BETTYE LAVETTE & BAND
Paradiso, Amsterdam
16 Juni 2010
tekst: Jeroen Bakker ; foto’s: Daan van Es
De carrière van de Amerikaanse souldiva Bettye LaVette kent een eigenaardig maar allesbehalve uniek verloop. Net als zoveel muzikanten uit dezelfde generatie is de erkenning voor haar muziek pas op latere leeftijd gekomen. Zo behoort ze sinds enige tijd tot de favoriete zangeressen van de Amerikaanse president die haar vorig jaar persoonlijk uitnodigde op een speciaal voor hem georganiseerd optreden waar zij samen met Jon Bon Jovi A Change Is Gonna Come van Sam Cooke vertolkte. Europa vormt de laatste jaren een aanzienlijk onderdeel van haar uitgebreide tournees waarbij Nederland vrijwel nauwelijks wordt overgeslagen. Paradiso is bij lange na niet uitverkocht als ‘The Great Lady Of Soul’, zoals zij steevast wordt aangekondigd, het podium betreedt. De begeleidingsband van LaVette heeft op dat moment de show al aardig op de rails gebracht met een swingende uitvoering van Procal Harum’s Whisky Train. Toen was het Gary Brooker die vanachter zijn keyboard het geheel dirigeerde, in de band van LaVette heet deze ‘musical director’ Alan Hill. Hill blijkt ook nog eens een uitstekende zanger die af en toe een akoestische gitaarbijdrage levert.
Word van The Beatles zoals die door LaVette wordt gezongen klinkt verrassend rauw en funky. Hiermee is de toon gezet want mevrouw heeft een nieuw album uit en die moet verkocht worden. Trots vertelt ze dat het al haar derde album is bij dezelfde maatschappij. De eerste veertig waren bij evenzoveel labels en dan lachend: ‘Eindelijk iemand gevonden die wil dat ik blijf’. Op Interpretations: The British Rock Songbook vertolkt zij bekende Engelse nummers van nog veel bekendere Engelse bandjes. Met It Don’t Come Easy van Ringo Starr en Isn’t It A Pity van George Harrison zijn ook tijdens het optreden The Beatles goed vertegenwoordigd.
Naar aanleiding van dit spraakmakende laatste album waarop ook Led Zeppelin’s All My Love te vinden is, zal in juli een serie optredens plaatsvinden in Amerika met Robert Plant. Hij is er vanavond niet bij maar deze intense uitvoering van LaVette laat zelfs de stoerste bezoeker van Paradiso niet onberoerd. Hetzelfde geldt voor Love Reign O’er Me waarbij Pete Townshend, schrijver van dit muzikale epos, onlangs hetzelfde overkwam. LaVette geeft tussen de nummers door een lesje popgeschiedenis. Deze is oorspronkelijk geschreven voor Nina Simone: Don’t Let Me Be Misunderstood. Evenals LaVette een vrouw die het op zijn zachtst gezegd niet makkelijk heeft gehad. Als iemand deze op de juiste manier kan interpreteren dan is dat toch zeker Bettye LaVette. Uit de zaal klinkt een enthousiast ‘Bettyeee’ dat met een luidt ‘Babyeee’ wordt geretourneerd. Veel ouder materiaal ontbreekt maar de ‘interpretations’ zijn om van te smullen. Wish You Were Here dat indertijd werd opgedragen aan Syd Barrett is vanavond een eerbetoon aan alle grootheden uit Detroit die in de Motownperiode een belangrijke inspiratiebron vormden voor LaVette. Duidelijk vol van emotie trekt ze zich even terug om zich vervolgens op te laden voor de finale.
Why Does Love Got To Be So Bad klinkt ondanks het gemis aan blazers opzwepend genoeg en, hoewel de titel het ergste doet vrezen, vrolijker dan ooit. Met een a capella gezongen gospel I Don’t Want What I Haven’t Got sluit zij het optreden op indrukwekkende wijze in haar eentje af. Voor even heeft Paradiso zijn oorspronkelijke functie als kerk terug gekregen. Het was een prachtige dienst van ‘het best bewaarde geheim van de soul’.
Bekijk hier het Foto Album >> (21 foto’s)
Website Bettye Lavette : www.bettyelavette.com
zooooooo jongens wat een strot heeft zij maar ze kant het nog zusje van tina turner klassen jongens leuk resentie en mooie foto,s
op naar de volgende tot snel joris