kwijtgeraakt. Hij demonstreert weliswaar zijn enorme talent op de gitaar, maar doet dat zonder zweetdruppels en met beide ogen open achter de dure zonnebril. Getuige het feit dat hij binnenkort in nota bene het Amsterdamse Carré zal optreden doet mij vermoeden dat we hem niet snel meer zullen terugzien in de zalen en festivals waar zijn fans van het eerste graag komen. Ik heb in elk geval geen zin om tussen de grachtengordel types in het pluche gezeten een concert van hem te beluisteren.
Joe, zoek je oudste spijkerbroek weer op, ga weer aan de vette hap, boek alleen nog zalen waar max 250 man in kunnen en waar een kaartje 15 euro kost en speel de ouderwetse blues voor ons alsof het je laatste dag in leven is !
Ik ben het daar met je eens, het gaat de commerciële kant op. Maar toch blijft het lekkere muziek.
Peter ik ben het absoluut helemmaal met je eens.
Het image wat Joe nu uitstraalt is niet mijn Joe die ik heb ontmoet na zijn eerste gig in Holland op 19 novemner 2004 in Duiven. Had to cry today kwam dat jaar uit, schitterende cd.
ja , ik heb hem ook gehoord, en ik moet zeggen helemaal niet verkeerd hoor, maar niet zoals zijn eerst album, maar de variatie maakt veel goed vind ik. The meaning of The Blues- een kei van een nummer. het titel nummer zo zo, en tennesee nog wat grappig met Hiatt.
The last MATADOR ERG MOOI, ALA wAITS. ja, mag er zekr wezen dit album hoor, Frank
Deze discussie speelt al een paar jaar. Klopt, het is commercieler geworden maar dat is in onze tijd niet te vermijden als je bekender wordt.
Houdt automatisch in: meer mensen willen je zien, grotere zalen, meer mensen in dienst, meer omzet moeten draaien en dat kun je niet in zaaltjes zoals in het begin van zijn carriere. Ik was ook in Duiven, heb Joe ook persoonlijk al die jaren meegemaakt en voor de zoveelste keer: dezelfde mens gebleven. De muziek ontwillelt zich ook en hoe dan ook: voor mij blijft hij een uitmuntende muzikant en dankzij Joe is de blues meer jongere mensen gaan trekken, denk aan het Blues in the Schools (gratis en voor niets, ik betaal al duizenden Euros als ik een nederlandse theatergroep op school wil hebben!) en ach zijn zonnebril. maatpak kijk je toch doorheen: Hoe zijn de shows van AC/schoolpakjeDC, opblaaspoppen Pink Floyd. Hoort er bij vaak: gaat mij puur om de muziek en die is anders maar zeer zeker niet minder.
IK kan mij voorstellen, jij zeker niet Peter, dat je als sportman, muzikant in de grootste theaters, zalen, stadions van de wereld wilt optreden en als dat gaat lukken heb je een imageprobleem…….
@ Peter, geweldig geschreven, precies zoals ik erover denk.
Ja die DVD at the Royal Albert hall, mooi gefilmd alleen totaal overgeproduceerd.En dat betekend geen kippenvel zoals in Rockpalast.Maar ja met twee drummers (wat een arrogantie) moet je wel strak in het gareel blijven:-).En niet te vergeten Kevin “Shitley” die de boel wederom om zeep helpt.
Nou ja Andre heeft een goed punt, Joe is een geweldige gitarist en ja als je mega wilt worden moet je vooral die kant uit die hij beschrijft. Maar doe je daar de fans die hem hebben laten doorbreken een plezier mee?Stevie Ray Vaughan had het ook niet nodig toch?
Joe is zoekende en het blijft hopen dat hij na omzwervingen erachter komt dat het rommel is en terugkeert naar de early roots Misschien hadden we gewaarschuwd moeten zijn dat Joe daar gevoelig is voor image building: de danseresjes op het podium bij de “a New Yesterday live” DVD waren al een waarschuwing :-)
Ik kom terug op mijn bovenstaande reactie: ik download het album wel.
Als het niks is vliegt de CDR de prullenbak in.
Mijn centen gaan naar het nieuwe album van Matt Schofield in mei.
Beste Niels,
Ik was bij, en de Rockpalast opname en de RAH opnames en vind ze beiden top. Hoezo arrogantie om het met 2 drummers te doen, ik vind het geweldig klinken. Die danseresjes, jij zult het vast beter weten, waren niet Joe’s idee. de jongen was toen net twintig!En wat die eerste fans betreft: ik was ook in Duiven en zie de ontwikkeling die hij doormaakt en begrijp die wel. Met nu 20 mensen op de loonlijst moet je wel. Rod Stewart zei al 20 jaar geleden: als ik stop staan er 40 mensen op straat. Moet hij soms weer net zoals in Duiven in een Ford Transit gaan slapen, voor de muziek van dat moment is geen markt genoeg.
Ik vind het niet erg dat je je eigen mening hebt, maar om iemand in de hoek te zetten die niet jouw kant op is blijven gaan , vind ik uitermate zwak. Luister je toch niet en ga lekker je eigen muziek draaien . Ik houd ook niet van veel andere artiesten maar laat ze wel in hun waarde. Respect heet zoiets en nu naar Timo Gross.
Hallo Andre,
En wat is er van Rod Stewart terecht gekomen?
Optreden voor op leeftijd geraakte boerinnen.
Dat wil jij toch ook niet?
Nogmaals ik snap je uitleg wel en begrijp ook de redenen er achter.
