Format: Digital (Amazon Music, Youtube)
Release: 14 September 2024
Tekst: Louis Lena
Ja, ik moest ook even diep ademhalen toen ik de groepsnaam zag: Old Wood’n Joe’s Hobo Bluestruction. Ze zijn te vinden op Facebook en YouTube, en via Facebook waren ze zo vriendelijk om een biografie te sturen.
We hebben het hier over een Finse band, opgericht door Tomi Pekkola. Alleen al het opsommen van wat deze man allemaal doet op muzikaal gebied, zou de ruimte van een flinke recensie in beslag nemen (muziekdocent, componist van moderne klassieke muziek, oprichter van een Blues Circle-werkgroep). Hij was al vroeg geïnteresseerd in bluesmuziek. Tomi woont momenteel in Varkaus, Savo, in Finland, en niet meer in zijn geboorteplaats Hamina, niet ver van de grens met Rusland, waar de band haar roots heeft. Zoals ze zelf zeggen: niet het Finse Hollywood. Een mooie bijkomstigheid: het ligt aan het water, een delta die uitmondt in de Finse Golf. Toen een Amerikaanse criticus de muziek van een bandlid van Old Wood’n Joe’s hoorde, zei hij: “Het is bijna alsof het modderwater uit de Mississippi de Golf van Riga instroomt.” Daar werd het ruwe gebied van Tar Island de plek om muziek uit te voeren, een plek gebouwd op een opgedroogd stuk zeebodem genaamd Kirkkojärvi, oftewel Kerkmeer. Daaruit is afgeleid dat de band roots n’ blues maakt uit de Church Lake Delta. Bluesy’er krijg je het toch niet.
Daarmee is het bruggetje gemaakt naar welke blues dit gezelschap maakt. Er zijn gelijktijdig drie albums uitgebracht: Roundtown Rambler, Seasonal Effective Blues en Wellfare Walkaround. Op elk album staan acht nummers. Uit de schaarse info wordt duidelijk dat de band in geen geval een makkelijk scorende groep wil zijn met voor de hand liggende bluescovers. Ze kennen hun klassiekers en geven op een mooie, oorspronkelijke manier vorm aan ‘hun’ blues.
De harde kern van Old Wood’n Joe wordt gevormd door:
– Old Wood’n Joe, oftewel Tomi Pekkola: gitaar, zang
– Wildcard Andy, oftewel Antti Lehtinen: mondharmonica, drums, multi-instrumentalist
– Tank Bass Thompson, oftewel Matti Toikka: bas
Naast de drie multi instrumentalisten zijn hier en daar blazers toegevoegd.
Wat valt er over de muziek te vertellen? De energie spat ervan af. Als je naar vergelijkingen zoekt: ik moest aan ‘good-old’ Captain Beefheart denken vanwege de rauwe stem van Pekkola, terwijl het instrumentaal soms ook raakvlakken heeft met diens Magic Band. Ook The Black Keys komen soms bovendrijven, maar misschien moet je niet willen vergelijken en gewoon vaststellen dat Old Wood’n Joe zichzelf is. Blues met soms de invloed van Finse folkmuziek, zoals op “Drifter’s Anthem” van Seasonal Effective Blues. Eén nummer verder (“Tar Cage Blues”) hoor je de jazz terug die Pekkola ook maakt met een andere groep (Bull In A China Shop Ensemble, waarmee ook net een nieuw album – Vox Humana – is uitgebracht).
Op het laatste nummer van Seasonal Effective Blues, “Pushin’ The Rock On The Hill”, hoor je een heerlijk smerige slide, rechtstreeks afkomstig uit een donkere garage in Hamina, waar lege olieblikken nog dienstdoen.
Wellfare Walkaround opent weer folky met “Dweller’s Blues”, gevolgd door een ingetogen “Undertaker’s Blues” met een huilende mondharmonica. Het tempo gaat omhoog en de slide komt in “Sailin’ Blues” dominanter terug, lekker. Ook de humor is nooit ver weg, getuige het nummer “The Snow Falls Gently on The Roof Of MY Bentley” (en dat rijmt).
Roundtown Rambler start met “The Devil Got My Right Hand”, live te zien op YouTube, met een mooi meeploffende bas. “Beggar’s In The Eyes of the Sun” opent heel lieflijk, totdat daar de rasp van Pekkola overheen gaat. “Toothache Blues” is vooral een vocaal hoogstandje, maar gitaar en mondharmonica gieten er de juiste bluessaus overheen. Het slotnummer is het titelnummer, een countryblues.
Het is niet te doen om alle 24 nummers in één recensie te beschrijven, de drie albums zijn een aangename verrassing. Naast de energie die ze leveren, slaagt de band erin om steeds te verbazen. Wat komt er nu weer? In hun bio geven ze aan hun eigen weg te willen gaan in plaats van originele melodieën te imiteren. Daar slagen ze prima in. Het is zeker geen standaard drie-akkoorden in twaalf maten blues. Toch zijn de geesten van Howlin’ Wolf en zijn broeders nooit ver weg. Knap gedaan dus.
Het is wel praktisch om de nummers in drie sets van acht uit te brengen; van ruim twee uur Old Wood’n Joe’s Hobo Bluestruction moet je even bijkomen. Gebruik wel je volumeknop, dan komt het echt binnen. Lijkt me een mooie band voor een tentoptreden op Moulin Blues; vermoedelijk spelen ze die plat.
We horen graag je mening! Voeg reactie toe