Band Of Friends – Interview Gerry McAvoy

In het najaar van 2016 verscheen ‘Repeat After Me’ van Band Of Friends, een release die bijna onder dreigde te sneeuwen in het enorme muziekaanbod waarmee de redactie werd overspoeld. Gesproken werd hier over het eerste officiële album aangezien het in 2014 verschenen ‘Too Much Is Not Enough’ niet als volwaardig debuut kon worden beschouwd omdat het ‘slechts’ zeven tracks bevatte. Nu zijn er dan nog eens elf bijgekomen waarvan alles, met uitzondering van één, uit eigen koker afkomstig is. Het hardwerkende trio, bestaande uit Ted McKenna, Gerry McAvoy en ‘onze eigen’ Marcel Scherpenzeel, deze week gekozen als winnaar van de Dutch Blues Award 2016 in de categorie gitaristen, treedt ondanks het succes in veel andere Europese landen regelmatig op in Nederland. Later deze maand staan er dan ook weer enkele optredens op de agenda. Een goed moment dus om nog eens een en ander onder de aandacht te brengen.
Met bassist Gerry McAvoy praten we even bij over ‘Repeat After Me’, de begindagen van Band Of Friends, de plannen voor de korte termijn en Frankie Miller. Uiteraard valt ook, zoals vanzelfsprekend in ieder interview met deze band, de naam Rory Gallagher meerdere malen.


Tekst: Jeroen Bakker

Het telefoonnummer van McAvoy is een vaste lijnverbinding naar Frankrijk. Vreemd, de touragenda vermeldt namelijk nergens dat er op deze dagen hier wordt opgetreden. McAvoy, geboren in Belfast, legt het in een onvervalst Noord-Iers accent bijna verontschuldigend uit: “Ik woon hier. Het beviel me altijd al in Frankrijk. Samen met Rory heb ik één van de eerste optredens buiten de UK ooit in Parijs gespeeld. Het was in het prachtige Olympia Theater in 1971.” Om er vervolgens aan toe te voegen: “En mijn vrouw komt ook uit Frankrijk, dat heeft er ook aan bijgedragen dat ik hier ben terechtgekomen.” Van het voornemen om het onderwerp Rory Gallagher te vermijden komt al meteen niets meer terecht. McAvoy is het gewend en heeft er dan ook geen enkel probleem mee. Hij is zich er terdege van bewust dat zijn carrière er zonder hem er heel anders had uit gezien. Met Gallagher heeft hij het ruim twintig jaar volgehouden en dat had nog langer kunnen duren want hoewel elkaars muzikale wegen scheidden in 1991 waren de twee ook nog eens enorm goed bevriend. Het trieste verhaal rondom de teloorgang van de legendarische zanger/gitarist is echter bekend. McAvoy legt liever de nadruk op de betere tijden want gedurende hun twintigjarige samenwerking voeren die namelijk de boventoon. “Het begon allemaal pas echt ergens in 1970 toen ik uit Belfast vertrok en naar Londen verhuisde. Ik heb nooit iets anders gewild dan muziek maken en daarmee de wereld rond te reizen. We zijn overal geweest. Zo bewaar ik aan Amsterdam prachtige herinneringen en weet ik nog goed hoe Rory, als goedgelovige katholiek, nog meer onder de indruk was van het kruis op het dak van Paradiso dan van het feit dat voor de twee achtereenvolgende avonden geen kaartje meer beschikbaar was.” Met plezier kijkt hij terug op die periode maar met Band Of Friends heeft hij eveneens de tijd van zijn leven.”Hoewel de tijden enorm zijn veranderd, zeker in de muziekbusiness, zijn er qua beleving nauwelijks verschillen. Samen met een band op het podium staan, het contact met het publiek, de interactie… Ik geniet er nog steeds net zoveel van als in de beginjaren.”

Het trio heeft weinig reden tot klagen. Het album is goed ontvangen en de optredens van de band worden al sinds het prille begin goed bezocht. “In Nederland hebben we een trouwe groep volgers en hetzelfde geldt voor Duitsland. Dat was al toen we daar met Rory speelden.” Op ‘Repeat After Me’ wordt vooral geput uit het bluesrock-idioom maar laat de band tevens blijken over ‘een eigen smoel’ te beschikken. “Het is onze muziek maar de invloed van Rory is denk ik altijd duidelijk aanwezig,” aldus McAvoy. De vele live-optredens hebben er toe geleid dat de hechte samenwerking ook in de studio sterk waarneembaar is. Vanaf de eerste tonen in het stevige ‘Don’t Ever Change’ tot het akoestische ‘King Of The Street’ spat het enthousiasme en bezieling er werkelijk vanaf. Scherpenzeel is in absolute bloedvorm en wisselt met groot gemak rauw elektrisch gitaargeweld af met vingervlugge akoestische licks of intense slide-partijen. De fundering van bas en drums is uiterst solide. Ook de vocale samenwerking klinkt als een klok. Goed voorbeeld is het meeslepende en harmonieuze ‘Homeland’ waarin het trio een meer subtiele benadering kiest om vervolgens weer met ‘Soul To Soul’ het tempo iets op te voeren en met het stampende ‘Nothing For Nothing’ de gasplank weer stevig in te trappen. Het maakt van Band Of Friends een soepel draaiend bluesrock-vehikel waarin de verschillende invloeden van het trio uitstekend in elkaar blijken te passen.

