Het album "Broadside" is sterk in de race om blues album van het jaar te worden bij het gerenommeerde muziekmagazine Mojo in de UK. Kortom hij is dus misschien wel de beste blanke bluesman van dit moment: de Engelse zanger/gitarist Ian Siegal. Met de cd Meat & Potatoes (2005) vestigde Siegal zijn naam in Engeland, met de opvolger Swagger (2007) ook in de rest van Europa. Het grotendeels akoesties opgenomen The Dust verscheen vorig jaar en binnenkort zal Broadside veler verwachtingen inlossen. Blues en soul, the best of both worlds!
Op 2de paasdag afgelopen jaar hebben we kunnen genieten van een geweldig optreden van Todd Wolfe. Jammer destijds was de opkomst en dit zei veel over de bekendheid die Todd geniet in ons kleine landje, dit in tegenstelling tot b.v. Duitsland en Polen waar hij behoorlijk populair is. Voor het optreden in Mook kreeg Blues Moose de gelegenheid een uitgebreid interview af te nemen. Zoals bekend van deze heren hebben ze er weer wat moois van gemaakt. Todd praat honderd uit, en praat over zijn idolen zoals bijvoorbeeld Eric Clapton. Binnenkort, half november, komt Todd Wolfe met zijn nieuwste release getiteld "Stripped Down At Bang Palace". Waarvan binnenkort een review op BluesMagazine is te verwachten. Dit interview met het de concert opnamen is een mooie kennismaking met deze bluesman ...
Wie ooit eens de grote stoere Noor Björn Berge aan het werk heeft gezien haalt het niet in zijn hoofd om enige kritiek te spuien naar aanleiding van een nieuwe release. Waarom zou je ook? Berge, voorzien van tribals en bottleneck, heeft met ‘Fretwork’ album nummer tien uitgebracht en bij beluistering kan de conclusie worden getrokken dat hij zijn stevige nek heeft uitgestoken en er verrekte goed mee weg komt. Veiligheid lijkt geboden dus heeft BluesMagazine maar een telefonische afspraak met de 12-string-Viking gemaakt ...
Het was een mooie dag afgelopen vrijdag 16 oktober; ’s middags een rondleiding door het nieuwe Metropool in Hengelo en een interview met Nederlands beste bluesrock-gitarist Julian Sas...
Na legertent-plaat: “Tent&Oilysmoke”, caravan-album: “Sleeping In The Closet” en boot-cd: “Iwan”, is Erik Vandenberge terug van nooit weggeweest met het in een schuur opgenomen album: “Crappydog Sure Aint Getting Any Younger”. Erik wordt tegenwoordig bijgestaan door een aantal gelijkgestemde zielen, die samen met hem een geheel eigen (crappy) sound creeeren. Noem het garageblues, explosionfolk, whatever maar luister gewoon zelf en ga ze zien als ze in de buurt zijn.
Bluesboy Krissy Matthews was 16 toen hij z’n derde album “Allen In Reverse” opnam. Op jonge leeftijd deelde hij al podia met genre grootheden als John Mayall, Jeff Healy, Walter Trout en recentelijk nog met Joe Bonamassa tijdens de introductie van een nieuwe Marshall versterker. “Allen In Reverse” is vanaf nu verkrijgbaar in de Benelux via Bertus (import). Bepop Agency gaat de boekingen verzorgen voor deze nieuwkomer aan het bluesfront.
Veertig jaar na het legendarische Woodstock Festival verwelkomde Carré de Amerikaanse singer/songwriter Joan Baez. De zangeres die de folk naar een groter publiek bracht zit al vijftig jaar in het vak en brengt nog steeds met een grote regelmaat albums uit. Zo werd in september 2008 het door Steve Earle geproduceerde, tevens laatste deel van een trilogie, ‘Day After Tomorrow’ uitgebracht en ligt ‘How Sweet The Sound’ vers in de schappen. Waar vroeger de nadruk lag op het zingen van protestliederen hebben de songs van dat laatste album betrekking op onderwerpen als ‘hope and homecoming’. Hoewel vele folkgenoten een uitbundige manier van musiceren kennen beperkt Baez zich over het algemeen tot een ingetogen en zelfs ernstige wijze van de vertolkingen in de folkbranche. Dat is nooit anders geweest en geldt dus ook voor het optreden in het hoofdstedelijke theater ...
Het album ademt precies uit wat deze band is een en al energie, maar ook onverwachte twists in de nummers, door tempo wisselingen, wanneer je het totaal niet verwacht. Het album klinkt qua produktie top en helder, en ook de uitvoering ziet er zeer smakelijk uit (mooie Hoes). De Titel "Into The Spirit" betekent iets als in de geest van iemand of iets zijn.
In april 2008, de dag voor zijn verjaardag ging er een ware schok door Bluesland, met het overlijden van een heel groot en jong talent: Sean Costello, die ons 5 albums heeft nagelaten en vooral ook een onuitwisbare indruk. Ja, uniek was Sean Costello, in zang, spel, persoonlijkheid en performance, eentje om altijd in ere te houden, en gelukkig kan dat nu weer met dit prachtschijfje. Een compliment zeker ook weggelegd voor de begeleiding die dit album vervolmaken. Niet over nadenken, meteen aanschaffen, en dan ook nog 20 tracks maar liefst - genieten met een hele grote GGGGGG ...
