Het album White Sugar, is er een die vooral buiten dat ie lekker klinkt ook genoeg aan variatie kent. Loopjes ala Stevie en Hendrix vliegen je om de oren, maar ook mooie ingetogen passages passeren de revue. Het trio klinkt als een klok en heeft de nodige Power in zijn Donder kan ik U melden, en dat zal Live alleen nog maar onderstreept gaan worden, dus zeker gaan zien in oktober ...
Om ca. 22.00 uur betraden de "Legendary Shack Shakers" onder aanvoering van J.D. Wilkes het podium voor wat een dampend concert zou worden! Jammer dat ook bij dit optreden de vocalen grotendeels onverstaanbaar waren. Op de twee cd's die ik van de groep gehoord heb, is de zang wel goed te verstaan. Dit was ook deels te wijten aan het feit dat de meeste nummers werden gezongen met gebruikmaking van de harmonica microfoon, die het geluid behoorlijk vervormt. Frontman J.D. Wilkes liet zijn harmonica "scheuren en gieren" en brulde er lustig op los.
De naam Frank Carillo wordt altijd in verband gebracht met grote namen uit de muziekindustrie zoals Carly Simon, Peter Frampton, J. Geils Band, Van Halen, Tom Petty, John Hammond en, dichter bij huis, Anouk of The Golden Earring. Carillo timmert als zanger/gitarist ook zelfstandig aan de weg maar doet dat wel met behulp van zijn Bandoleros bestaande uit: Eddie Seville op drums, Norman Del Tuffo die allerlei percussie-instrumenten bespeelt en Karl Allweier op de contrabas. Na een succesvol en drukbezocht optreden in 2007 is de Q-Bus in Leiden wederom goed volgelopen en kan deze avond worden beschouwd als officiële opening van het nieuwe muziekseizoen. Met ‘Lucky If You Can Breathe’, een nummer dat als lijflied van deze muzikant kan worden gezien, wordt de aftrap gegeven voor een avond vol Rootsrock, Blues en Americana. Na afloop van het optreden heeft BluesMagazine een kort gesprek met Frank dat regelmatig wordt onderbroken door fans die graag een gesigneerd exemplaar van ‘Someday’ mee naar huis willen nemen.
De nieuwe CD van Boo Boo Davis is klaar en gaat de titel "Ain't Gotta Dime" dragen. De release is op 12 oktober 2009 en zal worden uitgebracht op het label van Jan Mittendorp, Black and Tan Records. Hier kun je luisteren ...
Robin Trower is een bezig baasje geweest in de afgelopen tijd, terwijl hij toch al een indrukwekkende loopbaan heeft door de jaren heen. Hij begon als ster gitarist in de succesvolle formatie in the sixties Procul Harum, waar hij werkelijk de sterren van de hemel speelde met zijn oh zo mooie riffs in zijn gitaarspel. Daarna ging Trower zijn eigen dingen doen, en zorgde voor menige klassieker in de Sympho en Rock wereld. Nu dan is er het nieuwe album "What Lies Beneath", en wederom levert onze vriend een waarlijk pronkstuk af gevuld met hetgene waar hij goed in is, nl. hemelsche sferische ballad achtige stukken soms met vocals en soms instrumentaal, maar allemaal voorzien met de kenmerken van deze grote artiest. Mooie riffs ala Hendrix, en composities ala Tod Rundgren en vooral een heel eigen stijl komen voorbij op een fantastische nieuwe schijf, waarin het alleen maar genieten is, en je constant verbazen over de kwaliteit die deze man levert.
Zakiya hooker, wat een mooie naam nietwaar, maar daar achter schuilt dan weer wel de dochter van onze blues legende John Lee Hooker, en daarmee heeft deze dame dan eindelijk de stap gezet om in de voetsporen van haar vader te treden. Dat doet ze trouwens niet met dit album voor het eerst moet ik U melden, want Zakya liet zich in 1996 al publiekelijk zien aan de zijde van haar vader, en daarna volgde de muzikale aspiraties qua optredens al heel snel met mensen als Etta james en Taj Mahall en Blues harpist Musselwhite. Dat zijn zowaar geen kleine luitjes, waar je dan meteen mee mag spelen. maar deze dame kan dan ook wat. De stijl van Zakiya is niet altijd persee blues maar klinkt ook Jazzy en Funky, maar ze heeft zeker ook het bloed der Blues in zich zitten, en is daarom dan ook de perfecte persoon om de fakkel over te nemen van vaderlief.
