Een beschouwende blik over de festivals in Europa laat zien dat de populariteit van Rory Gallagher nog steeds ongekend groot is. In bijna elk West-Europees land is er wel een Gallagher Tribute festival te ontdekken. Vreemd dat deze grootheid nog niet is toegetreden tot “The Hall Of Fame”. De keuze voor deze bands heeft er zeker aan bijgedragen dat men zelfs uit Ierland, Noorwegen, Denemarken, Frankrijk en Duitsland naar Wijk aan Zee is afgereisd. De 18 Ieren kwamen speciaal voor Marcel Scherpenzeel nadat deze vorig jaar op hen een grote indruk had achter gelaten tijdens het eerder genoemde festival in Ballyshannon. Maar waar men ook vandaag kwam, de muziek van Rory maakte er een grote vriendenclub van. Ondanks de zeer hoog oplopende temperatuur viel er geen wanklank te horen.
Razzoo in Uden staat er inmiddels voor bekend dat ze aan de weg timmeren waar het betreft het organiseren van Bluesoptredens. Ook deze keer wilde eigenaar Frans Boeijen weer een aantal goede bands op zijn podium en hij had voor afgelopen 6 maart ook een uitstekende keuze gemaakt: Todd Wolfe en band uit de US of A! Maar alvorens Todd en zijn mannen de podiumplanken mochten betreden was er ook gezorgd voor een band die het voorprogramma mocht spelen. De keuze was gevallen op Jeremy & The Groovebreakers en dat was een goede keuze. Na hun optreden kwam Todd Wolfe himself bandleider Jeremy Aussems nog even complimenteren met zijn strakke gitaarwerk. Todd Wolfe is alweer zo’n voorbeeld van een gitarist waarbij gitaarspelen in de genen lijkt te zitten. Todd Wolfe lijkt nog niet bij een heel breed publiek bekend en dat is absoluut onterecht.
Vanavond speelt Chris Rea uitsluitend nummers van eigen hand met zijn vijf-mans-band. Het is even over half negen als de lichten gedimd worden en de hal wordt gevuld met het geluid van een prachtige slidegitaar. Voor even waant men zich in het scenario van de film Paris, Texas voor welke Ry Cooder de soundtrack verzorgde. Het spannende intro vormt de inleiding van I Can’t Wait For Love, een traag maar intens bluesachtig nummer waarin wordt aangetoond dat we hier met een begenadigd stel muzikanten te maken hebben. Vervolgens legt Rea ons uit hoe hij de blues ontdekte in Where The Blues Come From ... Chris Rea speelt, beleeft en heeft de blues!
“Music City Jam” is een rauw en ongepolijst album geworden waar het spelplezier vanaf spettert. Het is een eerbetoon aan de helden van Robin met energieke bewerkingen van klassieke songs van o.a. Big Joe Williams, Bo Diddley, Cream en Ten Years After.
BETTYE LAVETTE brings the British Invasion home to its American R&B roots on her latest CD, INTERPRETATIONS: THE BRITISH ROCK SONGBOOK, due May 25 on Anti-. While BETTYE’s Grammy-nominated 2007 disc The Scene Of The Crime went to the source to find triumph over her own anguish, INTERPRETATIONS looks to the past this time for inspiration and uncovers common ancestry in seemingly divergent musical paths.
The new Oli Brown album, "Heads I Win, Tails You Lose" to be officially released 29 April 2010 Produced by Mike Vernon (Fleetwood Mac, Eric Clapton, John Mayall, Freddie King etc) this is an exciting follow up to "Open Road".
Vooruitlopend op de release van zijn nieuwe album en de daarmee gepaard gaande tournee die ondere andere ook Nederland zou aandoen had BluesMagazine vorig jaar juni een kort gesprek met Coco Montoya. Het uitbrengen van I Want It All Back liet echter nog langer op zich wachten dan aanvankelijk de bedoeling was waardoor het Europese gedeelte van de tournee toen in 2009 werd afgeblazen. Nu in maart 2010 staan de zaken er geheel anders voor en kunnen we ons gaan opmaken voor diverse Nederlandse optredens in de komende week. Het leek BluesMagazine desondanks een goed idee om het interview alsnog te publiceren
De uit Mississippi afkomstige Beth McKee (zang, piano, accordeon) heeft november 2009 de plaat ‘I’m That Way’ uitgebracht. De dame is geen onbekende van de begenadigd Louisiana Swamp Pop singer/songwriter Bobby Charles, getuige haar bijdrage als zangeres aan zijn allerlaatste plaat "Timeless", die eerdaags in Nederland in de schappen zal liggen van de betere platenzaak. Ook met zijn oeuvre is zij overduidelijk bekend: op deze plaat staan uitsluitend Bobby Charles covers, een heuse tribute dus.