Mensen die echt de hoop hebben dat er veel 'blues' op zijn nieuwe plaat zal staan komen van een koude kermis thuis. Slechts 3 titels komen daar voor in aanmerking; een ingetogen “Drifting Blues” waarbij zijn gitaar haast lijkt te kraken onder het sublieme spel, het haast slome “You're so Fine” van Jimmy Rodgers en een typisch Berge bewerking van Howlin Wolf’s “Killing Floor” ...
De 11 nummers brengen je naar velen uithoeken van de muziekwereld en worden op een geweldige manier samen gesmolten tot een pakkend geheel. De warme en soul volle stem van Warren Haynes staat als een rots in de branding en is het baken waar op gevaren wordt ...
Uiteraard staat haar debuutalbum centraal tijdens het optreden. Het publiek wordt echter overdonderd door de live uitvoeringen van dit album. Power, passie, blues, rock en een stem die de rillingen inderdaad over je rug laten lopen. Deze komt nog beter tot zijn recht dan op de CD. Het geweldige nummer ‘Blackest Day’ [hoezo niet in de Arrow top 50?] doet de Wilhelmina trillen op zijn grondvesten. Na de toegift ‘Going Down’ blijft het publiek verslagen en voldaan achter.
'Girl's blues' is wel zo'n bluestrack gelukkig, redelijk simpel en straightforward waar naar mijn mening een stuk meer inzit dan in de rest van de tracks. Een optie zou misschien zijn een 2e gitarist aan te trekken met een eigen (andere) stijl, zo solo's en slag afwisselen om e.e.a. op te leuken. Wat ik eigenlijk mis op dit album is een paar zorgvuldig gekozen covers van klassiekers, dit zou het album als geheel wat optrekken want Brickyard kan ongetwijfeld goed spelen, echter aan de kant van songwriting en arrangeren kan mijns inziens nog een hoop verbeterd worden...
Opener "Seven Moons", zet meteen al de toon qua duisterheid en toon voor de rest van het album. "Lives Of Gray" - een nummer met heel veel Hendrix- "Distant Places of The heart", een heel duister en bijna Psychidelisch nummer ala sixties-" Carmen"- vreemdsoortige Ballad qua stuctuur, en duister klinkend- "So Far To Yesterday", een typisch Bruce nummer qua compositie- Bad case of Celebrity", Bluesrock met veel Wah Wah er in, en dan wat mij betreft een van de hoogtepunten "Come With me" een soortement van Blues ballad en rauw klinkend, en prima gitaar werk. "White Room", anders klinkend, een andere gitaar invulling wat ik dan wel weer appart vind. Afsluiter "Politician" laat zien dat deze mannen tot hele grote dingen in staat zijn. Een album van heel erg groot niveau, een ware must!
Stel; Je doet weleens een poging rockabilly bassist te zijn, je stapt het Bluescafe in Apeldoorn binnen en één van 's werelds beste rockabilly/swing en bluesbassisten staat vlak achter de deur en schudt je direct je hand... Begint je avond dat je naar de Twisters gaat kijken dan lekker of niet?
Magnatude Records has captured performances by some of the leading lights in the Jam Band field. Music from blues to folk to jazz and back to hard rock are intertwined, combined and refined.
"I approach music like a director doing a period piece," says Mayer. "Where Continuum was R&B and Soul, Battle Studies was written with the timelessness of Tom Petty, Fleetwood Mac and Neil Young in mind. The melodies and message are concise and from-the-gut with the efficiency of simplicity."
Sean Chambers is afkomstig uit Florida, en op 10 jarige leeftijd begon hij al met gitaarspelen , en zodra hij er al iets van merkte dat hij daar aanleg voor had, was meteen zijn plan gemaakt voor de rest van zijn leven n.l. gitaar spelen. Dat kan natuurlijk alleen maar als je veel hebt geluisterd naar andere gitaristen, en hij was al heel gauw in de ban van Jimi Hendrix, en het was vooral ook dit hoofstuk die Sean deed besluiten om de boel eens wat dieper te onderzoeken qua tecniek en dergelijke .Via nummers als "Red House, Catfish Blues" begon de passie voor de Blues al ernstige vormen aan te nemen. Ook was hij erg in de ban van mensen als Howlin' Wolf, Stevie Ray, Johnny Winter en ook BB King. Het nieuwe en derde album luistert naar de titel "Ten Till Midnight", en is volgens mij een waar feest voor de fans ala Walter Trout, Bonamassa, Winter, en eigenlijk de mannen die zo een grote invloed op de loopbaan van deze kanjer hebben gehad. Sean speelt de sterrren van de hemel op dit album wat een groot aantal covers bevat, die vooral wel erg goed worden uitgevoerd, maar ook een aantal prima eigen songs.
