Format: CD, Digital
Label: Eigen beheer
Release: 1 juli 2024
Tekst: Louis Lena
Toen Giles Robson op 16-jarige leeftijd een prijs won met zijn mondharmonica uitvoering van Hoochie Coochie Man wist hij dat De Blues zijn ding was. Muddy Waters was zijn favoriet, mede omdat Waters altijd bijzonder goede mondharmonica spelers in zijn band had. Geen wonder dat Little Walter zijn inspiratiebron was.
Nu, 30 jaar later, heeft Robson de erkenning van vele groten die hem als één van de besten noemen op de mondharp. Hij heeft diverse albums op zijn naam, vaak met een band. Met Seven Blues Classics heeft hij echter gekozen voor een live concert waarin hij slechts begeleid wordt door gitarist Manny Fizzotti.
Op het album zijn een zevental blues klassiekers te horen plus een eigen nummer van Robson. Die klassiekers zijn van mannen die de blues zijn, die het gevoeld hebben en het delen met hun broeders en zusters. In een juke joint waar je de Mississippi langs hoort klotsen. Groot geworden in de Delta Blues. Je moet het maar durven, temeer enkele nummers al zo vaak gecoverd zijn dat je je mag afvragen of er nog waarde aan toegevoegd kan worden. Beide heren zijn daarin geslaagd. Robson laat steeds horen dat hij niet zomaar veelgeprezen is en zelfs als één van de eerste Europeanen bij Alligator Records werk uitbracht en diverse Awards won.
Het album start met Walkin’Blues, instrumentaal zit het wel goed, vocaal legt Robson er net iets minder in dan het origineel van Robert Johnson, maar verderop is ook zijn zang gevoelvoller. Zeker in Death Letter brengt hij de trieste boodschap indrukwekkend over. In Hoodoo Man is het harmonicaspel van Robson echt super. Je vraagt je af waar hij de lucht vandaan haalt bij de lange uithalen. In Crossroads vullen Robson en Fizzotti elkaar heel mooi klein aan op hoog niveau.
Maar onze Italiaanse vriend Manny Fizzotti verdient natuurlijk ook de credits voor dit album. Hij draagt veel bij aan de intieme sfeer die dit album kenmerkt. Het lijkt allemaal zo simpel, maar daarin onderscheidt de meester zich. Geen rare fratsen, maar tokkelend, slide spelend en hier en daar een korte solo (o.a. in Louise McGhee) maakt hij duidelijk dat hij weet waar Abraham de blues-mosterd haalt.
Tracks:
01. Walkin’ Blues – Robert Johnson
02. Key To The Highway – Big Bill Broonzy
03. Hoodoo Man Blues – Junior Wells
04. Death Letter Blues – Son House
05. Nine Below Zero – Sonny Boy Williamson
06. Crossroads – Robert Johnson
07. Louise McGhee – Son House
08. Giles Robson’s Locomotive Blues
Giles koos voor dit album een intieme concertomgeving, de Temperance in het Engelse stadje Leamington Spa. De juiste plaats, weliswaar niet aan de Mississippi maar vlakbij de Leam, toch ook een rivier(tje).
We horen graag je mening! Voeg reactie toe