Jimi Hendrix – Wild Thing
Auteur: Philip Norman
Vertaling: Frits van der Waa
Uitgeverij: Thomas Rap
Aantal pagina’s: 416
Datum Release: 20 Augustus 2020
Te bestellen bij Bol.com
De eerste levensjaren van Jimi Hendrix beloofden weinig goeds. Dat zijn zoon, die hij aanvankelijk niet wilde erkennen maar 27 jaar later, weliswaar postuum, toch nog in zijn hart zou sluiten, ooit iets zou bereiken was volgens Al Hendrix uitgesloten. Het overmatige alcoholgebruik, het losbandige leven en daarmee het onvermogen van zijn alleenstaande moeder om hem fatsoenlijk op te voeden, maakten van Jimi, door zijn vader Buster genoemd, een onzeker en verlegen kind dat er al op veel te jonge leeftijd alleen voor stond.
Deze maand is het vijftig jaar geleden dat het levenloze lichaam van de 27-jarige Jimi Hendrix op een hotelkamer in Londen werd gevonden en er een einde kwam aan de turbulente carrière van de meest virtuoze en flamboyante gitarist die de wereld ooit heeft gekend. “Een goed moment dus om nog maar eens een boek uit te brengen”, moet popjournalist Philip Norman hebben gedacht. Zodoende verscheen onlangs in de aanloop naar de vijftigste sterfdag van Jimi Hendrix, de zoveelste ‘definitieve biografie’ over het leven en vooral ook over de dood van de Amerikaanse muzikant.
Tekst: Jeroen Bakker
Dat er afgelopen juli een persbericht uitrolde met de aankondiging van een nieuw te verschijnen biografie over Jimi Hendrix was weinig verrassend. Het is tenslotte 18 september precies vijftig jaar geleden dat hij het leven liet en dan is het logisch dat daar nu enige aandacht aan besteed wordt. Dat er daarnaast nog een opgepoetste concert- registratie van Honululu 1970 uitgebracht gaat worden is eveneens begrijpelijk. Jaarlijks verschijnen tenslotte meerdere opgepimpte, en dikwijls prachtig uitgevoerde uitgaven van oude opnamen die zowel de jonge als oude Hendrix-liefhebbers weten te verleiden tot de aanschaf ervan. Bovendien valt er aan de muzikale erfenis voor de achtergebleven belanghebbenden nog altijd een aardig sommetje te verdienen dus waarom zou je het nalaten.
De gerenommeerde journalist Norman doet er goed aan om al in de proloog aan te geven dat hij Hendrix nooit persoonlijk heeft ontmoet. Het zijn vooral de betrouwbare bronnen uit zijn adressenboekje die hem van de benodigde informatie hebben kunnen voorzien. Zo heeft Norman diverse bekenden die zich indertijd in de directe omgeving van Hendrix begaven geraadpleegd. Dat daarbij niets aan het toeval is overgelaten blijkt zelfs uit een getuigenverklaring van een schilder in Londen die ooit het appartement heeft opgeknapt waar Hendrix op dat moment verbleef. Heel veel verder dan een bevestiging van het vriendelijke karakter leverde de verklaring niet op. Dat Keith Richards ooit in een interview bekende nog altijd pissig te zijn omdat Hendrix zijn uitgeleende Stratocaster nooit meer terugbracht, Hendrix raakte vaak gitaren kwijt, laten we gemakshalve maar even buiten beschouwing en dat de populaire muzikant zich graag liet omringen door vrouwelijk schoon is eveneens iets waar je als lezer nauwelijks ondersteboven van geraakt. Norman weet de sfeer waarin het hele verhaal zich afspeelt echter goed te beschrijven. De ellendige tijd in de eerste levensjaren van Jimi maar vooral het verblijf van Hendrix in Londen is absoluut de moeite van het lezen waard. De revolutionaire muzikant trok als een magneet diverse nieuwsgierigen, bekenden uit de fashion-, design-, modellen-, film- en muziek-scene naar zich toe. Niet toevallig vormt dit een belangrijk onderdeel van het boek. De journalist bevond zich