Concluderend is Let Them Talk een goede plaat geworden waarop het prachtige vloeiende pianospel van Hugh Laurie eruit knalt. Maar ook de rest van de band verdient aandacht; wat een goed stel muzikanten bij elkaar! De songkeuze is verrassend: veel ‘oude’ meesters die het zeker verdienen om op deze manier onder de aandacht gebracht te worden. Let Them Talk is geen wereldschokkende plaat maar is meer dan prima te genieten.
“..Zo gauw ik Kim Wilson aanzet en hij aan de gang gaat sta ik op mijn benen te trillen, weet ik van de hele wereld niets meer af en hoor ik alleen maar dat mondorgel, swingend en stuikend..,”
Heroes And Zeros is een fijne binnenkomer bij Coll Buzz voor Woody & Paul dat eerdere releases bij een ander label uitbrachten. Niet alle nummers blijven ‘hangen’ na een eerste keer beluisteren, maar geef het tijd en luister het nog een keer. Gegarandeerd dat je de mix van blues, folk, roots en garage waardeert.
Een zin die eigenlijk het totaalbeeld geeft over dit album. Wat denk ik er van? Nou, ik vind het een leuke gezellige cd. Niet veel hoogstaands, niet te overdreven, niet exclusief, maar gewoon The Blues. Je wordt uitgenodigd in zijn huis, bij zijn feestje. Dan kun je twee dingen doen. Meedoen en meegenieten of buiten blijven.
Resumerend moet worden gezegd, dat Joseph Arthur met zijn indringende, wat hese stem, een zeer afwisselend en creatief geluid en bijzondere teksten ook zonder band veel indruk op het publiek maakte. Blijft te hopen, dat volgende keer meer mensen van Joseph Arthur’s escapades genieten!
Keys To The Kingdom is een fijn weerzien met de North Mississippi Allstars. Het is zompige bluesrock uit de Delta, met hier en daar een vleugje Black Crowes. De band is gegroeid vergeleken met hun debuut. Niet voor iedereen geschikt deze release, maar voor de liefhebber zeker te genieten.
De verleidelijke aankondiging voor de 26e editie van het Moulin Blues Festival zou er uiteindelijk toe leiden dat ruim vierduizend liefhebbers afreisden naar het zonovergoten Limburgse Ospeldijk om gedurende twee dagen te genieten van in totaal achttien acts uit zowel binnen- als buitenland.
Gaandeweg wordt steeds duidelijker waarom de band de song Wild Wild Woman in het reportaire heeft opgenomen. Het blijkt namelijk prima te passen bij frontvrouw Jennifer. Haar credo lijkt: op muziek behoor je gewoon los te gaan, toch?
Al met al, een top album met veel Down Home Town Real Blues muziek, met een Lucky Peterson die nog steeds heel erg mee telt, en zijn band ook vooral. Raul Vadez-Drums, Big Nigel Hoosey-Bass, Todd Parsnow-guitar, en Lucky Peterson, vocals, lead guitar en alle andere instrumenten. De man laat weer zijn onmiskenbare kwaliteit zien, genieten dus.
Het damestoilet. Na een set van anderhalf uur en een uitgebreide signeersessie verdwijnt Andre Williams tot twee maal toe in het damestoilet. Zou de oude baas dan toch....? Maar na korte tijd verschijnt hij weer, licht geagiteerd. ‘’I’m looking for the way out!’’ Het is duidelijk, het bezoek aan De Kelder te Amersfoort van Andre Williams, vijfenzeventig jaar en nog steeds King of Sleaze, is niet onopgemerkt voorbijgegaan.
“Een stem die door merg en been gaat, een loeistrakke begeleiding, gas terugnemen op precies de juiste momenten. Dat is waar het om gaat. Geweldige vocaliste, geweldige band.” De band is weer in het land voor wat optredens, Tom Moerenhout stond vooraan, genoot en maakte de volgende fotoserie...
