Beestachtig mooie samenwerking Ian Siegal en Johnny Mastro op ‘Easy Tiger’
Album: Ian Siegal meets Johnny Mastro – ‘Easy Tiger’
Datum Release: November 2024
Label: Continental Blue Heaven
Online te bestellen bij o.a. bol.
Het zijn twee werelden van verschil wanneer je de twee muzikanten met elkaar vergelijkt, maar vreemd genoeg is het niet eens heel verrassend te noemen dat er nu eindelijk een album is verschenen van Ian Siegal en Johnny Mastro.
Mastro is een Amerikaanse zanger en een geweldige bluesharpist. Siegal is de Britse singer/songwriter die met zijn stem soms vervaarlijk dicht in de buurt van Howlin’ Wolf komt. Beide flamboyante muzikanten zijn al vele jaren lang graag gezien in de Benelux en de hondstrouwe fanschare lijkt zich nog altijd uit te breiden. Het zijn dan ook artiesten die vooral op het podium weten te overtuigen met een bevlogen en zeer gepassioneerde presentatie van de bluesmuziek waarin het muzikale erfgoed van de grote bluesmeesters weliswaar als inspiratie dient maar waarin beiden over een zeer authentiek geluid beschikken. Samen zijn ze nu te horen op ‘Easy Tiger’, de titel van hun eerste officiële samenwerking.
Tekst: Jeroen Bakker
Vorige week is onder de naam ‘Ian Siegal meets Johnny Mastro’ het album uitgebracht waarop dertien tracks te vinden zijn die de twee in één keer hebben opgenomen na een schrijfsessie in de woonkamer thuis bij Mastro in New Orleans. Vervolgens is met behulp van Big Jon Atkinson, een gitarist en harmonicaspeler met een vergelijkbare liefde voor het werk van Howlin’ Wolf, Lightinin’ Hopkins en Little Walter, in de nabijgelegen Bigtone Studio gewerkt aan het juiste geluid zoals hij dat eerder verzorgde voor Kim Wilson, de frontman van The Fabulous Thunderbirds, bij het opnemen van diens ‘Take Me Back (Bigtone Sessions)’.
Gewerkt is aan een zo’n natuurgetrouwe weergave van hetgeen zich in de studio heeft afgespeeld. Het resultaat hiervan laat zich raden, stuwende, vuige en vet smerige blues-klanken van een weergaloze band met twee puristen die het beste bij elkaar naar boven weten te brengen. Met drummer Chris Davis, bassist Josh Kerrin en Smoke ‘Smokehouse’ Brown op gitaar hebben ze een goed stel muzikanten achter zich dat meer te bieden heeft dan slechts een begeleidende rol. Daarnaast heeft Atkinson dondersgoed begrepen hoe de furieus gespeelde blues vastgelegd dient te worden. Het scheurt, kreunt en beukt alsof het leven ervan afhangt, of eigenlijk simpelweg zoals blues hoort te klinken. Het voorproefje dat met ‘Four on the Floor’ eerder dit jaar verscheen, liet al horen wat er kan gebeuren wanneer de Britse en de Amerikaanse harmonica-blues elkaar ontmoeten. Alsof Billy Boy Arnold in de zomer van 1969 de studio was binnengelopen toen Peter Green en zijn Fleetwood Mac bezig waren met het opnemen van ‘Oh Well’ om zich eens met de zaak te gaan bemoeien.
Het bleek duidelijk geen toevalstreffer want met ‘Ballin’ The Jack’, een oude uitdrukking die verwijst naar een op hol geslagen stoomlocomotief, horen we de twee elkaar stevig opjutten. Op het album vinden we meer sterke voorbeelden van de onstuimige smoelenschuiver en zijn Engelse partner in crime. Van Ian Siegal wisten we al dat hij moeiteloos samen kon met zijn Amerikaanse vakgenoten. Zo is er waarschijnlijk nog iets blijven liggen van zijn samenwerking met North Mississippi Allstar Luther Dickinson en blijkt ‘Tall & Tight’ een prima gelegenheid voor Siegal om zich met Smoke even volledig op de gitaar uit te leven. Geslaagd is ook het eerbetoon bestemd voor Earl King met een vertolking van het uit de jaren vijftig afkomstige ‘Baby You Get Your Gun’ waarin deze keer de blazers zijn vervangen door de schroeiende bluesharp van Mastro. De andere cover is het obscure ‘I Won’t Cry No More’, een stevige stamper van Carlos Guitarlos, een tandeloze en vaak dakloze verslaafde straatmuzikant die een groot deel van zijn leven vast zat maar uiteindelijk een bepaalde bekendheid wist te genereren dankzij een enorme hoeveelheid sterke composities waarin country, folk en blues een voorname rol speelden. Siegal en Mastro hebben er een gepaste, lees doorleefde uitvoering van gemaakt, iets dat deze twee uiteraard wel is toevertrouwd.
Met daarbij nog de zware tonen van ‘No Mercy’ en ‘Dog Won’t Hurt’ meegerekend hebben Ian Siegal en Johnny Mastro het voor elkaar gekregen om met het beestachtige ‘Easy Tiger’ de meest meedogenloze bluesplaat van 2024 te realiseren. Dichter bij de blues gaan we dit jaar niet meer komen.
In november en december op tour, zie concert aankondiging.
We horen graag je mening! Voeg reactie toe