Format: Cd, digital
Release: 15 November 2024
Tekst: Louis Lena
UK Blues Award-winnaars The Terraplanes Blues Band uit de Engelse havenstad Bristol hebben een live album uitgebracht met zeventien nummers. Als onderdeel van hun Britse tournee in 2024 ging de band naar café-bar Temperance in Leamington Spa. Het was een uitverkochte show ter afsluiting van een druk jaar. Voor je het album beluisterd, moet je jezelf toch enigszins in de sfeer te brengen: zorg dat het warm is, dat je een voorraadje bier beschikbaar hebt en rook. Ik weet het, geen reclame maken voor roken, maar als je naar dit soort typische Engelse blues gaat luisteren, dan zijn hitte, drank en tabak bijna een voorwaarde. Op het album negen eigen nummers en dus acht covers.
De line-up van Terraplanes bestaat uit Nick Scrase (gitaar en zang) en schrijver van de eigen nummers. Verder: Craig Shaw die basgitaar speelt en Andy Hutt op drums en de Portugees Eduardo Allen die mondharmonica speelt. Is het hogeschool blues? Het is maar wat je er onder verstaat. Het klinkt lekker. Het klinkt als een typische Engelse band. Het heeft wel wat van Dr. Feelgood, van Nine Below Zero. Bands die de kunst verstaan het vooral niet moeilijker te maken dan nodig is. En die van iedere live show een feestje weten te maken. Die ook hun klassiekers kennen.
Deze Terraplanes Blues Band (naam afkomstig van een nummer van Robert Johnson) deed in de Temperance in ieder geval zo hun best, dat er halverwege even pauze nodig was om wat zuurstof te tanken. De eerste zeven nummers zijn behalve ‘Walkin Blues (Son House) allemaal eigen nummers. Maar je denkt toch regelmatig: ‘’waar heb ik dit eerder gehoord’? Het eerste deel wordt beëindigd met een mooie versie van ‘Help Me’(Sonny Boy Williamson). De scheurende mondharp van Eduardo Allen heeft de hoofdrol. In het eerste deel springt ook ‘Voodoo Blues’ er wel uit met een smerige slide. Het is duidelijk dat de band al een tijd – elf jaar – met elkaar speelt, het loopt als een geoliede machine.
Het tweede deel start met een introductie door Nick Scrase over hoe de band tot stand is gekomen. Hij benoemt Robert Johnson als een belangrijke inspirator en laat dit horen in Johnson’s ‘Me & The Devil’ rustig op alleen gitaar. Gevolgd door ‘Love in Vain’ ook van Johnson, waar halverwege de mondharmonica invalt. Omdat, zoals zanger/gitarist Scrase het treffend vertelt: “zo’n mondharmonica speler heeft altijd zijn instrument ergens in een jaszak. Dat had ‘’that guy’’ ook toen ik hem ontmoette en die vroeg: ‘’speel eens wat, dan speel ik mee”. En That Guy was Eduardo Allen. Die is nooit meer weggegaan.
In het Stones nummer ‘The Spider and the Fly’ is de band weer helemaal terug. En het gas gaat er weer vol op in de eigen nummers ‘My Malaise’ en “Dont’t do me wrong’. Willie Dixon’s ‘Little Red Rooster’ mag er ook wezen, een heel lekker samenspel van gitaar, mondharmonica en een ijzersterke rhythm sectie. De temperatuur loopt hoog op in de Temperance. De set werd afgesloten met ‘Rattlesnake Blues’, waarin Scrase de band voorstelt. En als je erbij was, genoeg pints op had, word je de volgende morgen wakker en zing je iets over ‘John the Revelator’. Je vraagt je af hoe dat in je hoofd zit: welnu: het was de toegift. Die met net zoveel vuur en energie wordt gebracht als het hele album een hele bak energie brengt.
Het moet een genot zijn deze Terraplanes Blues Band live aan het werk te zien. Zeker omdat ze verschillende blues-stijlen vol overtuiging brengen, een repertoire van de vroege begin jaren van de blues met Robert Johnson tot nu in 2024.
Tracklist:
1. Midnight Train 03:44
2. Voodoo Blues 03:39
3. Highway 61 03:16
4. Walking Blues 03:26
5. Pick Myself Up 04:07
6. The Rambler 03:24
7. Nightbus 03:03
8. Help Me 03:35
9. Me & The Devil Blues 03:47
10. Love In Vain 03:20
11. Spider & The Fly 04:32
12. My Malaise 03:34
13. CC Rider 03:33
14. Don’t Do Me Wrong 02:57
15. Little Red Rooster 03:45
16. Rattlesnake Blues 04:38
17. John The Revelator 04:44
We horen graag je mening! Voeg reactie toe