Foto Verslag Blues Open Festival : 5 juni 2010 Geldrop

Blues Open
5 juni 2010
Geldrop

Verslag: Liesbeth van Hal, Fons Kersbulck ; Foto’s: Marcel Houweling, Fons Kersbulck

Gemeenschapscentrum Zesgehuchten in het Brabantse Geldrop (onder de rook van Eindhoven) beschikt over een ruime multi-functionele zaal. Het is hier waar de Stichting Blues Open zijn alweer zevende editie van het Blues Open Festival organiseerde. De organisatie, in handen van Bert, Ewald en Helen had weer een uitstekende en vooral gevarieerde line-up neergezet en ze vonden dat ook vooral de eerste artiest (Little Louis) niet mocht ontbreken. Gevolg: uitverkocht festival.

Ondanks het warme (lees: bloedhete) weer van die zaterdag was het bezoekersaantal van die dag constant, met ruim driehonderd bluesliefhebbers. De temperatuur in en om de zaal liep alsmaar hoger op en, gezien de kwaliteit van het programma, steeg de temperatuur ook nog in figuurlijke zin des woords.

Blues Open had voor vandaag vijf bands uitgenodigd, waarvan twee ook op het internationale cq mondiale terrein hun sporen hebben nagelaten. Opvallend vandaag was ook het hoge harmonica-gehalte; bij vier van de vijf bands speelde de bluesharp een significante rol.

Lineup Blues Open Festival 2010:
–                     Little Louis / Aart van der Wulp
–                     Ian Siegal
–                     The Blues Kings
–                     Mark Dufresne & Maurizio Pugno
–                     Jason Ricci & New Blood

De presentatie van dit op uitstekende wijze georganiseerde festival lag wederom in handen van Bert Slegers, die op een korte en bondige wijze de bands aankondigde en niet verviel in overbodige bloemlezingen.

De middag begon met twee akoestische sets en het was de Little Louis band die de dag mocht aanvangen. Little Louis (Louis van Empel) en zijn band waren hier al geen onbekenden, want in 2007 speelden ze hier ook al. Voor hen was het bijna een thuiswedstrijd. De wat kleine Louis (dit verraad gelijk de keuze van de bandnaam) liet hier zien dat klein ook duidelijk groot kon zijn. Louis en band knalden er gelijk in, dit tot groot vermaak van het publiek. Zelfs Ian Siegal, die aan de zijlijn stond toe te kijken, was duidelijk onder de indruk, zo bleek ook later die middag.

Little Louis heeft al drie cd’s op zijn naam staan: Louis! A Close Watch, Speak Of The Devil en Footstomping Ground (resp. 2004, 2007 en 2008). Het laatste album bevat ook een dvd.

Vanmiddag kwamen nummers van al deze cd’s aan bod. Louis speelt zonder setlist want hij vertelde dat hij nooit van tevoren wist wat hij ging doen.  Behalve dat Louis van Empel een uitstekend gitarist is, duidelijk beïnvloed door de Delta-Blues vanaf de jaren twintig van de vorige eeuw, heeft hij ook een bijzondere en veelzijdige stem.
Sommige van zijn nummers zijn behoorlijk up-tempo, zoals bijvoorbeeld The Revelator en Trouble No More, anderen zijn meer ingetogen zoals Evil Wicked Woman. Sommige nummers hebben ook een boodschap, zoals Saturday Night, Sunday Morning Blues, dat over religie gaat. Andere nummers die langskwamen waren Wade In The Water en Nowhere To Run om vervolgens standaard af te sluiten met Boogie van John Lee Hooker.

Tweede frontman van de band is duidelijk de bluesharpist Aart van der Wulp, die het gitaarwerk en zang van Louis op uitstekende en gedoseerde wijze aanvult.

Het publiek was erg gecharmeerd van het optreden en dat werd kracht bijgezet met daverend applaus en oorverdovend gejuich voor deze back-to-the-roots bluesband. Een ruime toegift kon vervolgens natuurlijk niet uitblijven.

Second in row was de Engelsman Ian Siegal.

Ian had de band thuisgelaten en zou vandaag solo spelen op akoestische gitaar. Ik had hem al eerder aan het werk gezien, samen met band en in het bluesrock-genre en was erg benieuwd naar wat hij vandaag zou doen. Moet zeggen dat Siegal een uitstekend stukje werk geleverd heeft. Hij speelde diverse genres zoals blues, folk, country en zelfs gospel, op zowel ‘gewone’ akoestische als dobro-gitaar  Hij voelde zich zichtbaar op zijn gemak en had er zin in en kreeg meteen de aandacht van het publiek met het spelen van Silver Spurs.en het rustige nummer Mary Don’t You Weep. Met CCKMP kreeg hij vervolgens de zaal zo ver dat men mee begon te zingen, zelfs toen zijn instrumentale begeleiding daarvan stopte. Hij wilde het bluespubliek, wat doorgaans niet van countrynummers houdt, laten horen dat ook die erg goed (kunnen) zijn en het moet gezegd: alles wat die man speelt  maakt indruk! Hij droeg bovendien ook een nummer op aan de overleden Dennis Hopper!

