Cousin Harley
It’s a sin
Format : CD
Label : Little Pig Records
Release : 2010
Door Patrick Engelen
Eerst ff Cousin Harley voorstellen, ze zijn namelijk niet erg bekend in Europa, onderstaande schrijf ik dan ook niet omdat ik iets van het platenlabel heb binnengekregen, tevens heeft de hoofdredacteur mij dit niet gevraagd; Deze mannen verdienen gewoon een flink stuk aandacht!
Paul Pigat; Guitarpicker en songwriter extraordinaire, zeer hooggewaardeerd in Canadese roots/swing/rockabilly scene. Solo artiest, laatste album is ‘boxcar Campfire’, Paul Pigat Jazztrio, gitarist jim Byrnes. Tevens maker van een aantal erg duidelijke fingerstyle, rockabilly en jazzgitaar instructie dvd’s. Keith Picot; Swing, jumpblues bassist op een echte bas (contrabas dus). Speelt bij Twisters, Canadese award winnaars voor beste Canadese blues album. Voor de doublebass fanaten onder ons; Deze man moet je horen en gezien hebben, dit is er nou 1 die het niet nodig heeft om z’n contrabas voor de show op z’n nek te nemen of erop te gaan staan. Uitzonderlijk swingende speelstijl. Jesse Cahill als laatste dan; 1 van de hoogst aangeschreven Canadese jazzdrummers. Speelde met vele jazz artiesten, waaronder “Fathead” Newman (Ray Charles blazer) Cousin Harley bestaat zo’n vijf jaar in deze samenstelling, 2 cd’s uitgebracht die nu eindelijk in NL verkrijgbaar zijn (Jukin’ en Hillbilly Madness), cd’s die hun titels meer dan eer aan doen. Ga ze regelen, geweldig divers!
It’s a Sin; Recent uitgebracht onder eigen label van Pigat (littlepig records). Dit album is een mix van rammende rockabilly, hillbilly, bluegrass, blues en nog allerlei stijlen. Deze 3 geweldenaars weten met goeie songs een geweldige sfeer neer te zetten. Superbreaks, tempowisselingen, van rhumba achtige intro’s naar vlammende blues. Steelgitaar met hawaiaanse invloeden enzenz. Kenmerkend verschil met de vorige 2 albums is dat het gitaargeluid in de stevige nummers behoorlijk wat rauwer is geworden, grotendeels het gevolg van het feit dat Paul nu Gretsch endorser is natuurlijk. That sound!
Indruk van een aantal nummers;
Mr conductor man; Rockabillies en bluesmen hebben iets met treinen, vreemd… Ijzersterk eerste nummer op het album met de nodige dynamiek, goed te merken als de slapback-echo Gretsch de mix in knalt. Strakke breaks, stampende slapbass van Picot. Hoge verwachtingen voor de volgende tracks. 1 van de grote invloeden van Pigat is Merle Travis. Deze man deed veel aan humor in z’n teksten en zelfs in z’n gitaarspel. Paul is deze stijl meer dan meester en op de track ‘Beaver Fever’ geeft hij maar even aan hoe je dat op de juiste manier aanpakt. Heel erg indrukwekkend, prachtig clean gitaarspel.
‘The ballad of El Swartho’ dan. Weer totaal de andere kant op. Rumba stijl intro, steelgitaar, met wisselingen die door Picot bluesshuffle stijl gebast worden terwijl Cahill een rustige swing neerzet. Heel het nummer door blijven de wisselingen gaande wat een bijzonder stuk muziek oplevert.
‘2 bottles of booze’; Hier komt de blues dan om de hoek kijken met Paul’s rauwe en toch erg prettige zang, goed te horen dat het niet de eerste maal is dat Paul zang inzingt. Live doet ie het trouwens geen haar slechter, enige merkwaardige verschil is dat je dan ziet hoe hij die vlammende gitaarlicks en riffs moeiteloos onder z’n zang zet, zodanig dat geen van beide elkaar in de weg zit.
Echte jazzy swing hoor je op (hoe kan het ook anders) ‘Swingin’ like a mofo’. Instrumentaaltje op tempo waar er meesterlijk strakke slaggitaar wordt neergezet, dit alles onder de werkelijk onuitputtelijke solo-bibliotheek van mr Pigat. In en om de breaks drums waar de jazz vanaf druipt. Ogenschijnlijk simpel totdat drummers het zelf gaat proberen. Ik zeg; Masterclass!
Ik wil dit hele 13 tracks tellende album wel apart bespreken aangezien er zo enorm veel inzit qua songwriting, diversiteit aan stijlen en muzikantschap maar dat ga ik niet doen. Ik heb ondanks dat ik een absolute fan ben geprobeerd er negatieve zaken uit te filteren ten behoeve van deze recensie waarbij m’n conclusie is dat m’n filter vast verstopt moet zijn. Ik vind dit echt wederom een geweldig album. Volwassener als de vorige 2 albums van Cousin Harley? Nee, want deze mannen waren al van een muzikaal ongekend kaliber. Even de advocaat van de duivel spelen waarbij ik de vergelijking maak met DE rockabilly band van deze wereld, de Stray Cats. Daar is mijns inziens Setzer de enige die er muzikaal uitspringt qua songwriting, zang en gitaarspel. Bij Cousin Harley is ook de ritme sectie ijzersterk, heel breed georiënteerd en beïnvloed. De status die Setzer en de Cats hebben verworven gaat Pigat natuurlijk nooit halen, alleen al omdat het een andere tijd is en Paul begin 40 is. Maar 1 ding is zeker en ik krijg het als Setzer aanbidder bijna niet uit m’n strot; Brian, start practising your guitarlicks!
Cousin Harley was deze week in Nederland en ik heb de kans aangegrepen om vrijwel elke gig aanwezig te zijn. Bijzonder goeie verstandhouding met ze opgebouwd, hun waardering voor de kleine schare fanaten is enorm! Ik ga me in ieder geval inzetten om ze hier vaker te gaan zien! Hier even een korte youtube van hoe De Kroeg in Geldrop totaal op z’n kop werd gezet!
Tracks
01. Conductor Man
02. She’s Comin’ Back
03. Beaver Fever
04. It’s A Sin
05. The Ballad of El Swartho
06. 2 Bottles of Booze
07. Hoss’ Hoedown
08. I’ll Keep My Old Guitar
09. Swingin’ Like a MoFo
10. Red Hair Baby
11. Spooks
12. Sweet Little Angel
13. Spaghetti No Sauce
Internet : www.paulpigat.com ; http://www.myspace.com/cousinharley
We horen graag je mening! Voeg reactie toe