Alsof het de gewoonste zaak van de wereld betreft legt McAvoy uit hoe het allemaal tot stand komt: “We hebben alle drie ideeën, gaan bij elkaar zitten en brengen dan stukjes tekst en muziek bij elkaar en er is voor iedereen ruimte om eigen inbreng kwijt te kunnen en iets toe te voegen. De inbreng per bandlid ligt zo rond de 33.33% maar Ted neemt het merendeel van de teksten voor zijn rekening. Ted is ‘the poet’ van de band”. De plaats waar het moest gebeuren was een oude school in het Noordwesten van Engeland. De band zat voor even compleet geïsoleerd van de buitenwereld. Slechts omringd door een boerderij, twee huizen en een pub, midden in de heuvels tussen de meren. “Zelfs een telefooncel zul je daar niet tegenkomen. Het is een ideale plek om je goed te kunnen focussen. We hebben er al eens geoefend en ‘Too Much Is Not Enough’ is daar opgenomen. We hadden wel al enkele plannen over wat we wilden gaan doen maar het verliep allemaal buitengewoon voorspoedig.”

McAvoy heeft het sterk samengevat. Bij beluistering van het album wordt nog eens goed duidelijk dat ieder bandlid de ruimte krijgt om even zijn stempel te kunnen drukken waardoor ook de mogelijkheid geboden is om meerdere blues- en rockverwante stijlen samen te laten smelten. Een manier van werken die Gallagher ook altijd graag hanteerde. Dikwijls werd net even een zijweggetje ingeslagen om vervolgens weer precies goed uit te komen bij de eindbestemming. Komt daarbij ook nog dat de kwaliteit van het eigen materiaal probleemloos in de set gepast kan worden en het excuus om snel weer een optreden van de heren bij te wonen is gevonden.

Opvallend is ‘Sense of Freedom’, een bijzondere remake van een Frankie Miller-compositie uit de beginjaren tachtig. “Het is afkomstig uit een soundtrack van de gelijknamige Schotse misdaadfilm waar wij toen samen met Rory en Frankie de bijbehorende muziek voor verzorgden. De film is gebaseerd op het leven van Jimmy Boyle, een van de meest gewelddadige mannen die Schotland ooit heeft gekend. Twee jaar geleden waren we met Band Of Friends op Celtic Connections, een folk/rock festival in Glasgow. We stonden samen met Dan Ar Braz, een franse folkmuzikant gespecialiseerd in Keltische folkmuziek en indertijd een goede vriend van Rory Gallagher, op het podium. Het leek mij een goed idee om juist daar ‘Sense Of Freedom’ live te spelen. Frankie is een zwaar onderschatte zanger die volgens mij samen met Paul Rodgers tot de beste soulzangers van West Europa behoort. Later besloten wij alsnog om het voor ons nieuwe album in de studio op te nemen.”

“Er wordt mij wel vaker gevraagd of Band of Friends aan mijn verwachtingen voldoet. Ik heb eerlijk gezegd nooit iets verwacht. Kijk, ineens dient zich een kans aan, die pak je en het begint te lopen. Je slaat vervolgens op een bepaald moment een richting in zonder precies te weten waar je uitkomt. Het enige wat ik altijd zeker wist is dat de muziek van Rory nog altijd overal tot de verbeelding spreekt. Hij heeft natuurlijk ontzettend veel mooie dingen nagelaten. Dingen die het publiek van ons na al die jaren nog steeds wil horen. Ik speelde in Nine Below Zero terwijl Ted les gaf op school. Enkele jaren daarvoor was ik Marcel al eens tegen gekomen en ineens kruisten onze wegen elkaar en besloten wij om iets samen te gaan doen waarbij de muziek van Rory centraal moest staan. Het pakte geweldig goed uit. Ik geloof dat het in 2007 was dat wij in bluescafé Maloe Melo oefenden bij Jur, de vader van Marcel in Amsterdam en kijk nu eens hoe de zaken er op dit moment voor staan. Hoewel er altijd mogelijkheden zijn en zullen komen om nog iets naast Band Of Friends te doen is dit voor ons alle drie de ‘main course’. Ted heeft het afgelopen jaar nog wel gespeeld met Michael Schenker maar we verwachten dat er dit jaar weinig ruimte zal zijn om nog andere dingen aan te pakken. We moeten nog even kijken wat het album teweeg gaat brengen maar als alles meezit zullen er optredens in Japan, Australië, Nieuw-Zeeland en de USA volgen. Daarnaast zal overal waar het publiek met ons het leven en de muziek van Rory wil vieren worden opgetreden want dat is uiteindelijk waar het bij Band Of Friends eigenlijk allemaal om draait.

Website artiest: www.bandoffriends.eu

Concertdata:
24 februari – Hoofddorp – Duycker
25 februari – Zoetermeer – Boerderij
21 april – Arnhem – Luxor Live

Tracklist ‘Repeat After Me’
Don’t Ever Change
The Man I Am
Repeat After Me
A Sense Of Freedom
Homeland
Soul To Soul
Nothing For Nothing
Wanna Be Next To You
Pick Up The Gun
Parisian Girls
King Of The Street


Ook op Blues Magazine ...