Blues Magazine trots op 10-jarig bestaan

10 jaar Blues Magazine!

Dit jaar is het 10 jaar geleden dat muziekliefhebber en fotograaf Marco van Rooijen zijn website Blues Magazine van start liet gaan, na jaren van veelvuldig concerten bezoeken, fotograferen en verzamelen van allerhande muziek informatie. Zijn doel: delen van muziek en de Blues levend houden!

De website Blues Magazine zag op 1 april 2008 ‘het levenslicht’ en Marco’s eerste echte fotoreportage stamt van 26 september 2008: Paul Gilbert in concert, Groene Engel te Oss. Wat volgde waren jaren van veel muziek luisteren, concerten bezoeken en hard werken aan de website, tot in de late uurtjes.

Inmiddels zijn we 10 jaar verder en met trots kunnen we zeggen dat Blues Magazine inmiddels een instituut is geworden in de Lage Landen. Dagelijks wordt het laatste Blues nieuws, vele album recensies en tour-en festival nieuws de ether ingeslingerd, afgewisseld met concertverslagen, interviews en een eigen Blues Magazine Radio! Met de komst van de sociale media raakt Blues Magazine al snel ook bekend buiten Europa, getuige de vele reacties van bluesliefhebbers overseas. Op het winnen van de European Blues Award voor Best Publication in zowel 2013 als 2016 zijn we dan ook enorm trots! Een en ander kon in die 10 jaar alleen maar tot stand komen tezamen met een enthousiaste en betrokken groep vrijwilligers, die de vele recensies, prachtige foto’s en concertverslagen door de jaren heen hebben aangeleverd. Iets om erg dankbaar voor te zijn!

Dit heuglijke feit was aanleiding voor onze vrienden Ingrid Bosch en Marijn Ooijman van Dé Blueskrant  om een bezoek te brengen aan de redactie van Blues Magazine, voor een interview met Marco van Rooijen. Hieronder is te lezen hoe het allemaal is begonnen, hoe het nu is en waar Blues Magazine naar toe gaat.
Dit prachtige interview is in samenwerking met Dé Blueskrant en ook gepubliceerd in de 13e editie van Dé Blueskrant.

10 jaar Blues Magazine
Blues Magazine is hét online magazine waar passie en liefde voor muziek centraal staan, in het bijzonder voor de blues en aanverwante stijlen. Een magazine bedoeld om die muziek onder de aandacht te brengen bij een zo groot mogelijk publiek en de lezers optimaal te voorzien van nieuws, live [foto]verslagen, album recensies, interviews en concertnieuws. De dagelijkse gang van zaken is in handen van een bevlogen team van redacteuren en tevens onze gesprekspartners voor vandaag: Marco van Rooijen [oprichter, web-coördinator, redacteur en fotograaf], Nineke Loedeman [eindredacteur, auteur en fotograaf] en Harry Radstake [cd-coördinator, redacteur en samensteller Blues Magazine Radio].

Iedereen in de ‘scene’ [en inmiddels ook ver daarbuiten] kent Blues Magazine maar slechts weinigen weten wie er echt aan de basis staat en hoe het is begonnen. Marco van Rooijen, oprichter van Blues Magazine, Clapton-fan van het eerste uur, wandelende database en één van de meest zachtaardige mensen die we kennen, hoeft namelijk zelf niet zo nodig in de spotlights. Toch is het daar echt hoog tijd voor want Blues Magazine bestond op 1 april precies tien jaar. Tien jaar concertagenda’s, -verslagen, -foto’s en cd-recensies. Veelal vaak voordat het nieuws is, staat het bij Blues Magazine online en zo wonnen ze, volledig terecht, in 2013 én 2016 de European Blues Award voor Best Publication!
In 2008 richtte Marco van Rooijen Blues Magazine op maar daar gingen al heel wat jaren aan informatie vergaren en concertbezoeken aan vooraf. Het verhaal van een meer dan bevlogen mens die, vanaf het prilste begin, maar één doel voor ogen heeft gehad: de blues levend houden.