Invloeden van Hendrix en Stevie te over, maar dat mag de pret niet drukken, want de nummers zijn allemaal origineel. Wat op valt is dat zijn stukken meestal niet heel lang zijn, maar degelijk en toch fel, swingend en puntig. Kortom een album wat zeker de moeite loont om het te ontdekkken, en al helemaal als je van lekkere Gitaarrifs houdt in dit genre.
56 tracks uit de kluizen van Cobra Records dat eind jaren ‘50 onder creatieve hoede stond van Willie Dixon. Naast grootheden als Otis Rush, Buddy Guy en Ike Turner hoor je ook zeldzamere songs, outtakes en alternatieve versies van voorheen moeilijker te vinden artiesten. Real deal Chicago Blues en R&B !
We gaan hier niet beginnen over het gekissebis met Alvin Lee en concentreren ons op de Ten Years After van hier en nu. En die hebben zomer 2008 blijkbaar een puike rockende show neergezet in het Belgische Verviers op het Fiesta City Festival. Deze DVD bevat de gehele show die originele leden Ric Lee, Leo Lyons, Chick Churchill en inmiddels niet meer zo nieuwkomer Joe Gooch toen neerzetten voor een groot enthousiast publiek. Inclusief interviews en biografieën.
Op het buitenpodium t.o. De Buurvrouw vond het plaats, maar er waren enkele te overwinnen hindernissen. Achter het podium, hooguit 50 meter, vond een daverende houseparty plaats voor de jongeren, ook in het kader van het volksfeest en de looproute voor de kermisgangers liep direct voor het podium langs. Je zou denken, een hopeloze zaak voor een liveband ... Wolfpin overklaste alles!
Afgelopen zondag stond de plaatselijke gelegenheid "Jazz Of Zo" garant voor een zeer vermakelijk Blues spektakel. Robbert Fossen maakte zijn opwachting na een lange tijd weer eens met een quartet om van te smullen. Robbert staat met zijn band altijd garant voor een staaltje Chicago Blues waar je U tegen zegt. Tegenwoordig speelt hij het liefst met een bezetting van vier man. In het verleden was er altijd een blazer en toetsenman bij, maar nu dus niet meer, waardoor de impact van de muziek misschien wel groter is geworden. Gisteren liet onze vriend toch maar weer eens zien, dat we hier toch met een groot talent te maken hebben, en vooral ook dat Chicago Blues erg geliefd is bij het grote publiek, want het was lekker druk, en het was lekker weer, en het terras was goed bezet. De vier mans formatie bestond uit Robbie Carree - Drums, Monique de Jong - Bass, Fat Harry - Gitaar en Robbert Vocals, Gitaar, en Blues Harp. Gewoon als je het mij vraagt een "Super bezetting" dus ...
Blues vocalist Jesse Fortune passed away early this morning - August 31, 2009, after collapsing onstage during his performance at the Playmate Lounge, Chicago, IL. He was 79. Jesse Fortune was a blues singer of the highest order. He was born in Macon, Mississippi in 1930, and grew up around Hattiesburg. He was greatly influenced by the vocals of B.B. King. In 1952, he relocated to Chicago, and became a highly respected singer on the windy city blues circuit. His first recording session was arranged and produced by Willie Dixon for the USA record label in 1963. The session featured Buddy Guy and Big Walter Horton as sidemen, and yielded 4 brilliant songs, including the Dixon-penned "Too Many Cooks”, for which Fortune is best known. ... lees verder
Een lekkere gitaar avond in de Heineken Music Hall! De term van het spektakel "Rock ‘n Roots Guitarnight" was goed gekozen, omdat Akkerman een mix liet horen van Funk, Jazzy Rock, Rock en wat blues elementen, en de perse blues dingen waren weggelegd voor Gary Moore op de latere avond dus en dat allemaal georganiseerd door Rock-n-Roots. Hierbij het verslag + foto's.
