Format: CD, vinyl, digital
Label: Mascot label group
Release: 21 juli 2023
Tekst: Arthur ter Avest
De jonge Italiaanse gitarist Matteo Mancuso heeft vele grote bewonderaars wanneer je promo van zijn nieuwe plaat THE JOURNEY mag geloven, Joe Bonamassa, Steve Vai, Tosin Abasi en Al DiMeola roemen zijn techniek, zijn feel en zijn virtuositeit. Na eerste stappen te hebben gezet in de klassieke gitaarscholing, heeft hij, door zich te verdiepen in de muziek van bijvoorbeeld Django Reinhardt de jazz laten instromen in zijn muziekstijl. De vraag is dan natuurlijk of het Bluesmagazine.nl de juiste plek is om zijn nieuwe plaat te bespreken. Met blues heeft deze plaat op het eerste gehoor weinig van doen. De andere kant van het verhaal is dat de blues het startpunt is voor vele muzikale stromingen en de jazz, jazzrock en soms klassiek aandoende klanken van Matteo hier zeker ook wel hun oorsprong vinden. Dat heeft denk ik, met name van doen met zijn ‚feel‘, hij kan vele noten op de vierkante millimeter spelen, deze echter ook subtiel en dynamisch inzetten in het muzikale geheel. Het is eigenlijk nergens teveel of teveel van hetzelfde.
In de jaren `90 stonden er een heel aantal gitaristen op, in de slipstream van de hardrock, heavy metal, die hun muzikale klasse tentoonspreiden door te shredden. Vinnie Moore, Tony Macalpine, Steve Vai en Joe Satriani, maar ook bijvoorbeeld Gary Moore in zijn hardrocktijd. Muziek die nu nog steeds gemaakt wordt, die zeker ook een hoop liefhebbers kent, tegelijkertijd echter niet meer helemaal van nu is. Deze instrumentale plaat laat zich naadloos in dat rijtje opnemen, waarbij niet de rock, maar de jazzrock sterker naar voren komt.
De plaat bevat 9 nummers, waarvan het eerste `Silkroad` al gelijk een tijdreisje is naar de al genoemde jaren `90 door de met veel synth-effekten gekleurde gitaar. Het nummer begint met een stevig riff en ontvouwt zich dan hier omheen. In het volgende `Polifemo` overheersen de jazzklanken, oa door de piano die nadrukkelijk aanwezig is. Het stuk `Falcon Flight` doet qua titel het ergste vermoeden, is echter een dynamisch uptempo nummer wat een prachtig einde vindt met de akoestische gitaar. `Open Fields` is een jazzbalade, zichzelf steeds verder opwerkend naar een uitbundige climax. We kennen het recept, toch is het iedere keer weer smaakvol! `Drop D` is het vijfde nummer van de plaat en gaat lekker los rockend tekeer. `Blues for John` is een swingend jazzblues-stuk waarin de Hammond naast de gitaar een hoofdrol vervuld en er een warme touch aan geeft. ` Time to leave` is akoestische fratsenmakerij met enkele dynamische breaks. In het volgende `Samba Party` denk je bij Carlos Santana uit te komen, wat echter niet het geval is. De drummer heeft hier de hoofdrol en leeft zich hier helemaal uit. De afsluitende titelsong `The Journey`tenslotte gaat terug naar de eerste stappen die Matteo op de gitaar zette en doet klassiek aan. Met dit stuk wordt je daadwerkelijk meegenomen op een korte reis, een reis naar binnen.
Afsluitend zou ik eenieder die misschien toch nieuwsgierig geworden is naar deze nieuwe loot aan de stam zeker aanraden deze plaat het voordeel van de twijfel te geven, het is best een aangename luisterplaat en ook als achtergrondmuziek doet hij het goed.
Socials:
Web site: matteomancuso.net
Facebook: facebook.com/matteomancusoofficial
Instagram: instagram.com/matteomancuso.guitar
We horen graag je mening! Voeg reactie toe