ALBUM: RIK MEIJER – RIK MEIJER
LABEL: EIGEN BEHEER
DATUM RELEASE: JUNI 2022
Lees ook ons interview met Rik Meijer
Het zou er ooit wel eens van komen maar die ellendige lockdown bracht de productie van zijn eigen plaat plotseling in een stroomversnelling. ”Laat ik gewoon eens wat nummers opnemen die ik door de jaren heen wel eens gespeeld heb met de band of die ik wel eens gehoord heb in de kroeg. Je kent het wel, je schrijft eens wat titels op een bierviltje en stopt het weer weg”, verklaarde hij onlangs. Voordat hij het wist waren er al zeven tracks gereed. Er zouden nog negen volgen. Het gelijknamige album, eenvoudigweg ‘Rik Meijer’ genoemd is onlangs verschenen en daarmee is een lang gekoesterde wens van de bescheiden muzikant in vervulling gegaan.
Tekst: Jeroen Bakker
Hij heeft al een enorme hoeveelheid aan ervaring opgedaan als gitarist, speelde al eens met geweldige muzikanten samen en heeft met Erwin Java halverwege de jaren negentig ‘Tracks of the Past’ uitgebracht. Een prachtig gelegenheidsproject van twee gitaristen die met behulp van allerlei topmuzikanten, waaronder Herman Brood, Tineke Schoemaker, Eelco Gelling, Harry Muskee, Rini van Willigen en Alvin Lee, een indrukwekkende verzameling vol blues en rock ’n roll hebben opgenomen.
Na zoveel jaren is het verschijnen van dit eigen album een moment om vooruit te kijken maar tevens een moment waarbij mooie herinneringen naar boven komen.
Toen de activiteiten met zijn band Fistful of Dirt stil kwamen te liggen besloot Meijer om zelf enkele nummers op te nemen die hij simpelweg leuk vond om te spelen.
Van het een bleek het ander te komen en ontstond het idee om door te pakken. Er bleek geen ontkomen aan, er zou een volledig nieuw album komen. Hij nam zijn adressenboekje door om te kijken wie er eventueel bereid zou zijn om hem hierbij te helpen. Per track werd bekeken wie hiervoor het meest geschikt zouden zijn, Meijer is zelf geen zanger dus enige vocale assistentie was geboden. Zijn kameraad Nico Outhuijse bleek hierbij een voorname rol te kunnen spelen. De geschiedenis leek zich te herhalen toen allerlei geweldige muzikanten bereid waren om hun medewerking te verlenen.
Met het door Gary Wright geschreven ‘Give Me The Good Earth’ wordt al meteen duidelijk dat het niet zomaar een tussendoortje betreft wat Rik Meijer hier heeft geproduceerd. Het is voornamelijk de uitvoering van Manfred Mann’s Earthband uit 1974 die hier als inspiratiebron diende. Waar Wright het indertijd ‘klein’ hield in een ruim drie minuten durend liedje, besloten M.M.E. om alles uit de kast te halen en er een achteneenhalve minuut durend rock-epos van te maken voor hun vijfde studio-album waarop natuur en milieu centraal stonden en waarvoor iedere koper het recht kreeg op een klein stukje grond in Wales. Het intro van de kraaiende haan heeft Meijer vervangen door zeemeeuwen en het experimentele progrock-arrangement heeft plaatsgemaakt voor een imposante rock-variant van zes minuten die mede dankzij het gitaarspel van Meijer, de vocalen van Martin vd Starre, het orgel van Ruben Mulder, percussie van Nico Outhuijse, bas van Michel van Schie en last but not least de fenomenale drumpartij van Hans Eijkenaar, niet zou misstaan in het oeuvre van Deep Purple, Whitesnake incl. Steve Vai, of, pak ‘m beet, Foreigner.
