Album recensie: Julian Sas – Miles and Memories

Format: CD, LP, digital
Label: Cavalier recordings
Release: 21 Februari 2025

Tekst: Jos Verhagen

Afgelopen jaar toerde Julian Sas de wereld rond met een tour ter gelegenheid van zijn 30-jarig bestaan als touring artist. In die jaren heb ik hem vele malen zien optreden, en het was altijd een feest. Julian Sas moet je live meemaken om zijn muziek echt te ervaren.

Mijn eerste kennismaking met zijn muziek was ten tijde van zijn album “For the Lost and Found”, een plaat die terecht is opgenomen in de lijst van iconische Nederlandse bluesalbums. Later in zijn carrière maakte hij de overstap van een trio naar een viermansband, waarin een Hammond-orgel als ondersteuning diende. Vooral zijn slow blues-werk profiteerde van deze verandering, met heerlijk uitgesponnen gitaarsolo’s. Zijn voorlaatste album Electracoustic markeerde het einde van zijn samenwerking met toetsenist Roland Bakker en resulteerde in een hoogwaardig album. Zijn nieuwste album brengt ons echter terug naar de begintijd: het klinkt rauwer, mede doordat de band nu weer een powertrio is.

Het album opent sterk met het autobiografische titelnummer “Miles and Memories”. Het nummer beschrijft het leven ‘on the road’, de uren op eindeloze snelwegen en de gedeelde herinneringen met bandleden. Deze aspecten dragen bij aan de romantiek van het muzikantenbestaan. “Midst of Madness” is een aanklacht tegen machthebbers, een uiterst relevante boodschap in deze sombere tijden. Wat opvalt bij de eerste nummers is dat Julian de tijd neemt om zijn solo’s en licks zorgvuldig uit te werken. Dit is een echt gitaaralbum geworden, waarbij de gemiddelde songduur van vijf minuten alle ruimte biedt voor muzikale diepgang. De zang had wellicht wat warmer gemogen, maar het is zijn weergaloze gitaarspel in al zijn facetten dat dit album naar een hoger niveau tilt. De nieuwe nummers zullen n live tot hun recht te komen; ze hebben het potentieel om met spetterend gitaarwerk te vlammen.

Neem bijvoorbeeld de uptempo uitwerking van de solo in “Light Finds a Way”, dit nummer gaat scoren. De onheilspellende opening van “One Step Closer to Hell” leidt naar een ruige liefdesballad. Na het refrein jankt het vervolg door je speakers, waarna het tweede deel van het nummer uitmondt in een duivelse solo. Ook de outro-solo is tekenend voor het album. “Hiding Places” is een wat lastig te plaatsen nummer, maar de meeslepende gitaarsolo vertaalt perfect het gevoel van onzekerheid: waar kan ik schuilen? Met “Hiding Places” en “Getting Tougher Every Day” weet Julian de onzekere tijden te vertalen naar een paar geweldige rocksongs, waarbij hij de gebaande bluespaden zorgvuldig mijdt.

Het album bereikt een hoogtepunt met “Kindred Spirits”. Dit nummer is subtiel opgebouwd rondom mooi gelaagd gitaarspel, waarin een vleugje akoestische gitaar te onderscheiden is. Julian bouwt het nummer zorgvuldig op met een riff die een prachtig gitaarpalet ondersteunt. Naarmate het nummer vordert, hoor je lichte progrock-invloeden, maar uiteindelijk is het de gitaar die je grijpt: weergaloos verweven tussen de zangpartijen en doorzettend in een tweede solo. Geweldig! De afsluiter Ain’t Comin’ Back drijft op een strakke basbeat en roept herinneringen op aan klassiekers als Sugarcup en Drifting Boogie.

Met Miles and Memories bewijst Julian Sas wederom een weergaloos en onweerstaanbaar goede gitarist te zijn. Zelfs na 30 jaar is er nog geen sleet op zijn inventiviteit. Dit album staat bol van de gitaaruitspattingen en doet je verlangen om de nummers live te beleven. Want laten we eerlijk zijn: live spelen, dát is waar de kracht van Julian Sas ligt.

Tracklist:
1. Miles And Memories
2. Midst Of Madness
3. Light Finds A Way
4. One Step Closer To Hell
5. Hiding Place
6. Getting Tougher Every Day
7. Kindred Spirits
8. Ain’t Coming Back

Ook op Blues Magazine ...