Het is een stralende, zonnige maandagmiddag wanneer Bluesmagazine op het afgesproken tijdstip Snowy White niet aan de lijn krijgt. Ondertussen doet in het nabijgelegen kanaal een groep zwanen herinneringen oproepen aan een prachtige reclame-spot uit 1995 waarin het tot vervelens-toe gedraaide, maar tijdloze ‘Bird of Paradise’ van White klinkt. De clip vertoont het beeld van zwanen die op het water landen of opstijgen vanuit het water als zware boeings van onze nationale luchtmacht. De commercial lijkt indirect op de carrière van Snowy White. Onder de vleugels van Peter Green betreedt White in de zeventiger jaren voorzichtig de eerste stapjes in de bluesmuziek. Enkele jaren later stijgt zijn faam in vogelvlucht tot grote hoogten als gitarist van Thin Lizzy en vervolgens van zowel Pink Floyd als Roger Waters maar toch zal dat ene enorme solo-hitsucces voor altijd onlosmakelijk met hem verbonden blijven. Begin jaren negentig belandt Snowy White in Bluesland om zich daar als blues-artiest geheel zelfstandig te manifesteren ...
Op 15 mei aanstaande zal de hagel-nieuwe Bintangs-cd "Fire & Iron" uitkomen en worden gepresenteerd in het Patronaat te Haarlem. 12 gloednieuwe songs. De titel "Fire And Iron" geeft precies weer wat je kan verwachten op dit album nl. stevige tracks die staan als een huis en menige jongeling weer laten fonkelen ...
"Als jongen droomde ik er al van hier eens te mogen spelen net als mijn muzikale voorbeelden Eric Clapton, Jeff Beck, Peter Green en Rory Gallagher voor mij gedaan hebben. Elke keer als ik er langs kwam de afgelopen jaren dacht ik Ik hoop dat het nog eens lukt en nu is het zo ver!! Vier jaar geleden speelde ik voor het eerst in London in club De Borderline voor 50 tot 60 mensen, nu hier voor 4.500! Ik wil iedereen bedanken die er aan mee gewerkt heeft, mijn ouders, mijn familie en zeker mijn fans. Zonder hen was dit niet mogelijk geweest."
Vrijdag 1 mei werd om 16.30 uur de aftrap gegeven voor de 24e editie van Nederlands grootste internationale bluesfestival in Ospel. Moulin Blues kenmerkt zich ieder jaar door een brede opzet. Het is niet allemaal blues wat de klok slaat. Volgens veel bezoekers is Jason Ricci een verrassend hoogtepunt van het festival. Hierbij het verslag van dit fantastische 2-daagse evenement!
Achteloos gooide vanmorgen de postbode de envelop met daarin het recensie-exemplaar van de nieuwe cd van de Stichting C+B door de brievenbus. Niet wetend welke cultuurdrager hij zo ruw behandeld. Gelukkig zit het zilveren schijfje snel veilig in m’n cd-machine. Al snel ben ik onder de indruk van de cd . Wat een magistraal geluid heeft de sound-engineer weten neer te zetten. Glashelder en goed in het stereobeeld. Eerlijk en dichtbij bij ingetogen songs, strak en basboost bij uptempo songs. Petje af ...
OBERG, hoor ik je denken: waar heb ik die naam meer gehoord? Natuurlijk de oprichter van een van de beste Bluesbands (uit het grijze verleden) van ons eigen landje. De Living Blues waren een begrip in Nederland in de Zestiger en Zeventiger jaren, met een sound die stond als een huis, en met muzikanten die zijn weerga niet kende ...
Gaat om ff over 22.30 het licht uit komt Joe Bonamassa strak in pak met natuurlijk z´n onmisbare zonnebril het podium op, nu al ???? Ja hoor hij gaat al los, de zaal was net half vol en begint heel snel helemaal vol te lopen ... de hoogtepunten waren akoestisch het Woke Up Dreaming alleen op gitaar met daarna High Water Everywhere, met een “DUEL” van 2 drummers tegen Joe met gitaar, KIPPEVEL!
Op diverse locaties traden bands op. Nadeel van een dergelijk festival is dat je nooit alles kan zien. Als eerste locatie waren we aangeland in de Noviteit. Dit is ook waar de organisatie Blues aan Zee maandelijks hun concerten geeft. De grote zaal heeft een ronde vorm en een breed podium. Hierdoor heeft het publiek overal vandaan goed zicht op het podium. De eerste band die daar optrad, was Mr Black Hat. Zes goede muzikanten die lekkere rhythm blues speelden ...