Tijdens het afgelopen North Sea Jazz Festival in Rotterdam kreeg BluesMagazine een cd-single aangereikt van Caro Emerald. Een vriendelijke promotie-dame refereerde aan het optreden van La Balançoire als geslaagde opwarmer voor Snowy White Blues Project in De Boerderij te Zoetermeer. Eén van de bandleden van dit alleraardigste gipsyjazz trio, Wieger Hoogendorp, blijkt nl. tevens gitarist in de begeleidingsband van Caro Emerald te zijn. Het op het Grandmono Records uitgebrachte ‘Back It Up’ dreigt anderhalve maand later een groot succes te worden en datzelfde zou het later dit jaar te verschijnen debuut-album kunnen overkomen. TROS Muziekcafé, dat iedere zaterdagmiddag aandacht besteedt aan vier bekende maar ook minder bekende artiesten, nodigde het gezelschap uit voor een korte live-sessie en interview. Hoog tijd dus voor BluesMagazine om hier even bij stil te staan ...
Candye Kane is sinds haar zware operatie van vorig jaar weer vollop aan het touren en haar stem is krachtiger dan ooit tevoren! Onlangs is haar 9e cd uitgebracht "Superhero" die overal lovende recenties krijgt. Candye Kane heeft in haar band o.a. de geweldige gitariste Laura Chavez, Sue "Miss Boogie Woogie" Palmer op piano, Billy Watson op bluesharp en dit jaar is Dani Wilde (UK) ook weer van de partij. Samen met de artiesten van United By Music geven zij weer een geweldige show. United by Music wordt gevormd door een groep licht verstandelijk gehandicapten. Zij begeleiden Candye gedurende de eerste set waarna Candye met haar band twee sets speelt. Hierbij het verslag + videoclips ...
15 jaar geleden hoorde ik op de radio een song met de titel "High Road Easy" en de raspige Rockstem "met ballen" van een mij onbekende zangeres met de naam Sass Jordan deed mij verder zoeken naar meer en zo belandde haar ijzersterke CD's Racine (1992) en Rats (1994) in mijn CD-kast en tot op heden nog steeds met regelmaat in mijn CD-speler. In die tijd kwam, de in 1962 in Engeland geboren maar in Canada wonende Sass voor een promotieoptreden met haar band naar Europa en heb ik zwaar onder de indruk haar optreden in de Melkweg in Amsterdam bijgewoond. Wat kan er toch een immens geluid uit een fragiel blond mevrouwtje komen vroeg ik me verbaasd af. Haar op "The Faces"-sound geënte band met Sass in de hoofdol bezorgde haar wereldtours met act als Aerosmith en Whitesnake, naam en faam maar helaas werd het daarna erg stil rond Sass vanwege zoals ze zelf noemt een "spiral downwards in a black hole" waarbij je weinig fantasie behoeft te gebruiken om te bedenken wat ze hiermee bedoelt.
De man schrijft erg goede eigen songs, en zijn stem klinkt erg krachtig, met een heleboel Soul en Blues er in. denk in dit verband een beetje aan Johnny Cash, maar ook Tom Waits terwijl er ook rock invloeden ala Tom Petty in zitten, wat er voor zorgt dat dit album veel variatie herbergt. Speciale bijdragen van ondermeer Jolie Holland en verder Joe magistro- Drums, Jim Whitney- Bass en preacher Boy-Piano-gitaar en meer.
9e album van de man die eruitziet als een kruising tussen Jules Deelder en wijlen Sjef van Oekel, wat op zichzelf al aangeeft dat deze man geen 13 in een dozijn is. Als jonge bluesharper al geprezen door Muddy Waters en door velen qua songwriting zelfs al vergeleken met Willie Dixon is Estrin en zijn superstrakke band toch niet enkel chess achtige blues. Wat indrukken van de tracks dan; 'Someone, somewhere' doet mij veel denken aan de acoustische sound die Buddy Guy met Junior Wells maakt wat erg lekker klinkt, 'P.A. Slim is back' is dan weer een bluesje met superrauw harpspel waar je tesamen met de gitaarbegeleiding erachter direct aan oude Chess opnames moet denken, maar dan met een drummer die echt verstand heeft van timing, very nice!