De lat is hoog komen te liggen want met een vertolking van ‘Pack It Up’ zoals Freddie King in 1974 op ‘Burglar’ zijn funkblues liet klinken, kies je niet bepaald de gemakkelijkste weg. Meijer houdt van swingende blues en met de stevige vocale partij van Cobus Prins en de soepele bluesharpklanken van Bas Kleine heeft hij de juiste personen op het juiste moment in huis gehaald. Wanneer Auke Busman vervolgens de ballad ‘New Orleans Ladies’ naar hogere sferen weet te zingen kun je niet voorstellen dat dit idee ooit op een bierviltje of in een notitieblokje aan de bar is ontstaan. Meijer laat zich hier van zijn gevoelige kant horen in een meeslepende gitaarsolo. Dat het door zijn vriendin Minke Adema gezongen ‘I’m A Runner’ en ‘Warface’ uit de eigen koker afkomstig zijn is verrassend. Nog meer verrassend is wellicht het gegeven dat deze eigen composities helemaal niet misstaan in dit geheel.
Wanneer je ook nog Cindy Oudshoorn, specialiste in symfo-classics en zangeres van Kayak, zover kunt krijgen om ‘Somebody’s Always Trying’ in te zingen, dan is de kwaliteit in ieder geval gewaarborgd. En wat te denken van Dilana Smith die hier nog eens een bescheiden hit scoorde met ‘Do You Know’? De van oorsprong Zuid-Afrikaanse zangeres die internationaal hoge ogen gooide en gewoon in Nederland blijkt te wonen doet hier ‘Right To Be Wrong’, een stevige boogie-stamper waarin alle remmen los gaan.
Een ander hoogtepunt is toch wel het van Ten Years After bekende ‘I’d Love To Change The World’ waarmee automatisch de herinneringen aan Alvin Lee naar boven komen, een held van Meijer die niet alleen een grote inspiratie is maar ook een belangrijke rol heeft betekend in zijn ontwikkeling als gitarist. Wederom levert Martin vd Starre een waanzinnig mooie zangpartij af en wat staat er een fantastische band om hem heen. Blijft daarnaast treurig te moeten constateren dat de tekst, geschreven in 1971 en de waanzin van die tijd beschrijft, nog altijd actueel is. De sfeer van het origineel wordt akelig dicht benaderd in deze uitvoering.
Naast de fijne bijdragen van Jack Bottleneck die zich steeds meer als een vertegenwoordiger van de roots-muziek in Nederland manifesteert, in het akoestische ‘Jack of Diamonds’ en in het vlotte ‘Memphis Women and Fried Chicken’ van Dan Penn, met daarin Fokke de Jong op drums, verdient ook de gewaagde variant van Chuck Berry’s ‘Roll Over Beethoven’ speciale vermelding. Het is niet de bekende recht-toe-recht-aan versie maar meer een swingende in de geest van Leon Russell en hier gezongen door Alex Luttjeboer. Meijer noemt het opnemen van al die favoriete nummers ‘gokjes’, toevalstreffers die soms goed kunnen uitpakken. Je moet het maar aandurven om ‘Gold Dust Woman’ van Fleetwood onder handen te nemen. Een werkelijk verbluffend duet tussen Silvia Dekema in de rol van Stevie Nicks en Auke Busman als Lindsey Buckingham in een sfeervolle en krachtige muzikale omgeving is het resultaat. Een ‘gokje’ kun je het niet noemen, dit is pure vakmanschap.
Het is een uitgebreide en gevarieerde toestand geworden met al die stijlen en verschillende stemmen. Maar liefst zestien tracks lang maar het maakt beluistering van Erik Meijer’s bijzondere project een zeer geslaagd en minstens zo bijzonder groot genoegen dat geen moment verveelt. En nu maar hopen dat het ooit nog eens live te bewonderen valt. Wat zou Jan Meijer die er niet meer is en aan wie het album is opgedragen, enorm trots zijn geweest op zijn getalenteerde zoon.
De LP/CD van Rik Meijer is op de site www.rik-meijer.com te bestellen.
We horen graag je mening! Voeg reactie toe