Het nieuwe album toont aan dat de band alweer een flinke stap voorwaarts deed en zich van veelbelovend tot een volwassen band heeft ontwikkeld, die het avontuur niet uit de weg gaat. De release gaat gepaard met een tour ...
De GBC sound laat de indruk achter van een mix tussen Southern rock en lekkere Soulblues. Er is dus genoeg ruimte voor knallende gitaar solo’s en een groovie soul/funk slaggitaar ritme. Daarnaast horen we een heerlijke bluesharp en de lichte sound van de blaassectie. Samenvattend, een heerlijk schijfje, hoe vaker je het hoort hoe meer het je lijkt te pakken.
The Taints is een samenstelling van muzikanten die hun sporen in de muziek al ruimschoots hebben verdiend. De band bestaat uit singer/songwriter/gitarist Steve Hohn, Lenny Campanaro op drums en Fingers Farrel op bass. Daarnaast is er een grote rol voor de gast muziekanten Fred James, tevens producer, en singer/songwriter Blue Jackson. Zelf kwalificeren ze zich als roots band in rock, country, blues, soul en rockabilly in de traditie van de hedendaagse americana.
Sinds zijn gast optredens bij Walter Trout in November 2008 (zie verslag hier) geniet Jason Ricci ook enige bekendheid in Nederland. Tijdens deze optredens maakte hij erg veel indruk met zijn geweldige bluesharp spel. Het concert gegeven in Tivoli te Utrecht behoort zelfs tot een van de beste Walter Trout concerten ooit. Als gevolg van deze samenwerking staat Jason Ricci en zijn band New Blood de komende periode enkele malen met zijn eigen band op de Nederlandse podia en festivals ...
Het is precies twintig jaar geleden als de eerst akkoorden van de allereerste ‘Nach’ schallen over het Kerkplein. De Haagse KoninginneNach heeft nadien met acts als o.a. The Red Devils, The Hoax, Paladins. Buddy Guy, The Fabulous Thunderbirds (en daarnaast solo-optredens van zowel Kim Wilson als Jimmy Vaughan) een prachtige traditie opgebouwd. Of we getuigen zijn van een even memorabel optreden als dat van de bovengenoemde bands moet blijken als om 19.45 uur The Hokie Joint het Kerkplein-Podium betreedt en met ‘Apologise (It’s Not My Problem)’ de nog niet massaal toegestroomde menigte opwarmt ...
Het onmogelijke is waar. Ik werd getipt dat ik naar een Italiaanse blues band moest gaan kijken, MORBLUS uit het noorden van Italie. Ach wat zou dat moeten voorstellen dacht ik, blues uit Italie. Al had ik in de wandelgangen al meer over deze band gehoord, ik had nooit de moeite genomen om deze band eens te gaan bekijken. Stom stom stom ...
Het mag een zeldzaamheid heten vandaag de dag dat er nog mensen zijn die weten dat echte bluesmuziek vanuit het hart gespeeld moet worden; die de thema’s voor hun muziek uit hun directe omgeving weten te halen en ook nog eens weten hoe dat moet klinken. Watermelon Slim is zo iemand en hij verdient het daardoor om gekoesterd te worden ...
Beyond The Blues, DeWolff maakt indruk in Tivoli De Helling! Naast The Death Letters hebben we nog een stel “jonge honden” die de rock/blues wegen weten te bewandelen. Na het televisie optreden in DWDD gaat het hard met de uit Geleen afkomstige band DeWolff. Volgens de band zelf is men beïnvloed door o.a. de volgende namen: Deep Purple, Jimi Hendrix Experience, Rory Gallagher, Led Zeppelin, the Black Keys, ....
Commencing an extensive Ray Charles reissue program in 2009, Concord Records presents a 21-song anthology of hits titled Ray Charles — Genius: The Ultimate Ray Charles Collection. The volume compiles Charles’ most influential recordings for the Atlantic and ABC-Paramount labels including 1955’s “I Got a Woman” plus “Busted,” “Georgia on My Mind,” “Hit the Road Jack” and “I Can’t Stop Loving You,” concluding with his signature 1972 rendition of “America the Beautiful.” All are digitally remastered from the original tapes.