“Zo…,en nu gaan we morgen dus allemaal naar de kerk”, zo zei hij gekscherend na het spelen van een gospelsong.

Tijdens het optreden was het achterin de zaal wat rumoerig door babbelende mensen, zodanig dat Siegal hierdoor wat geïrriteerd raakte. Op een gegeven moment vroeg hij zijn publiek op enigszins omslachtige doch scherpe wijze of ze een beetje bij de les konden blijven. Het was gelijk een stuk rustiger.

Al eerder vermeld was dat Siegal onder de indruk was van Little Louis en hij nodigde vervolgens Louis van Empel en bluesharpist van der Wulp uit om een toegift te spelen: I’m Just Your Fool van Little Walter.

Ian had die dag verder niets te doen en bleef tot in de late uurtjes bij het festival, vanaf de zijlijn toekijkend en zich als toeschouwer onder het publiek begevend. Helemaal incognito lukte dit echter niet, want nogal wat mensen stapten naar hem toe voor een kennismaking cq ongedwongen babbel.

Ian vond het allemaal prima en had het duidelijk naar zijn zin en mooi dat hij ook ruime belangstelling toonde voor de andere artiesten.

Het was inmiddels al ver avond geworden toen het de beurt was het Mark Dufresne & Marizio Pugno Organ Trio. Mark Dufresne is de voormalige leadzanger van de legendarische Roomful Of Blues en heeft de Italiaanse gitarist Maurizio Pugno, de toetsenist Alberto Marsico en drummer Gio Rossi aangetrokken om met deze formatie met name de Europese podia te bestormen.

Ook Maurizio Pugno is niet de eerste de beste snarenplukker, want in Bella Italia wordt hij gezien als (een van) de beste bluesgitarist van het land. Mark Dufresne heeft  een fenomenale stem en kan behoorlijk uithalen. Bovendien speelt hij uitstekend bluesharp. Wat kan die man swingend de blues vertolken. In een passende bloes, bedrukt met gitaren, drumsticks en mondharmonica’s, slingerde hij onvermoeibaar de nummers de zaal in: om vrolijk van te worden! Met “It’s Not In Here, Lets Go To The Swamps” bracht de band een broeiend nummer. Heel bijzonder was ook het krachtige Hammond-werk van Marsico die zijn orgel kan laten lachen, huilen, schreeuwen.

Ondertussen heerste er in de zaal en vooral op het podium temperaturen die in de Sahara niet zouden misstaan, maar maakte niet dat de band het er wat minder om deed.

Setlist Mark Dufresne/Maurizio Pugno:
1.         Instrumental
2.         13 Weeks
3.         Mine To Give
4.         Lion’s Den
5.         I’ll Tell On U
6.         That’s What I Form
7          Jealous Woman
8.         Pray Me On Slow Time
9.         Just Envy
10.       Crazy Girl
11.       2 For The Price Of 10
12.       That’s How Much
13.       Daughter

Na een korte pauze, waarin vrijwel iedereen naar buiten vluchtte om verkoeling te zoeken (de bar draaide een topomzet) was het de beurt aan een band uit het hoge noorden van het land: The Blues Kings. Na het energieke optreden van Mark Dufresne & co mochten de Blues Kings de zaal weer wat rust brengen, zo dacht ik. Niets was minder waar want de band ging gelijk voluit.

Hun stijl in het kort:  rauwe vette blues. Ze zijn niet zomaar een coverbandje, want op een enkel nummer na wordt er allemaal eigen werk gespeeld. Gitarist Eric Zuidema heeft nog gespeeld in de legendarische BJ Hegen-Bluesband waarmee hij ooit de elpee en verzamelaars-item Door To Door opnam. Jan-Joris Sportel (JJ) verzorgt het uitstekende en opvallende baswerk in de band en de vocalen komen hoofdzakelijk voor rekening van bluesharp-ontdekking Herbie Grezel. Opvallend is hoe alle instrumenten/deelnemers van de band aan bod komen, vervolgens mooi aangevuld door de rest en ook in het bijzonder door het drumwerk van Gerrit Bruinink. Jan Joris liet door zijn baswerk en vooral ook zijn presentatie zien dat een basgitarist er ook echt bij kan horen, want de basgitarist is vaak het ondergeschoven kindje van een band en heeft in de regel weinig aandacht van het publiek. Niet in het geval van Jan Joris Sportel dus.

De mannen zetten met zijn allen een heerlijke en opzwepende bluesshow neer die zeer zeker de moeite waard is om eens te gaan zien. De band treedt zeer frequent op door heel het land, dus mogelijkheden legio ( zie link onder). Enkele nummers die het quartet speelde waren o.a. Money Lover, Going Down, Auto, Restless, Let Me In, Going Up, Be On Time, Working Man, I’m On The Move en As Lonesome As A Man Can Be.

