Classic Blues songs; In deze nieuwe serie neemt Bluesmagazine’s historicus Hans Ros ons mee in het ontstaan van blues klassiekers. Nummers die we allemaal kennen, van Dust my broom tot aan The Thrill is gone. De eerste in deze serie is Cross road blues van Robert Johnson, de man waarmee de moderne blues begonnen is.
Cross Road Blues
Samengesteld door Hans Ros
Het akoestische gitaar nummer van de bluesman Robert Johnson uit Mississippi heeft een mythische status gekregen sinds het voor het eerst werd opgenomen in 1936. Het was de stijl van country-bluesartiesten Charley Patton en Son House, die Johnson in zijn jeugd beïnvloedden. Johnson speelde het als solo stuk met zijn vocale en akoestische slide-gitaar in de Delta blues-stijl. Het nummer is onderdeel geworden van de mythologie van Robert Johnson en verwijst naar de plaats waar hij vermoedelijk zijn ziel aan de duivel heeft verkocht in ruil voor zijn muzikale talenten, hoewel de teksten geen specifieke referenties bevatten. Johnson’s zogenaamde pact met de duivel inspireerde ook de film Crossroads (1986).
Er is weinig bekend over Johnson’s leven en muzikale carrière, hoewel zijn opnames goed gedocumenteerd zijn. In oktober 1936 deed Johnson auditie voor eigenaar van een muziekwinkel en soms talentscout H. C. Speir in Jackson, Mississippi. Speir gaf Johnson’s contactgegevens door aan Ernie Oertle, die een vertegenwoordiger was voor ARC Records. Na een tweede auditie regelde Oertle dat Johnson naar San Antonio, Texas zou reizen voor een opnamesessie. Johnson nam 22 nummers op voor ARC gedurende drie dagen van 23 tot 27 november 1936.
Tijdens de eerste sessie nam hij zijn commercieel meest aantrekkelijke nummers op. Ze vertegenwoordigden meestal zijn originele stukken en weerspiegelden de huidige, door piano beïnvloede muzikale trends. De nummers bevatten “Terraplane Blues” (zijn eerste single en populairste plaat) samen met “Sweet Home Chicago” en “I Believe I’ll Dust My Broom”, die bluesstandaarden werden nadat anderen ze hadden opgenomen.
“Cross Road Blues” werd opgenomen in San Antonio, tijdens de tweede sessie op vrijdag 27 november 1936. De sessies waren in een geïmproviseerde studio in kamer 414 in het Gunter Hotel. ARC-producenten Art Satherley en Don Law hielden toezicht op de opname. Twee vergelijkbare opnames van het nummer werden opgenomen. ARC en Vocalion Records brachten de eerste opname van “Cross Road Blues” uit in mei 1937 op het toenmalige standaard 78-toeren-plaat. De single, met zijn keerzijde ‘Ramblin’ on My Mind’, verkocht slecht. De tweede opname werd uitgebracht in 1961, toen producer Frank Driggs het in de plaats bracht van het origineel op Johnson’s eerste langlopende platenalbumcompilatie King of the Delta Blues Singers. Deze opname werd ook opgenomen op de complete opnames van 1990.
Brian Jones, Peter Green, John Mayall en Jimmy Page waren allemaal in de ban van Johnson’s geluid, maar het was Eric Clapton die het meest deed om het nummer populair te maken. Claptons geëlektrificeerde versie “Crossroads” was een hoofdbestanddeel van de liveoptredens van zijn band Cream en stond op het Amerikaanse nummer 1-album Wheels of Fire van het trio. Rolling Stone plaatste het op nummer drie op de lijst van het tijdschrift van de “Greatest Guitar Songs of All Time” ter erkenning van Clapton’s gitaarwerk.
Johnson’s persoonlijke “Crossroads”-verhaal eindigt ongelukkig. Twee jaar nadat het nummer was opgenomen en terwijl zijn carrière leek te beginnen, begon de legende wortel te schieten. Vergiftigd door de jaloerse echtgenoot van een meisje dat hij aan zijn lijst met affaires had toegevoegd, eindigde zijn leven op 27-jarige leeftijd.
Wil je weten wie het nummer nog meer opgenomen hebben? Klik dan op deze link
Knap: duidelijke info, zonder zever, mét een aantal aanzetten om zelf verder te gaan grasduinen in de prille wereld van de blues.