Tekst: André Wittebroek
Op zes februari trad de RUF Bluescaravan op in Piano Dortmund. Arthur Ter Avest maakte van het optreden in Jodelund al een concertverslag en Marco van Rooijen een fotoverslag in De Groene Engel in Oss (zie Bluesmagazine). Omdat Bluesmagazine Katie’s nieuwe album toegestuurd kreeg voor recensie leek het ons een goed idee het met haarzelf eens over het album te hebben. Na de soundcheck het gevraagd en het was meteen goed en kwam ze aangenaam verrast, het was tenslotte niet afgesproken, en zeer vriendelijk aanschuiven.
Het gesprek.
-Je vorige album ‘On My Way’ is in Bluesmagazine besproken en kreeg een prima recensie. Is er iets veranderd, ontwikkeld met betrekking tot je nieuwe album?
We zijn meer in de blues gegaan en er doen allemaal andere muzikanten op mee. Bluesman Bernard Allison heeft het geproduceerd en twee songs geschreven. Samen schreven we twee songs, ikzelf vier en de andere drie zijn covers. Een mooie mix. Het is opgenomen in Bad Sooden-Allendorf in Duitsland met muzikanten gekozen door Luther , ook van zijn eigen band, en Thomas Ruf en het vorige album in Amerika en dat geeft toch een ander gevoel. Ik ben opgegroeid in een landelijke omgeving in New Jersey en dat was het hier ook, voelde me er meteen thuis, erg relaxt.
-Je zingt en speelt piano, gitaar. Heb je een muzikale achtergrond waardoor je in de blues bent gekomen?
Thuis werd veel muziek gedraaid van The Eagles, The Beatles en de meer klassieke rock.. Ook gingen ze veel naar plaatselijke live-optredens en namen ons, we waren met drie kinderen, mee. Er was ook veel countrymuziek, we woonden in New Jersey in een landelijke omgeving. Daar is voor mij de passie voor live-muziek ontstaan en wilde ik later graag de muziek in. Tot mijn twaalfde heb ik klassiek pianoles gehad en ging daarna ook gitaar spelen. Mijn muziek is altijd al een mix geweest van blues, country, americana, funk en rock maar nu, en zeker door Bernard Allison die het album produceerde, meer richting blues, maar de andere stijlen nog wel herkenbaar.
-Wat vind je zelf belangrijk in de muziek?
Je kunt er je gevoelens mee uiten, het moet recht uit je hart komen, eerlijk zijn. Op mijn nieuwe album staan erg persoonlijke nummers zoals Wake-Up Time en Nobody’s Fault But Mine. Ballads speel ik graag want daar kan ik mijn emoties goed in kwijt. Muziek moet uit het hart komen! En om verder te komen in de muziek is een goed team om je heen erg belangrijk, ik ben erg blij met RUF.
-Hoe ben je bij Bernard Allison en Bluescaravan gekomen?
Thomas Ruf zag mij net voor de pandemie spelen in Amerika en we hielden contact en Bernard ontmoette ik op een festival in Zweden. Hij is , net als zijn vader Luther het was, al jaren bij RUF en Thomas bracht ons samen. Het is een geweldige ervaring voor mij, Europa, fijne mensen en heel goede muzikanten. Album was geweldig om te doen en van de Bluescaravan-toer leer ik veel, ik ben nog jong en doe er veel ervaring op.
Dan komt Thomas Ruf even voorbij om zeer vriendelijk te zeggen dat het gesprek veel langer duurt dan de door mij gedachte tien minuten en ze backstage moet komen. Show begint zo. Het was ook een zeer spontaan, gezellig gesprek met veel humor.
Dan bedankt ze ons (Gernot Mangold van Sounds-of South was ook aangeschoven) en zwaaiend en lachend gaat ze backstage.
Het album.
Release: 23 februari 2024.
Label: RUF-records.
Duur: 40.19
Het album opent uptempo met “Love Like Kerosine”, goed gezongen met haar aangenaam warme stem. Er zit wat countrygevoel in met fijne gitaarriffs en mooi pianospel. Daarna komt het prachtige “Jump” met diepe bas- en drumsintro, tokkelend gitaar en ingetogen zang met nagalm in de stem. Er zitten veel kleine details in de song en dan na 2.27 min. een overgang naar uptempo met heerlijk toetsenspel en strakke ritmes. Fantastisch nummer. “Doll’s Heart” is een mooie ballade met piano, orgeltje erachter en rustig gitaarspel.
Heerlijk bluesy wordt het in “Clear Vision”, geschreven door Bernard Allison, een lekkere traditional Chicagoblues, laidback en groovy. Een funky groovy blues is “Voodoo Woman”, piano in New Orleans stijl. Strak gespeeld met hoofdrol voor de ritmesectie wordt het in “The Lion’s Den”. Mooi intro bas met stem en beetje psychedelische geluiden met de gitaar. De zang is hier steviger. Topsong! Dan weer een ballade, emotioneel, gevoelig gezongen met zelf meegemaakt persoonlijk verdriet door stukgelopen relatie in “Wake Up Time”.
Het titelnummer “Get Goin’ Get Gone” heeft een mooie diepe bas die lekker groovt en de song groovt lekker verder, mooi pianootje erbij. Op het eind zingt Katie niet maar praat ze over hoe je kunt gaan: met de train, bus, plane, walk. “Bayou Boogie” is een kort instrumentaal nummer, vrolijk en uptempo. Het voorlaatste nummer heeft een funky, groovy touch, met een mooie lopende bas, helder gitaar, orgel erbij en een scheurende gitaarsolo. De bas blijft het hele nummer donker en diep. Mooi nummer. Het album sluit af met het gevoelige Willie Johnson nummer “Nobody’s Fault But Mine” met Katie solo op piano en zang.
Conclusie:
Get Goin’ is een prachtig afwisselend album geworden met veel details in de uitvoering die door de uitstekende opnamekwaliteit prima doorkomen. Een grote rol voor de toetsen, haar hoofdinstrument. ( De piano vertelt me hoe ik moet zingen). Een zeer aangenaam luisteralbum met die mooie warme stem van Katie Henry. Het album wordt steeds beter bij elke draaibeurt en dan ontdek je hoe fantastisch het in elkaar steekt. Een topalbum!!
Tracks:
01: Love Like Kerosine 02: Jump 03: A Doll’s Heart 04: Clear Vision 05: Voodoo Woman 06: The Lion’s Den 07: Wake Up Time 08: Get Goin’Get Gone 09: Bayou Boogie 10: Trying 11: Nobody’s Fault But Mine
Line-up:
Katie Henry: keys, vocals, guitar
George Moye: bass
Matt Kimathi: drums, guitars
Eric Cannavaro: organ, keys
Richard Pappik: percussion
Michael Murauer: guitar
Links:
www.rufrecords.de
katiehenrymusic.com
(Bluesmagazine bedankt Jenny Dore voor de prettige ontvangst en de plaats op de gastenlijst).
We horen graag je mening! Voeg reactie toe