Met alleen akoestische instrumenten en een passende hoeveelheid drank beklommen Kinney en zijn twee begeleiders het podium. Dit was het laatste optreden van het zes dagen durende tourtje dat hij door Nederland en België maakte, en de sfeer was dan ook vooral uitgelaten en relaxed. Van een setlist was geen sprake, en het geheel wekte de indruk ter plekke bijeen geraapt te zijn. Een fantastisch concert dat vooral uitblonk door de enorme hoeveelheid goede liedjes die voorbij kwam.
De leden van Barrelhouse verdienen naar mijn mening, voor hun inzet al die jaren, een dikke bluesknuffel. Het zijn geen uitbundige showmensen maar spelen met een bepaalde eerbied de muziek waar ze zelf zo van zijn gaan houden. Luisterend naar dit album, wordt dat gevoel weer een beetje bij me aangewakkerd. Het eerste nummer “oh death” is een traditional dat ik beter ken in de vorm van een hymne zoals Ralph Stanley deze zo mooi kan uitvoeren. Barrelhouse brengt het nummer met hun herkenbare, eigen sound
John Wait in Helledoorn daar loopt iedereen wel warm voor, zo ook op vrijdag 26 februari. Waite kreeg bekendheid als leadzang voor de band The Babys. Bekende nummers van Waite zijn o.a. Everytime I think of you (met the Babys), Time Stood Still en When I See You Smile (met Bad English). De Lantaarn was goed gevuld (niet uitverkocht) maar er was een perfecte sfeer voor een leuk concert avond. John Waite na zoveel jaren weer op het podium, en wat kan men dan verwachten
Traditionele blues , 15 tracks,prima gitaarspel en een trompet die af en toe wat te nadrukkelijk aanwezig is. Opgenomen in Chango’s Havana Club in San Antonio Texas. Goed gezongen, lekker orgeltje. Een album waarbij je niet stil kunt staan; eentje om te draaien in de kroeg vergezeld met wat gerstenat.
Vreemd dat je als Nederlander naar Duitsland moet om Lynyrd Skynyrd live te kunnen aanschouwen. De nieuwe release ‘God & Guns' was te vinden in menig jaarlijstje van 2009 en knalde ook met regelmaat door mijn boxen. Na vorig jaar het concert in Keulen te laten voor wat het was deze keer toch naar ons buurland afgereist om deze ‘Hall Of Fame’ band weer eens te bewonderen.
De benefiet voor Nick Curran in de Rambler, Eindhoven kon al geslaagd worden genoemd voor dat er nog maar één noot werd gespeeld. Maar liefst dertien bands hadden zich belangeloos beschikbaar gesteld en en korte voorbereidingstijd in aanmerking genomen om dit concert te organiseren mogen initiatiefnemer Jeroen van Gasteren (CC Jerome’s Jetsetters) en zijn companen terugkijken op een geweldige zondag
De band speelt hoofdzakelijk stevige Covers , maar geeft daar wel een hele verassende draai aan. Nummers als Cold Shot- Stevie Ray en ook andere van deze grootheid, worden afgewisseld met Doors, Beatles_Come Together, Spencer Davis Group- Gimme Some Loving. Deze laatste krijgt wel een verrekt mooie uitvoering, en de bluesharp wordt gebruikt als orgel, helemaal sterk en loei strak. Daarnaast een aantal klassiekers van Jimi Hendrix, maar ook ZZ top en Stones komen voorbij, en allemaal eigenzinnig gebracht. Ook een paar eigen nummers, maar hoofdzakelijk bekende dingen, die er bij het publiek in gingen als koek.
Het album met de titel If I'm One, Your're One too, liegt er niet om. Pure Chicago Blues met soms geluiden van Son Seals, door pittige solo's op de gitaar, en uitstekende composities, die menig blueslover zal laten kronkelen van genot. Het is soms een kruising van 2 grote kanjers in de Blues, B.B King en ook Joe Louis Walker. De nummers zijn allemaal originals en de laatste 2 tracks zijn acoustisch getint, terwijl de rest spettert uit je speakers. Een groot feest gewoon. 4 awards kreeg deze man in 1999 voor o.m Best Bluesman.
