Lazy Lester (1933 – 2018)
Samengesteld door Hans Ros
Leslie Johnson, bekend als Lazy Lester, was een Amerikaanse bluesmuzikant die zong en de mondharmonica en gitaar speelde. Zijn carrière strekte zich uit van de jaren 1950 tot 2018. Bekend voor regionale hits opgenomen met Excello Records droeg Lester ook bij aan nummers opgenomen door andere Excello-artiesten, waaronder Slim Harpo, Lightnin’ Slim en Katie Webster. Coverversies van zijn liedjes zijn opgenomen door o.a. de Kinks, Freddy Fender, Dave Edmunds, Raful Neal, Anson Funderburgh en de Fabulous Thunderbirds. In de comeback-fase van zijn carrière (eind jaren tachtig) nam hij nieuwe albums op met Mike Buck, Sue Foley, Gene Taylor, Kenny Neal, Lucky Peterson en Jimmie Vaughan.
Volgens Rolling Stone had Buddy Guy, voordat hij naar Chicago verhuisde, in Louisiana gespeeld “met enkele oude meesters: Lightnin’ Hopkins, Lazy Lester, Slim Harpo”. Toen Guy in 1957 naar Chicago vertrok, verving Lester hem op gitaar, in een lokale band. Lesters carrière begon toen hij een stoel naast Lightnin’ Slim zat in een bus die Slim vervoerde naar een Excello-opnamesessie. In de studio verscheen de geplande harmonicaspeler niet en Lester meldde dat hij de mondharmonica kon spelen.
Lesters werk aan die eerste Lightnin’ Slim-sessie bracht de producer, Jay Miller, ertoe om Lester op te nemen als solo-artiest en hem ook te gebruiken als een multi-instrumentalist op percussie, gitaar, bas en mondharmonica in sessies van andere artiesten die geproduceerd werden door Miller, waaronder met name Slim Harpo. Miller noemde Lester “Lazy Lester” vanwege zijn laconieke, relaxte stijl.
Meer dan zijn zang, wordt Lester het best herinnerd voor nummers die later werden gecoverd door een breed scala aan rock-, country-, blues- en Tex-Mex-sterren, o.a. “I’m A Lover Not A Fighter”, “I Hear You Knockin’” en “Sugar Coated Love”. Lester verklaarde dat hij deze liedjes schreef, maar bijna alle werden toegeschreven aan Miller of aan Lester én Miller. Lester verklaarde ook dat hij weinig royalty’s ontving, dat hem dat verbitterde en hem sceptisch maakte over de muziekindustrie. Tegen het einde van de jaren zestig had hij de muziekindustrie opgegeven.
In 1971 organiseerde Fred Reif een Lightnin’ Slim-concert op het University of Chicago Folk Festival en Lester werd gevraagd om hem te vergezellen. Een paar weken na dat optreden ging Lester terug in Louisiana. Lester nam op voor Alligator en Telarc en speelde in de Verenigde Staten en in het buitenland, ondersteund door bluesbands, waaronder Loaded Dice. Lester woonde in Paradise, Californië en hij verscheen in 2015 in de documentaire I Am the Blues. Lester stierf aan kanker op 22 augustus 2018, op 85-jarige leeftijd.
Wil je meer luisteren van Lazy Lester, check dan deze link
We horen graag je mening! Voeg reactie toe