Op 1 oktober 2009 werd in het Amsterdamse Paradiso ‘American Tune’ van JP Den Tex gepresenteerd en inmiddels is de theatertour begonnen. De eigenzinnige Jan-Piet, beter bekend als JP, heeft zijn hele leven een eigen koers gevaren zonder zich te bekommeren over het wel of niet commercieel slagen van zijn muziek. ‘American Tune’ kan gezien worden als het vervolg van het in 2007 verschenen ‘Bad French’ waarmee deze muzikale road-trip in Toyota, of zoals hij zelf zegt ‘zwerftocht’, werd aangevangen. Alle eerder geromantiseerde vertellingen ten spijt, is de ontdekkingsreis van Den Tex in Amerika niet geworden wat je zou verwachten. Bij nader inzien bleek hij meer op te zoek naar zijn eigen droom dan de Amerikaanse waarbij hij zich afvraagt of deze nog wel bestaat. Met ‘The Dreamer’ wordt direkt aangegeven wat hiermee wordt bedoeld. ‘Love So Helpless’ heeft in muzikaal opzicht iets weg van ‘Help Me Make It Through The Night’ en beschrijft het gevoel van een held na de onverwachte poging van Elena om haar leven te beëindigen in Tucson, Arizona.‘When I’m Down’ is prettige up-tempo roots-rock en klinkt in tegenstelling tot wat de titel doet vermoeden, een stuk vrolijker ...
Zanger, Mondharmonicaspeler en gitarist Delbert Mc Clinton, inmiddels ook al weer 68 jaar “jong”, zal ongetwijfeld de muziekgeschiedenis ingaan als de Texaan die, de toen nog piepjonge John Lennon met zijn beginnende bandje The Beatles, mondharmonica heeft leren spelen wat resulteerde in de niet weg te denken lick in “Love me do”. Op “Acquired Taste”, geproduceerd door Don Was wordt je in het aanbod van 14 songs meegenomen in een uitgebreide wereld van Rhythm & Blues, Blues, SwingJazz, iets met een New Orleans feel, een soort TexMex tearjerker tot en met een Ballroom-dansje en een Bar Blues song in de vorm van “Out of my Mind”. Als je hiermee niet direct de kurk van je fles Jack Daniels trekt ...
70 jaar en still going strong, dat bewijst Gary US Bonds terdege met zijn 13e en nieuwste CD ‘Let Them Talk’. Een ijzersterke schijf vol Rhythm & Blues en zoals hij zelf ook op zijn website zegt; Rock & Roll van de bovenste plank . Sinds 1960 maakt de man al langspeelplaten, want zo heetten de albums in die tijd nog en in 1961 had Gary zijn eerste Billboard nummer 1 hit “Quarter to three”, later nog in de jaren 70 gecoverd door Bruce Springsteen. Nog steeds tourt hij met zijn Roadhouse Rockers over de hele wereld en met deze groep maakte hij dan ook zijn laatste CD. 12 krachtige songs waaronder een paar fraaie ballads ...
Hoewel uit het oog vaak ook uit het hart betekent, gaat dit oeroude gezegde volledig langs Harry Muskee en zijn Blizzards heen. Het was elf jaar geleden dat zij eigen werk presenteerden voor de komst van het pasgeboren Cats Lost, maar toch lijkt de waardering voor dit Nederlandse blueskrachthonk nimmer gedaald. Gewapend met een drietal blazers wist deze normaliter vijf koppen tellende formatie vanaf aanvang een muzikaal statement te maken. Meer dan veertig jaar geleden wisten zij de blues te introduceren in de lagen landen en vandaag de dag streven zij nog steeds naar pionierschap. En hoewel deze band rijp is voor de AOW toonden zij zich met een variërende mix van eigen klassiekers, nieuwe parels en het nodige ‘jatwerk’ nog topfit om voorop te gaan in de strijd. Vooral tracks van het nieuwe album bleken goed tot hun recht te komen in het Arnhemse LuxorLive ...
Dit is een album met o.a. gast bijdragen van Ronnie Wood en welk lijntjes legt met het werk van Robben Ford, Larry Carlton, Carl Verheyen, en Matt Schofield, kortom een album voor gitaar liefhebbers op en top. Hij zal veel in mijn speler zijn uurtjes draaien, en ik vermoed bij jullie ook ...
In zeven originals, twee traditionals en covers van Big Bill Broonzy, Fats Domino, Professor Longhair laat de Frans/Belgische Nico Backton met zijn Wizards of Blues horen een veelzijdig akoestisch palette Blues in zich te hebben. Een warmbloedige reis van het broeierige platteland in the South naar de drukke steden van the North.
Een Mighty Mo Rodgers album is altijd goed om in een dosis Nu-Bluez songs met de neus op de feiten te worden gedrukt betreffende de staat van onze aardkloot. Met een nieuw perspectief vanaf de maan (mocht u hem willen bezoeken: 4412 North Crater Street, Crater Valley, Moon) volgt hij zijn strijdtocht via de weg van de blue note. Met dit keer aardig wat Soul en een snufje electronica door zijn ‘gritty’ vocalen zit hij niet bij de pakken neer, maar geeft ‘food for thought’ voor een betere toekomst. Hoopvolle Blues, waar veel van valt te leren!