More than just a blues musician, Corey Harris is a seeker of the countless historical and cultural truths locked within the music. For more than a decade, the guitarist-vocalist-songwriter has dug for the deepest and truest essence of the blues, reggae, gospel and other roots music by examining and celebrating their origins in various and diverse cultural centers – Africa, the Caribbean, Appalachia, Europe and beyond. The intersection of art, history and culture remains at the center of Harris’ work with the Telarc release of blu.black. blu.black is a collection of fourteen original songs – primarily blues and reggae, but with generous doses of other genres – that examine the African-American story of earlier centuries and connect it to the present day and future generations ...
Omdat een concert van Eric Bibb in Frankrijk zeer op waarde wordt geschat, werd Bibb uitgenodigd een 2-tal concerten te geven op FIP Radio op 13 maart en 2 december 2008. The fans van Eric werden zo in staat gesteld te genieten van de frisse , unieke sound van een uniek bluesman. De concerten werden zo’n succes dat alras werd besloten een dubbel-cd uit te brengen. Op de eerste cd speelt bib met z’n voltallige band (guitaar,drums,bass), op de tweede cd wordt hij vergezeld door een drummer en bandlid Amar Sundy op elektrische gitaar. Op de tweede cd staat ook een 20 minuten durende video genomen tijdens dit concert.
Alastair Greene met zijn band, zijn nou niet meteen de allerbekendste in ons "Kikkerlandje", kunnen we met een gerust hart wel stellen. Ach ja, er komt zoveel uit op Muziek gebied, en soms is het ook niet bij te houden, maar daarom vind ik het wel leuk om af en toe daar weer iemand tegen te komen, waarvan ik dan denk, die kan wel wat bekender worden wat mij betreft. Ik ben gelukkig niet de enige die dat denkt, want onze vriend heeft in de afgelopen jaren zijn sporen al ruimschoots verdiend ...
Het is zaterdagavond en het driedaagse Lowlands-festival in Biddinghuizen is in volle gang als een stel stoere, vervaarlijk uitziende mannen het podium van de India-tent komen bezoeken. Ze zien er uit als cowboys en zijn voorzien van de nodige versieringen op de armen. Er wordt een behoorlijke hoeveelheid apparatuur uitgepakt waaronder gitaren maar ook contrabas, banjo’s en viool. Op zich niets opzienbarends tijdens dit festival wat zich kenmerkt door de vele stijlen muziek maar ook het overgrote deel van de festival-bezoekers dat de tent is binnengelopen weet zich te onderscheiden. Rockers, Hillbillies (Hellbillies), Headbangers, Gothics en vele nieuwsgierigen bevolken de tent waar de kleinzoon van country-legende Hank Williams zijn opwachting gaat maken ...
Alle ingrediënten voor een heerlijke dag waren aanwezig. Heerlijk weer, marktkraampjes, muziek en vooral veel relaxte muziekliefhebbers. Dit allemaal in de cocktailmixer en je krijgt een schitterende dag. In het centrum van Culemborg vond je programmaboekjes en flyers met de route naar de verschillende podia en de time-table. Hier valt te lezen dat een aantal bands gelijktijdig hun kunsten ten gehore mogen brengen waardoor de verslaggever heeft gekozen een aantal bands te aanschouwen en deze hier te belichten. Voor bluesrock liefhebbers een super line-up! Lees hier het verslag en bekijk de foto's van Culemborg Blues 2009 ...
Hans Theessink werd 60 , nodigde collega’s en publiek uit. Huurde het Metropol in Wenen af en speelde met veel plezier een dubbel-cd vol. De cd is nu uit en u mag samen met Theessink vieren. De moeite waard? Laat ik het maar meteen zeggen: absoluut. Het sfeertje, de geluidskwaliteit, het artwork en de ingetogen manier waarop Theessink en friends spelen en vieren : erg gezellig. Wie spelen er allemaal mee, zult u nu zeggen ? Een lange lijst ; ik haal er een paar uit : Donovan, The Dubliners, Terry Evans en Alan Taylor. Theessink speelt en zingt zelf. Niet alleen eigen werk maar ook traditionals. Blues, country en zelfs rockn’roll ...
Hoe vooroordelen soms verkeerd kunnen uitpakken he.. Ik zeg; Put on your dirtiest baseballcap, get your asses in your chevy pickups and start listening, boy! Want dit 7e album 'Escape from the chicken coop' is wat mij betreft op en top country en zeker niet van het saaiste soort!