Ja, heb je nou al die albums al, dan heeft het niet zo heel veel zin om deze aan te schaffen denk ik. Heb je nog helemaal niets, en sterker nog ken je ze niet allemaal, meteen doen, en je zult niet teleurgesteld zijn. Ik meld dan nog dat ook de nieuwe schijf van Lucky Peterson : Every Seccond A Fool Is Born erg goed is, en daar kan je ook over lezen op Bluesmagazine.nl. spoedig. Genieten vrienden van allebei de schijfjes.
The Blues Foundation, based in Memphis, has announced the winners for the organization's 32nd annual Blues Music Awards after holding an awards ceremony on Thursday, May 5th, 2011 at the Cook Convention Center in Memphis.
Niet geschikt voor de fijngevoelige onder ons maar wel voor de liefhebber van energieke en dansbare rock and roll. FORZA ITALIA.
Het was misschien wel één van de beste concerten van de afgelopen tijd in een warme, bomvolle Bluesclub. Wie er was heeft absoluut genoten, wie er niet bij kon zijn kan altijd nog een cd’tje kopen. Blijkbaar was er zelfs één stel dat er vanuit IJmuiden een goeie 180 km voor over had om dit mee te maken. Nou maar hopen dat-ie snel weer terugkomt!
De ambities van Hokie Joint werden met het verpletterende debuut-album The Way It Goes… Sometimes uit 2008 aan iedereen die het maar horen wilde duidelijk gemaakt: To Take The Blues To The Masses was het motto van de vijf Britten. Grote namen als Solomon Burke, Steve Winwood of ZZ Top hadden de eer om het podium met deze brutale nieuwkomer in de scene te mogen delen. Met de opgewekte titeltrack The Music Starts To Play laten de heren van Hokie Joint weten dat ze er weer zijn en dat we nog steeds rekening met ze moeten houden. We mogen zelfs dansen op de swingende opener van het tweede album...
Het moest er vroeg of laat een keer van komen, de door de Amerikaanse helden zwaar beïnvloedde Brit Ian Siegal die nu daadwerkelijk de plaats opzoekt waar het allemaal begonnen is. Opgenomen in een door producer/pianist Jim Dickinson gebouwde studio, zo’n 90 kilometer ten zuiden van Memphis daar waar zelfs een TomTom de weg kwijt raakt, met behulp van een fijn stel muzikanten waaronder Jim’s kleinzoon Cody (drums, bas, gitaar) die het album produceerde. Naast Cody treffen we ook Garry Burnside, Rodd Bland en Robert Kimbrough aan in de begeleidingsband. De kenners weten dat het hier om The North Mississippi Allstars gaat maar aangezien het tevens de jongste zonen van respectievelijk R.L., Bobby en Junior betreft leek het een toepasselijk idee om de band om te dopen tot The Youngest Sons. Voor even doet Ian dus geen beroep op zijn drummer Nikolaj of bassist en mede-componist Andy maar de samenwerking met de nazaten van deze legendarische locals is er dan ook een om door een ringetje te halen...
Op “Take de High Road” werken ze weer eens met een aantal superstars o.a Hank Williams, Jr. en Willie Nelson. Lead-zanger Jimmy Carter (80) en Jamey Johnson's grommende bariton zijn weer volop op hun bekende wijze aanwezig, een begeleidingsband van Nashville aces; drummer Chad Cromwell, bassist Kevin Grantt, gitarist Reggie Young, keyboard speler Jim Brown, Randy Kohrs op Dobro en Glen Duncan op viool en mandoline zorgen voor een goed klinkende verpakking en Lee Ann Womack mag als enige vrouw ook een duit in het zakje doen. Wat een muzikaal feest is dit weer...