in die periode namelijk veelvuldig in de frontlinie maar liet daarentegen spijtig genoeg een uitgelezen grote mogelijkheid om de held te ontmoeten aan zich voorbijgaan. De veelvuldig besproken lang gekoesterde wens van Hendrix om eindelijk zijn grote held Eric Clapton in Londen aan het werk te kunnen zien, is iets waar je vraagtekens bij kunt zetten aangezien ‘Slowhand’ pas in een veel later stadium Amerika aan zijn voeten kreeg. Desondanks wist Hendrix een onuitwisbare indruk te maken op Clapton die in een persoonlijk duel werd onttroond als ‘God’, wist hij het respect af te dwingen bij Jimmy Page, Pete Townshend en veel anderen, en wist hij in korte tijd vanuit Londen de wereld te betoveren met een ongeëvenaarde manier van muziek maken. Men gaat veelal voorbij aan het feit dat zijn enorme gedrevenheid voornamelijk werd bepaald door een geldingsdrang die al op jonge leeftijd aanwezig was. Ook Hendrix had ervaren dat een gekleurde muzikant in Amerika tien keer harder moet werken om hetzelfde te kunnen bereiken als zijn blanke collega. Bovendien werd zijn artistieke vrijheid beperkt door zijn huidskleur. Het belangrijkste echter was zijn vader te laten zien dat zijn ‘incapabele zoon’ tot grootse dingen in staat bleek.
De onvermijdelijke vraag of er met Wild Thing nog iets wordt toegevoegd aan alles wat er inmiddels bekend is kan grotendeels al halverwege het boek worden beantwoord. Op dat moment heeft Norman op weinig overtuigende wijze getracht om Jimi Hendrix verantwoordelijk te stellen voor Heavy Metal als muzikaal stijlbegrip. Het venijn zit hem natuurlijk in de afsluitende hoofdstukken maar verwacht ook daar niet te veel van. Snel wordt nog even de ronduit treurige en vooral merkwaardige verdeling van de erfenis onder de loep genomen nadat vader Al op 86-jarige leeftijd in 2002 komt te overlijden. Ook bij het trieste einde van de onfortuinlijke Mitch Mitchell, 62 jaar, wordt nog even stilgestaan ofschoon ‘afgeraffeld’ hier misschien beter van toepassing is. Het einde van alle boeken over Hendrix is uiteraard op voorhand te voorspellen. Voor iedereen die verwacht nu eindelijk eens af te kunnen rekenen met alle speculaties en complottheorieën rondom het trieste einde van de 27-jarige gitaarvirtuoos is Wild Thing misschien toch de moeite waard maar wordt door Norman verstandig, of gemakkelijk, verwezen naar het nog op handen zijnde boek van Eric Burdon waar nu nog aan wordt gewerkt. Burdon zou namelijk opheldering kunnen geven over de ‘zoekgeraakte’ uren nadat de toenmalige vriendin van Hendrix constateerde dat er iets mis was met haar vriend en het tijdstip waarop hij in het ziekenhuis belandde.
Afgezien hiervan, blijft er ergens een onbevredigend gevoel hangen. Slaagde Philip Norman er al eerder in om het levensverhaal van Mick Jagger, Eric Clapton, Elton John en Paul McCartney op vakkundige wijze te recyclen, Wild Thing is allesbehalve de ultieme biografie van Jimi Hendrix geworden en geeft ook niet het complete beeld achter de man en de legende weer. Daarvoor biedt het boek gewoonweg te weinig nieuwe inzichten en staat te vaak de adoratie van de schrijver voor de muzikant centraal. Daarnaast wordt regelmatig terug gegrepen op passages uit eigen werk. Voornamelijk de boeken over Clapton en The Rolling Stons zijn hier als bron gebruikt.
Voor diegenen die het hele verhaal over Jimi Hendrix, de legendarische performer nog niet kennen is dit echter een prima start om een goed beeld te kunnen vormen van de man, zijn muziek en vooral ook de tijd waarin het zich allemaal afspeelde.
We horen graag je mening! Voeg reactie toe