Brian Setzer Orchestra – “Songs From Lonely Avenue”
Label: Surfdog Records
Formaat: CD
Datum release: oktober 2009

Brian Setzer Orchestra Songs From Lonely Avenue

Voelde ik me al gezegend dat ik vorig jaar 2x The Stray Cats mocht zien en deze zomer zowaar BSO voor 1 van de 2 concerten die in Europa gegeven werden, komt de webmaster met de vraag of de nieuwe release van The Brian Setzer Orchestra wat voor mij was…Kan het de man niet kwalijk nemen, hij wist immers niet dat ik uren en uren op m’n eigen Gretsch kan spelen en dat dat nooit stopt zonder een Setzer-style gitaarlick! Na ‘Wolfgang’s big night out’, wat bestond uit bewerkingen van klassieke muziekstukken dit jaar alweer een nieuw album, ‘Songs from lonely avenue’. Een album van Brian Setzer, past dat wel op deze website? Ik zeg zeker ja, aangezien Brian z’n inspiratie overal weghaalt en de kenner weet dat al die stijlen met name blues als oorsprong hebben!

‘Troubletrain’ eerste track op het album, daar hoor je door het bekken-intro al direct aan dat het geen langzaam eerste nummer gaat worden; Mooie breaks, waarbij de ene keer vrijwel alleen zang overblijft, dan weer alleen gitaar, waarbij mij direct opviel dat de blazers mooi stereo in de mix zitten. ‘Dead man incorporated’, daarin is zang van Setzer ‘storyteller’ achtig. Rock/rockabilly met uiteraard blazers, na 3 minuten nr voorbij? Nee, zweverige jazzy intro baspartij, daarna gaat de song weer verder. Had zo filmmuziek kunnen zijn. ‘Gimme’ some rhythm daddy’ Karakteristiek Bigband intro met drums, swing duet met zang van Brian en Julie Reiten, al sinds aantal jaren als bevallige verschijning bij BSO de backing vocals verzorgt. Tijdje later dacht Brian waarschijnlijk; What the hell, i’ll marry the broad! Ooit dacht ik toen…Ik wil ook zo’n Gretsch..en ook zulke….. Anyway, ik raak afgeleid! 1 ding is zeker, Julie’s stem past perfect in de muziekstijl. Blues voor Brian is niet je standaard 12 maten blues en al helemaal niet wanneer hij dit met z’n bigband brengt; ‘My baby don’t love me blues’ is zo’n heerlijk langzame track met klarinet, saxofoon en brushes voor de drums en die bas…lekkerlekkerlekker. En ondanks dat Brian prima kan zingen en erg veel met z’n stem kan, hoop je toch stiekem dat Frank Sinatra zo’n track voor hem had kunnen inzingen.

Ander onderwerp dan; Trio’s, wie houdt er niet van…Brian in ieder geval wel en als iemand toch weet hoe je moet knallen met een trio is hij het wel; ‘Mr jazzer gone surfin’ en ‘Mr surfer goes jazzin’ hebben 1 ding gemeen behalve dat je ze qua titel zou kunnen verwarren natuurlijk; Klasse gitaarwerk natuurlijk, de eerste jazz achtige tonen hoor je en langzaam wordt het steeds richting surf waarbij z’n tweede natuur, de rockabilly ook een plaatsje mag hebben. Drums, bas en Brian is alles wat daarin zit, de bigband is ff hapje gaan eten ofzo. Daar merk je dus niets van want alles wordt op de juiste manier aangepakt zodat je geen blazers of zang mist. “Mr Surfer goes jazzin’ volgt daar direct achteraan, meer surf/rock achtige track, klasse drumwerk met veel open cymbals waar Setzer zelfs een paar partijen gitaar extra ingespeeld heeft. ‘Eleena’ is een nr wat nauw verband houdt met zijn eerder opgenomen ‘Malaguena’, alleen dit keer compleet acoustisch en ook dit is weer een track die niet zou misstaan in een film waar je veel stof, tequila, revolvers en zweterige mexicanen in zou kunnen zien.

Rockabilly is behoorlijk ver te zoeken op dit plaatje waar zijn gitaar echt niet altijd prominent aanwezig is maar hij bijvoorbeeld slechts rustige begeleiding speelt. Door de wijze waarop de vele instrumenten ge-arrangeerd zijn vertelt de muziek zijn eigen verhaal. Er staan tracks op die zo in een Amerikaanse speelfilm zouden kunnen passen, het zou trouwens ook zeker niet de eerste keer zijn dat BSO filmmuziek zou maken want die zijn al in ontelbare films te horen. Brian Setzer is 1 van die bijzondere mensen uit de muziekwereld die lak heeft aan wat platenmaatschappijen willen, zo eigenzinnig als wat. Hij wil ‘zijn’ muziek spelen, of dat nou met de Nashvillains in een kroeg is of met z’n bigband in een stadion. Is het dan weer meer van hetzelfde van wat we al eerder van BSO gehoord hebben? Toch wel ja.. Boeit mij dat wat? Nee en durf erom te wedden dat het Setzer nog minder boeit! De kreet ‘Zijn muziek’ kan je natuurlijk als purist wat van vinden, mag iedereen voor zichzelf weten en zo ziet hij dat ook. Hij heeft al jaren (in het bijzonder in Japan) een grote schare fans die hem ongeacht wat ie maakt zullen blijven waarderen omdat ie bepaalde vaste waarden hanteert die altijd terugkomen; Z’n onmiskenbare gitaarsound, ’s werelds beste contrabassisten z’n gevoel voor swing en noem maar op. Is dus ‘zijn muziek’ met oude, hele luide gitaren, contrabassen, strak drumwerk en dikke blazerssecties ook jouw ding, dan is dit album ook gewoon alweer een musthave!
(Patrick Engelen)

Tracks:
01. Trouble Train 4:39
02. Dead Man Incorporated 5:18
03. Kiss Me Deadly 5:58
04. Gimme Some Rhythm Daddy 2:33
05. Lonely Avenue 5:20
06. King of the Whole Damn World 3:53
07. Mr. Jazzer Goes Surfin’ 4:09
08. Mr. Surfer Goes Jazzin’ 3:01
09. My Baby Don’t Love Me Blues 3:40
10. Love Partners In Crime 2:12
11. Passion Of The Night 3:11
12. Dimes In The Jar 4:59
13. Elena 2:53

Website Brian Setzer Orchestra : www.briansetzer.com


Ook op Blues Magazine ...