De Amerikaanse blues-held Joe Bonamassa is een paar dagen in Europa ter promotie van het nieuwe album. Amsterdam kan niet worden overgeslagen omdat Nederland (of beter gezegd de Benelux) een belangrijke markt blijkt voor de blues-sector. Achterover hangend in een comfortabele stoel met gitaar in de hand en versterker ernaast speelt Joe enkele traditionele blues-stukken en legt uit hoe hij daar zijn eigen twist aan geeft. Bonamassa is in Amerika de best verkopende blues-artiest van de laatste tien jaar en van zijn laatste, achtste studio-album ‘The ballad of John Henry’ wordt veel verwacht ...
De Zweedse Svante Torngre alias The Slowman is een man die na 24 jaar weer terugkeert in de muziekscene, en ik kan je nu al melden dat ik dat een hele goede zet vind, want dit is een topartiest. Er zit Blues, Rock, Roots, Nitty Gritty in, en het klinkt helemaal goed. Onze vriend kan alles heel aardig en weet verdomd goed hoe hij een song moet maken ...
De uit Los Angeles afkomstige singer-songwriter Chris Laterzo and Buffalo Robe zijn mensen die opereren in het Carlifornia Sound System, en laat prachtige staaltjes a la Eagles, Neil Young, James Taylor, maar ook Americana en Jackson Browne horen. Tegelijkertijd hoor ik ook Radio Head en ColdPlay voorbij komen, en dat resulteert in een prachtig album met hele mooie samenzang die ook aan Tom Petty doet denken, en dat opgesierd door dat typische Carlifornia Soundje en Southern Items, met wel degelijk ook Bluesey en Rock tintjes ...
Het John F. Klaver Trio is een bezetting rond gitaar-muziekdocent John F. Klaver. Met zijn trio speelt hij Groovende versies van eigen en andermans nummers. Zijn stijl is breed te noemen, en dat blijkt vooral als je hem Live aan het werk ziet, kan ik je melden. John is al geruime tijd bezig en het trio speelt ondermeer covers van Matt Schofield, Robben Ford, Cream en anderen, maar gebruikt ook Hendrix lijkjes op een eigen mannier. Alles in gegoten in een funky groovende sfeertje wat denk ik menigeen tot swingen aan zal zetten ...
In de afgelopen tien jaar heeft Matt Schofield zichzelf standvastig aan de top van de Britse Blues gezet. En het einde is zeker nog niet in zicht. Na bijdragen op albums en tournees van/met Ian Siegal, Dana Gillespie en Lee Sankey, een live- en twee studio-albums hebben we hier een voorlopig hoogtepunt te pakken. De instrumentale Funk-jams uit zijn vorige werk hebben plaatsgemaakt voor focus op een puur song gericht album ...
Het album “I’m A Bluesman” uit 2004 is het laatste officiële wapenfeit van Johnny Winter. Ondanks dit gegeven blijft de Texan regelmatig optreden (in november 2009 weer in Nederland trouwens!!) en gelukkig komen er daarnaast soms wat bootlegs boven tafel. Dit is alweer volume 4...
Hoewel ondergesneeuwd in een aantal prachtige releases in de maand maart kunnen we uiteraard niet om het nieuwe album van Rob Tognoni heen. ‘2010db’ is nummer tien en zal wederom de nodige nieuwe fans opleveren aangezien er ‘diep’ wordt gegaan in de breedte van het blues-rock-genre. De in Tasmanië, Australië geboren Tognoni is trots op zijn afkomst en de invloeden die dit met zich meebrengt zijn duidelijk terug te vinden ...
De zang en gitaarkunsten van Scherpenzeel zorgde wederom voor een gave tribute. Met o.a. nummers als ‘Secret Agent’, ‘Follow Me’, ‘Tatoo Lady’, ‘Double Vision’, ‘Craddle Rock’, ‘Crest of Wave’, ‘A Million Miles Away’, ‘I Have The Blues’ speelde deze band een geweldige set Rory nummers. Ook het akoestische gedeelte met o.a. ‘Out On The Western Plain’ was mooi. Bij het 2de akoestische nummer werd Marcel Scherpenzeel begeleid door Peter Kempe van de “Juke Joints”. Hierna bespeelde Peter Kempe op een sublieme manier ...