Het begon allemaal met Eric Clapton
Marco: “Waarom? Ja dat vraag ik me ook wel eens af, regelmatig zelfs. Ten eerste om de blues in leven te houden want wat er mainstream werd gedraaid op de radio was niet echt mijn smaak. Ik hield alles wat blues en gerelateerd was redelijk bij. Ik kom uit een tijdperk waarin sowieso al weinig blues werd gedraaid en draaide zelf vooral Dire Straits. Via Mark Knopfler en de Dire Straits kwam ik in 1985 bij Eric Clapton terecht. Dat raakte me nog meer, zeker live. In die tijd speelde hij samen met Phil Collins. Ik denk dat ik 1989 wel zo’n beetje al het werk van Clapton had verzameld en ging naar mijn eerste concert in de Statenhal in Den Haag: bloedheet, zenuwachtig en misselijk want ja, ik ging naar mijn held. Ik had zo’n wegwerpcameraatje en heb eigenlijk mijn eerste foto’s gemaakt van Clapton met zijn Armani-look en schoudervulling.
Mijn interesse voor de websiterij begon in 1992/93. Ik was er vrij vlot bij en het werd al snel een uit de hand gelopen hobby. Iedereen had toen websites met ‘Dit is mijn Hond’ en ‘Dit is mijn kat’ maar ik wilde geen privé website dus werd het een Clapton site. Van al zijn optredens had ik, vanaf Cream, alle krantenknipsels opgevraagd. Ik had alle discografieën en een hele database, en dat plaatste ik op het web: Clapton.nl. Ik reisde Clapton achterna en ging naar veel concerten in het buitenland, ook naar zijn Legends Tour. Daar stond hij met artiesten als Marcus Miller, Joe Sample en David Sanborn op het podium en Ray Charles in het ‘voorprogramma’, dat was ook niet onaardig. Zo dook ik dieper en dieper in die materie. Omdat ik ging kijken waar de muziek van Clapton vandaan kwam, belandde ik vanzelf bij de oorsprong. Big Bill Broonzy, Buddy Guy, Robert Johnson enzovoort en ook dat sprak mij aan. Zo rolde ik vanzelfsprekend van het één in het ander en kwam in aanraking met Luther Allison, Otis Rush en tracks als Double Trouble. Ook daar ging ik me in verdiepen. Ik liep niet alle concerten af maar deed eigenlijk alleen Clapton, daar was ik al druk genoeg mee. Als hij vijf keer in Nederland kwam, was ik er ook vijf keer bij. Zijn shows waren nooit hetzelfde en ik kreeg er ook geen genoeg van. De ene keer duurde ‘I shot the Sheriff’ acht minuten en de volgende keer veel langer. De setlist was vrij steady maar zijn improvisatievermogen was indrukwekkend. Ik draaide dan ook eigenlijk nooit zijn studio-albums.”

Een Nikon met 50mm lens en Paul Gilbert
Clapton.nl was eerst alleen een Nederlandse aangelegenheid. Tot dat de wereldwijde fanclub kwam vragen of Marco die site ook voor zijn rekening wilde nemen. Dat is hij gaan doen en voordat hij het wist bemoeiden ook de platenmaatschappijen zich ermee. Marco had een programma geschreven waarmee hij al het nieuws in de gaten hield en het kwam wel eens voor dat hij iets publiceerde waarvan de platenmaatschappijen hem vriendelijk verzochten daar nog even mee te wachten. Dat gebeurt tegenwoordig nog steeds met de nodige regelmaat en dat is ook de kracht van Blues Magazine, ze zijn uiteindelijk een nieuwssite. De Clapton-site werd steeds meer gedirigeerd van hogerhand en daardoor voor Marco steeds minder leuk om te doen.