Naast zijn rol in The Allman Brothers Band of als vervanger van Jerry Garcia in The Dead is singer-songwriter/gitarist Warren Haynes actief in de southern bluesrockband Gov’t Mule, een band die hij samen met de inmiddels overleden Allen Woody in 1994 oprichtte. Behalve deelname in deze legendarische live-/jambands heeft Haynes zich, zij het zeer bescheiden, gericht op een solocarrière. Het eerste officiële resultaat hiervan zag in 1993 het levenslicht. Op Tales Of Ordinary Madness lag de nadruk voornamelijk op ‘classic rock’ met een aanzienlijke ‘eighties touch’ waarbij vooral de kracht van ’s mans vocalen opviel. Nu, achttien (!!!) jaar later is het tweede studio-album verschenen en de conclusie is dat het roer radicaal is omgegooid. De southern man uit North Carolina laat een diep donker geluid horen waarbij zijn voorliefde voor de oude soulmuziek niet onder stoelen of banken wordt gestopt. In zijn samenwerking met de werkelijk fantastische muzikanten lijkt Haynes zich enorm comfortabel te voelen. Het predikaat begeleidingsband is dan ook niet van toepassing en het siert de kleine grote man dat hij genoeg ruimte open laat om deze ‘huurlingen’, met o.a. toetsenisten Ivan Neville en Ian McLagan, te laten excelleren. Wie bekend is met Haynes’ manier van werken weet tenslotte dat er met groot gemak vier albums uitgebracht konden worden met dezelfde tien tracks. Het lijkt bijna vanzelfsprekend dat alle muzikanten in één ruimte bij elkaar kwamen om alles vast te laten leggen. De gemiddelde duur blijft deze keer ‘beperkt’ tot zeven minuten per nummer...
Op 20 juni a.s. zal Dede’s nieuwe CD verschijnen en dit “Kinky At The Root” album (distributie Sonic) laat een natuurlijke, verdere groei horen. Opnieuw mixt de uitstekende zangeres met haar band diverse stijlen tot een onweerstaanbaar geheel, dat veel muziekliefhebbers zal aanspreken.
Een sterk en beukend album dat nog sterker was geweest als de paar mindere nummers eraf waren gelaten. Maar ja, dat is waarschijnlijkheid de crime van het cd-tijdperk: de cd moet vol! Vrijdag 6 mei staan ze op Moulin Blues in Ospel als slotact. Kijken!
Na het horen van deze plaat kan ik alleen maar hopen dat er programmeurs zijn die eens verder kijken dan de het vele gitaar geweld. Met Black Jake op de line-up is er in ieder geval één feestje gegarandeerd.
We worden geconfronteerd met Duketown Slim als support en Lightnin’ Guy & The Mighty Gators als hoofdact. Zoals we van BluesInWijk gewend zijn weer 2 kwaliteits bands...
HOKIE JOINT - The Music Starts To Play - release 9 mei 2011 Presentaties op Moulin Blues en Ribs'n Blues !
No Help Coming is het vierde volledige album van de eigenzinnige Holly Golightly & The Brokeoffs. Wie bekend is met de muziek van Holly kan zich niet voorstellen dat haar wiegje toch echt vijfenveertig jaar geleden in Londen stond. Wellicht dat haar partner Lawyer Dave, ze zijn met zijn tweeën en hij is het Brokeoff-gedeelte van de band, hierin een belangrijk aandeel vormt. Dave komt uit het zuidelijke deel van The States en verzorgt behalve enig vocaal geweld op de achtergrond, zowel het gitaar- als drumwerk op het podium en in de studio. Het muzikale huwelijk tussen de twee is vanaf het prille begin gelukkig gebleken en ook nu wordt vriend en vijand verrast met de opvolger van ‘Medicine County’ uit 2010. Het titelnummer ‘No Help Coming’ is tevens de opener van het album waarin een heerlijk ongepolijste partij, in hippe kringen ‘vintage’ genaamd, rockabilly te horen valt die ondanks het authentieke karakter toch enorm eigentijds klinkt...