Maar waarom moet dat altijd ten koste gaan van het product waar het om draait. Muziek! En ja, muziek is emotie en ga je dat verwarren met veel geld verdienen dan kost het een het ander.
Vat het niet zo persoonlijk op naar Joe toe, ben immers wel een fan van hem.Oke mijn kritiek is wel op het randje of er net over.
Maar goed sorry daarvoor het was niet mijn bedoeling.
Een goed weekend
Hi Niels,
Dank je voor je reactie. Waar het mij om gaat en dat heb je wel begerepen, is dat er vaak kritiek is op mensen vanaf de zijlijn en dan ontbreekt vaak het respect, zeg maar fatsoen.
Wanneer mensen een andere richting opgaan, ook een die ik zelf liever niet zou zien, dan laat ik ze met rust en ga verder met wat ik dan wel goed vind. Ik vind dat een zeer belangrijk gegeven in het leven, de leerlingen op mijn school probeer ik dat ook mee te geven, laat anderen in hun waarde, zolang ze je niet lastig vallen. meer zit er niet achter, ook niet persoonlijk naat jou to hoor.
Ik weet niet waar je woont maar gisteren was ik bij Timo Gross en die speelt vanavond in Deventer, echt de moeite waard als je van puur en afwisseling houd!
Een fijn weekend en als we elkaar ergens bij een concert mogen treffen, drinken we een bluesbiertje en proosten op Kevin Shi….(geintje!)
Ik heb de cd van de week voor 13 euro aangeschaft bij de Media Markt, en om eerlijk te zeggen ik vind het een verrassend sterk album.
Ondanks mijn eerste scepsis maakt Joe het nu helemaal waar !!!
VRIENDEN, JE KAN ER VAN ALLES VAN VINDEN, MAAR JOE DURFT WEL GEWQOON, EN DIT ALBUM IS MEER DAN GOED VERGELEKEN BIJ ZIJN VORIGE TWEEE DENK IK, EN VOORAL GEDURFD./ FRANK
@ frank, ga hem toch maar luisteren ondanks mijn scepsis.
Wie weet ben ik zelfs weer om :-)
Niels, sterkte…………………….
Ben benieuwd naar je mening!
Even goede vrienden als je het niet goed vindt hoor1
@Niels, jaaa, ook ik vind het een prima plaat. Zal me verbazen als hij niet in veel eindejaarlijstjes is terug te vinden in december.
@Andre,nou ik ga met de billen bloot, deze schijf is dus echt gewoon klasse!De gitaar heeft weer lekker de ruimte klinkt weer scherp& bluesy en dat geeft me echt weer kippenvel. Vrijdag even naar Fame om deze te halen!Klinkt vreemd maar deze schijf voelt als een logisch vervolg op Had to cry today. Vrijdag maar even kaart bestellen voor 5/10 :-)
@ Gerrit: denk het ook, maar eerlijk is eerlijk, daar hoort die wel
zie je nou wel, een beetje open staan af en toe kan geen kwaad, Dit is een schijf die gewoon ronduit verassend is dus, Ik ga misschien ook wel denk ik hoor. Ik ben wel benieuwd hoe hij dit gaat vorm geven allemaal. frank
Hey Frank, je hebt helemaal gelijk,ben positief verrast.
Ik heb een ding weer geleerd:
Eerst luisteren en dan pas mijn mening geven :-)
Ben ook wel benieuwd hoe dat gaat worden, de locatie is wel geweldig.
En ach ik neem de door Peter beschreven grachtengordel types voor lief.:-)
Niels, mooi dat je de CD goed vindt. Een mens is nooit te oud om zijn mening te veranderen , zeer sportief van je!!
Ik denk dat je Carre toch wel leuk vindt,ikzelf had ook mijn twijfels de eerste keer, maar het is mij echt meegevallen. is toch wel indrukwekkend zo’n gebouw, net als de RAH in Lomden en Olympia in Parijs. Ben bij alle drie geweest, gewoon om Joe daar te zien in die historische gebouwen: als je ziet wat er allemaal in bijv. Olympia is geweest: Jimi Hendrix, The Doors, de Stones.
Was prachtig om eens mee te maken. Veel plezier alvast. Zelf ben ik er donderdag en vrijdag.Drinken we het biertje een andere keer.
Frank ook veel plezier als je gaat, zou ik zeker doen als ik jou was! Wel vooraan proberen te zitten, op tijd bestellen lijkt me.
Hey Frank,
Ja is goed dat biertje doen we dan wel een andere keer.
En het klopt,voor veel mensen is het moeilijk hun mening bij te stellen en dan blijft men maar volharden in een soort loopgraven taktiek.ZOnde van de tijd :-)
Jeetje jij bent een JB freak, maar die RAH, die wil ook ooit zien van binnen, geweldige locatie,groot maar toch zeer persoonlijk komt deze over.Vind ik zo mooi aan die DVD van David Gilmour, wow.
Maar goed eerst maar vrijdag om 10uur eerste rang kaart bestellen. (ik neem je advies aan frank over)
Ik laat me verassen in Carré, meestal doen theaters het wel goed qua geluid.Recentelijk Pink Project gezien met Animals/The Wall, klasse coverband. Maar goed dat is voor het Pink Floyd Forum :-)
Groeten,
Niels
@Andre, sorry tikfoutje in bovenstaande schrijf Frank maar bedoel jou
Kei van een CD, heb hem al grijs gedraaid en hij verveelt nog steeds niet..
Favorieten: Dust Bowl, The meaning of the Blues, The last Matador.