Paul Gilbert – photography Marco van Rooijen

“Het was me al wel duidelijk dat er meer blues was dan Clapton alleen en dat verzamelde ik allemaal in een soort Word-documentje. Ik hield tours en nieuwe releases in de gaten en was vaak te vinden in de platenwinkel. Daar kon ik dan ook net zo goed een site voor maken en daar moest een naam voor komen: Blues Magazine. Ik was verbaasd dat die naam nog niet bezet was, dus die heb ik geregistreerd en zo is het gaan rollen. In het begin was het vooral veel nieuws wat ik plaatste want ik kon zelf niet schrijven en ik was ook nog geen fotograaf. Maar toen dacht ik, als ik dan toch naar een concert ga, kan ik net zo goed wat foto’s nemen. Het eerste concert was van Mr. Big met gitarist Paul Gilbert in de Groene Engel in Oss. Ik had een Nikon camera met een 50mm lensje. Mijn allereerste foto’s stonden de volgende dag bij mijnheer Gilbert online. Ik ben de foto’s daarna in een online foto-album gaan plaatsen. Ik had al snel door dat ik dat niet via de hosting moest gaan doen want dan was mijn 200MB zo vol.”

Eric Clapton – photography Marco van Rooijen

Platenlabels en interviews
Wanneer het werk in de nachtelijke uurtjes enigszins de spuigaten uit begint te lopen komt Marco al vrij snel tot de conclusie dat dit alleen niet meer te doen is.
“Ik had op de site een contact formulier geplaatst. Daar kwam wel eens een verzoek binnen of ik niet over een bepaald album iets wilde vermelden. Ik was en ben nog steeds geen schrijver dus vroeg ik of ze dat zelf niet wilden doen. Al gauw stuurden ook de platenlabels hun materiaal op en kwamen er interview verzoeken binnen. In de loop der tijd kwam er gelukkig steeds meer hulp. In het begin deed ik alle concerten nog zelf maar dat was echt niet meer te doen. Kortom, je kan nooit genoeg mensen hebben die van blues houden. Uiteraard heb ik wel gekeken of er een verdienmodel in dit werk zit maar ik ben zelf niet commercieel aangelegd. Tot nu toe kost het alleen maar geld. Misschien is dat mijn mankement maar ik vind het al fijn dat er zoveel waardering is voor wat we doen en dat ik de gelegenheid krijg om al die concerten bij te mogen wonen. Daarbij zou ik het lastig vinden wanneer mijn hobby mijn werk zou worden: dan moet ik ook naar concerten die ik niet leuk vind.”

Het onderlinge vertrouwen is groot
Commercieel wil Blues Magazine niet worden. Dan moet de hele structuur anders: er moet moet een acquisiteur komen, er moet een stichting worden opgericht want dan ben je opeens btw-plichtig. Nu hebben de drie gepassioneerde bluesliefhebbers er voor gekozen om Blues Magazine samen te dragen. Alle drie hebben ze hetzelfde uitgangspunt: delen uit liefde voor deze muziek. Wanneer er geld verdiend moet worden, dan moet er gescoord worden en Marco, Harry en Nineke vrezen dat dat ten koste gaat van hun passie. Maar ook liefdewerk heeft de valkuil dat het teveel kan worden en Marco heeft door schade en schande geleerd dat je niet alles zelf kan doen. Dat je ook zaken los moet kunnen laten. In deze samenstelling kan hij dat. Het onderlinge vertrouwen is groot en dat maakt ze weerbaar, ook voor bijvoorbeeld de, onvermijdelijke, kritieken.
Marco: “Veel mensen staan er niet bij stil dat we dit allemaal in onze vrije tijd doen en wat er allemaal speelt achter de schermen. Onder andere omdat ze van mening zijn dat het er zo professioneel uitziet. Dat is natuurlijk een compliment maar dat schept blijkbaar ook de nodige verwachtingen. Mensen willen soms heel veel van me maar ik kan tegenwoordig makkelijker nee zeggen als ik geen zin heb.”
Nineke: “We houden het ook heel graag in eigen handen en willen het alledrie voor meer dan 100% goed doen, tegen het perfectionistische aan. Dat is misschien een foute eigenschap maar omdat we weten wat we aan elkaar hebben kunnen we het ook overlaten aan de ander. Het allerbelangrijkste voor mij is dat we met een trio van gelijkgestemden werken en voor elkaar in staan.”
Harry: “We zorgen goed voor elkaar. Wanneer iemand even niet lekker in zijn vel zit peppen we elkaar op. Je kunt op iemand terugvallen. Dat geeft rust en omdat we de afgelopen jaren een stabiel clubje vormen kun je beter op de zaken inspringen. Wanneer er problemen zijn lossen we dat op, daar hoeven we de ander niet meer mee te belasten. Wij blijven dit met zijn drieën doen omdat we op dezelfde lijn zitten. We hebben gemerkt dat een grotere groep minder goed werkt, wegens een hogere kans op verschil in opvattingen. Ook al doet iedereen het met de beste bedoelingen.”
Marco: “Waarbij wel moet worden opgemerkt dat we dit natuurlijk niet alleen doen maar tezamen met een enthousiaste en betrokken groep medewerkers, die de recensies, foto`s en verslagen door de jaren heen hebben aangeleverd. Hier zijn we erg dankbaar voor!”