Tot aan de nok toe gevuld, dat was de zaal van café De Gouden Leeuw in Dongen. Robillard wordt in Amerika als één van de blueslegendes beschreven en tussen 2001 en 2004 werd hij vier maal tot beste bluesgitarist uitgeroepen door de toonaangevende Blues Music Awards. BB King noemde hem eens één van de grootste bluesartiesten. Gedurende twee uur wist hij het publiek in vervoering te brengen met de unieke wijze waarop hij vaak oude nummers bracht, soms in een modern jasje gestoken. Hij speelde de pure blues, Mississippi Blues, muziek met raakvlakken naar de funk en enkele pure jazznummers en dat op een zeer hoogstaand niveau, bijgestaan door het formidabele saxophone-werk van Doug James.
Wie de agenda van Maloe Melo, Home of the Blues, nauwlettend in de gaten houdt ziet zes dagen per week een grote diversiteit aan (inter)nationale acts geprogrammeerd staan met een veelzijdig aanbod van muziekstijlen als Rock ’N Roll, Country, Ska, Punk, Rock en uiteraard Blues of aanverwante zaken. Voor een avondje Hard Ballin’ Blues From The European Lowlands ben je bij JP Rena en zijn Terrawheel aan het juiste adres. De charismatische Hagenaar timmert al weer geruime tijd aan de weg maar het is pas sinds vorig jaar dat JP & Terrawheel als trio opereert. Het drietal kenmerkt zich door een grote mate van enthousiasme, inzet en humor (Haags dictee) waarbij een opvallend groot gemak valt waar te nemen wanneer we de muzikale capriolen in oogschouw nemen. De heren zijn strak op elkaar ingespeeld en switchen probleemloos van heftige boogie of bluesrock naar slowere blues van Chicago naar Texas en vice versa.
De eerste tonen van de slidegitaar gingen door merg en been en hielden meteen de aandacht vast en het energieke optreden van de band zorgden ervoor dat deze niet meer werd losgelaten. Begeleiders Tenny Tahamata en Rob Heyne zorgden voor een stevig fundament, waarop Julian Sas zijn nummers kon opbouwen en zijn kunnen op gitaar demonstreerde.
Cayamo is een jaarlijks terugkerend singer/songwriter muziekfestival dat plaatsvindt op een cruiseschip . Dit jaar duurde de cruise 5 dagen en voer de boot van Miami naar Belize en Mexico met als headliners : Lyle Lovett (met band), John Hiatt (met band), Emmylou Harris (met Buddy Miller), Steve Earle (solo akoustisch), Brandi Carlile
Afgelopen weekend startte de Henrik Freischlader Band (HFB) zijn 2010 tour in het LCB in Wuppertal. Deze plaats werd als startpunt gekozen omdat het de woonplaats van Henrik is. Men deed er twee shows die beiden helemaal uitverkocht waren, in totaal 1000 man. Bij deze hele tour is Martin Meinschaefer , de man waarna de laatste CD is genoemd, mee als geluidstechnicus en dat bleek direct een gouden greep. Ondanks de moeilijke omstandigheden, een erg laag plafond waaraan dikke ventilatiebuizen , slaagde hij erin een warm, vol en breed geluid te creeeren. Hut ab Martin! De show zelf was een groot succes, de songs varieerden van zeer ingetogen tot knallende rockers met zeer stevig gitaarwerk.
Als je het album beluisterd hoor je heel veel New Orleans Stuff ala Dr John, maar ook Jazzy blues ala Floyd Dixon, Big Joe Duskin. dat zijn zo een aantal namen die je te binnen schieten. Het album zit vol met variatie met een band, die klinkt als een klok, en ook nog eens lekker swingt.
Als een goed boek heb ik dit album in één teug tot me genomen en ik moet toegeven, als dit de toon zet voor een bluesrijk 2010, dan ben ik het aankomende jaar een zeer gelukkige man. Zonder te overdrijven is dit een van de beste cd´s die ik in de afgelopen tijd heb gehoord.
The Mannish Boys fifth album, “Shake For Me,” carries forth the tradition established by their very first effort, “That Represent Man,” by presenting an inspired program of deep, lowdown blues supported by a surprising and ever-revolving unit of world class musicians. “No band makes the old new again better than The Mannish Boys.”
De titel van de nieuwe Barrelhouse dekt in alle opzichten de lading: Vintage Blues. Vintage Blues, een verzameling klassieke nummers die we altijd al hebben willen spelen, maar waar we nooit toe gekomen zijn. Naar aanleiding van de nieuwe CD treedt Barrelhouse de komende tijd op in het land.
