Memphis Minnie (1897 – 1973)
Samengesteld door Hans Ros
Lizzie Douglas, bekend als Memphis Minnie, was een bluesgitarist, vocalist en songwriter wiens opnamecarrière meer dan drie decennia duurde en ongeveer 200 nummers opnam. Douglas werd geboren op 3 juni 1897 in Algiers, Louisiana. Ze was de oudste van 13 broers en zussen. In 1910, op 13-jarige leeftijd, rende ze weg van huis om in Beale Street, Memphis, te wonen. Ze speelde het grootste deel van haar tienerjaren op straathoeken en keerde af en toe terug naar de boerderij van haar familie als ze geen geld meer had.
Haar straat-optredens leidden van 1916 tot 1920 tot een tour door het zuiden met het Ringling Brothers Circus. Ze ging toen terug naar Beale Street met zijn bloeiende bluesscene en verdiende haar brood door gitaar te spelen en te zingen en als aanvulling op haar inkomen door prostitutie (in die tijd was het niet ongewoon voor vrouwelijke artiesten om te werken als prostituees uit financiële nood). Ze begon met optreden met Joe McCoy, haar tweede echtgenoot, in 1929. Ze werden ontdekt door een talentscout voor Columbia Records, voor een kapperszaak, waar ze speelden. Zij en McCoy gingen opnemen in New York City en kregen de namen Kansas Joe en Memphis Minnie van een Columbia A&R man. In februari 1930 namen ze het nummer “Bumble Bee” op voor het Vocalion-label, dat ze al hadden opgenomen voor Columbia maar dat nog niet was uitgebracht. Hun laatste sessie samen was voor Decca en ze scheidden in 1935.
In 1938 keerde Minnie terug naar de opname voor het Vocalion-label, dit keer vergezeld door Charlie McCoy, de broer van Kansas Joe, op mandoline. Rond deze tijd trouwde ze met de gitarist en zanger Ernest Lawlars, bekend als Little Son Joe. Ze begonnen samen op te nemen in 1939, met Son die een meer ritmische achtergrond aan de gitaar van Minnie toevoegt. Ze namen op voor Okeh Records in de jaren 1940 en bleven het hele decennium samen opnemen. In 1941 was Minnie begonnen met het spelen op elektrische gitaar en in mei van dat jaar nam ze haar grootste hit op, “Me And My Chauffeur Blues”. Een vervolgdatum leverde nog twee bluesstandaarden op, “Looking The World Over” en “Black Rat Swing” van Lawlars.. Minnie bleef opnemen tot in de jaren 1950, maar haar gezondheid begon achteruit te gaan. Met publieke belangstelling voor haar afnemende muziek trok ze zich terug uit haar muzikale carrière en in 1957 keerden zij en Lawlars terug naar Memphis.
Ze kreeg een beroerte in 1960, waardoor ze beperkt bleef tot een rolstoel. Lawlars stierf het volgende jaar en Minnie kreeg nog een korte tijd daarna een beroerte. Ze bracht haar laatste jaren door in het Jell Nursing Home, in Memphis, waar ze stierf aan een beroerte in 1973. Een grafsteen betaald door Bonnie Raitt werd op 13 oktober 1996 geplaatst door het Mount Zion Memorial Fund. De ceremonie werd opgenomen voor uitzending door de BBC. Memphis Minnie is beschreven als de meest populaire vrouwelijke country-blueszanger aller tijden. Ze was van invloed op latere zangers, zoals Big Mama Thornton, Jo Ann Kelly en Erin Harpe. Ze werd in 1980 ingewijd in de Eregalerij van de Blues Foundation.
Wil je meer horen van Memphis Minnie, check deze link
Led zeppelin heeft “When the Levee Breaks” gecoverd, weergaloos overigens, en terug te vinden op Led Zeppelin IV (en op de diverse verzamel albums).