Bij het spelen van de toegift was er kennelijk plots ergens kortsluiting, want zowel geluid als het licht viel uit. Nou…als je in staat bent om de zekeringen er uit te spelen, dan ben je toch goed bezig, nietwaar?  Of was de naam van de band misschien dan toch Orchestra Manoeuvres In The Dark??? :-)

Het duurde tamelijk lang alvorens men het elektrische probleem had opgelost. Ondertussen was de topact van vanavond al op het podium verschenen. Het gaf artiest (en spraakwaterval) Jason Ricci ruim de tijd om allerlei uitleg te geven over zijn arsenaal aan harmonica’s aan een aantal geïnteresseerden in het publiek. Jason Ricci en zijn New Blood Band waren speciaal voor deze gelegenheid even uit Milaan komen overvliegen.

Toen men dan uiteindelijk ineens weer stroom had kon de show aanvangen, en hoe! De nogal extravagante Ricci zette een explosieve show neer waarin hij en zijn band zich helemaal gaven. Met name Ricci en zijn gitarist Shawn Starski werkten zich in dit moordend tempo helemaal in het zweet. Bij vrijwel elk nummer wisselde Ricci van Bluesharp. In een kartonnen doos op een stoel had hij een hele verzameling bluesharps staan.

Op het podium was ook een hele reeks van speciale effectpedalen voor de bluesharp aanwezig, waarmee Ricci voortdurend een heel specifiek geluid verkreeg. Ricci speelde met een ongelofelijke passie een hele reeks van nummers en verdween zo nu en dan even van het podium om een sigaret op te steken. Ricci wordt bijgestaan door het geweldige werk van topgitarist Starski., een belofte waarvan we in de toekomst vast nog meer zullen horen. Ze lijken elkaar naadloos aan te voelen. De drummer (ik heb geen idee wie hij was, maar misschien weten de lezers het wel)  en basgitarist Todd ‘Buck Weed’ Edmunds vervolledigen de band tot een perfect draaiende motor met een zeer hoog toerental.

Zijn Jason Ricci en New Blood een bluesband? Niet echt. Alle mogelijke invloeden uit blues, jazz, soul, funk en allerlei cross-overs worden tot de diverse songs gesmeed.

Een heel bijzonder en te vermelden nummer van de band is “Broken Toy”, waarin Ricci verwijst naar zijn homoseksualiteit: “To straight for the faggots, to queer for the girls” zo klinkt een passage uit het nummer, wat duidelijk vanuit zijn diepste emoties geschreven is en ook als zodanig gebracht wordt.  Een paar andere nummers uit het repertoir: Snow Flakes, Pax, Life Of Denial, New Man, BP en Shuffle.

Een mooie show met een artiest die zich voor 1000% inzet, die de zaal stil kreeg en die samen met Charlie Musselwhite genoemd mag worden als één van de beste bluesharpisten ter wereld.

Wie geïnteresseerd is: Interview Jason Ricci van BluesMoose:

https://bluesmagazine.nl/interview-jason-ricci-worlds-best-harmonicaplayer

Blues Open was weer een mooi festival waarbij ook gezorgd was voor de natjes en de droogjes van het publiek en het zelfs mogelijk was een bluesarrangement (met hotel) te boeken. De bar had het erg druk en buiten stond een tent waar men een lekker bordje Javaans kon bestellen en ook meer fituurverwante producten.

Een opmerking cq tip misschien vanuit de fotografenwereld (Jajaa…die hebben ook altijd wat te klagen)

Het licht was niet erg abundant aanwezig en bovendien waren de rode lampen (voor foto’s: rood slaat dood), precies gericht op daar waar voorgrond-artiesten stonden. Gevolg: zoveel rood dat zelfs de SP er jaloers van zou worden. Misschien dus even dit als tip voor een volgend jaar, want die achtste editie zal er zeker komen, zo vernam ik van iemand van de organisatie. En terecht, want de mensen van de Stichting Blues Open en al hun vrijwilligers hebben weer iets neergezet dat stond als een huis (kasteel). Daarnaast was de sfeer onder de mensen heel gemoedelijk, waarbij ik moet constateren dat die gemoedelijkheid vaak inherent is met bluesevenementen.

Aan de mensen van Blues Open: See ya next year, want jullie hebben weer een topfestival neergezet!

Foto Albums Blues Open 2010
Foto Album Marcel Houweling >>
Foto Album Fons Kersbulck >>

Links
Blues Open Festival   –           www.bluesopen.nl
Little Louis Band       –           www.littlelouis.com
Ian Siegal                   –           www.iansiegal.com
Mark Dufresne           –           www.markdufresne.net
Maurizio Pugno          –           www.mauriziopugno.it
The Blues Kings         –           http://blueskings.hyves.nl (blueskings.com onder constructie)
Jason Ricci                 –           www.myspace.com/jasonricciandnewblood

Ook op Blues Magazine ...