Steady Medium
Het karakter van Blues Magazine is in de loop der tijd wel veranderd. Het is meer en meer een archief geworden. Mensen gebruiken het als naslagwerk want het nieuws komt vooral via de social media. Mensen zijn wat dat betreft sneller verzadigd, ze scannen de headlines en tien, misschien twintig procent klikt nog op het bericht. De meeste bezoekers komen via Google op de site terecht. Hoe zien ze de toekomst?
Harry: “Geld verdienen in de blues is niet te doen. We zijn aangewezen op internetradio als het om airplay gaat.”
Nineke: “Toch lijkt het of er een revival van deze muziek is maar het blijft lastig om de jeugd te bereiken. Een artiest als Laurence Jones spreekt jongeren wel aan maar dat gaat veelal via andere kanalen. Ze kijken nauwelijks tv en halen hun informatie van Snapchat en Instagram. Voor muziek gaan ze naar Spotify en YouTube. Dan zouden we bijvoorbeeld ook moeten gaan vloggen en dat is wat mij betreft absoluut geen optie.”
Marco: “Voor wat betreft social media gaan de veranderingen zo snel. Toen we begonnen was er Hyves, dat bestaat al niet meer. Wat er in de toekomst gebeurt met Twitter en Facebook kunnen we niet voorspellen. We zijn aangewezen op onze site. Dat is wat ons betreft het enige steady medium.”

Jubileum
Dat is de afgelopen tien jaar gebleken, ondanks dat het karakter is veranderd en de site misschien niet meer per definitie een nieuwssite is, is het een betrouwbare bron van informatie voor iedereen die iets wil weten over een artiest, album of concert. Tien jaar geleden begonnen en ‘still going strong’. Tijd voor een feestje dus. Daar zijn ze alledrie eensgezind over.
Marco: “Dat zou leuk zijn maar wie gaat dat betalen? We zouden sponsoren moeten gaan zoeken maar ook hiervoor geldt dat dat nou precies is waar we niet mee bezig willen zijn. Daar komt bij dat we ook niemand te kort willen doen. Iedereen moet bij dat feestje aanwezig kunnen zijn, dus waar ga je het houden? Met betrekking tot de artiesten vinden we dat ook lastig. We hebben in die afgelopen tien jaar zo ontzettend veel muzikanten bediend, wie moeten we op zo’n jubileum een podium geven? We willen geen scheve gezichten.”

In het zonnetje
En ook hieruit blijkt weer de hartstocht, de liefde voor alles en iedereen in deze scene en de volledige belangeloosheid van het team achter Blues Magazine. Wij zijn blij dat we ze in ieder geval op deze manier even flink in het zonnetje kunnen zetten want in een tijd van prestatie en winstbejag zijn dit juist de parels die meer dan wie dan ook onze dank, respect en waardering verdienen. Van harte gefeliciteerd Blues Magazine. Vanuit de grond van ons hart hopen we op minimaal nog tien jaar hartstochtelijke verhalen, prachtige foto’s en oprechte recensies.

* Wij bedanken Ingrid & Marijn van De Blueskrant heel hartelijk voor dit treffende interview.

Photo-credits: Nineke Loedeman

Ook op Blues Magazine ...