Format: Limited Edition Box Set, Vinyl, CD, digital
Label: Provogue / Mascot Label Group
Release: 25 Oktober 2024
Tekst: Louis Lena
Beth Hart (52) maakt van haar hart geen moordkuil, ze deelt haar gevoelens of het himmelhoch jauchzend oder zum Tode betrübt is, ook op dit nieuwe – als ik het goed geteld heb, negentiende – album. Het album is niet gespeeld door de muzikanten die haar live meestal begeleiden, maar met gerenommeerde studiomuzikanten. De productie lag in handen van Kevin Shirley die eerder al werkte met Joe Bonamassa, Black Crowes en Iron Maiden.
Het album opent met ‘Savior With A Razor’ waar Slash het gitaarwerk heerlijk voor zijn rekening neemt. Een bluesrocker van de bovenste plank. Waarin vooral de rauwe kant van Hart naar voren komt. In ‘Suga N My Bowl’ is Eric Gales de tweede ster gitarist. Hij stompt er behoorlijk scherp op los. Beth gaat van laag naar hoog en terug. ‘Never Underestimate A Gal’ is een vlot en vrolijk poppy nummer klinkende in een soort can-can stijl. Zou zo in de Moulin Rouge gebracht kunnen zijn. ‘Drunk On Valentine’ gaat mee naar de nachtclub, het zou ook een nummer van Amy Winehouse kunnen zijn. Beth laat zich hier van haar ‘’croonende’’ kant horen. De trompettist zorgt voor precies de juiste sfeer.
Wat precies de bedoeling is van ‘Wanna Be Big Bad Johnny Cash’ is mij niet duidelijk. Is het een ode of een wat ‘’makkelijke’’ poging mee te liften op het succes van The Man in Black. Muzikaal is Cash natuurlijk uit duizenden te herkennen en zo wordt dit nummer ook gespeeld. ‘Wonderful World’ is geschreven voor haar nichtje. Een mooi, gevoelvol en optimistisch gezongen en gespeeld nummer, één van de hoogtepunten op dit album. Met een refrein dat in je geheugen gegrift wordt Ook ‘Little Heartbreak Girl’ is een mooie ballade. Het kwam eerder al uit als single. Hart brengt het weer met veel gevoel en toont hier haar kwetsbare kant.
Tijd voor weer wat steviger werk in ‘ Don’t Call The Police’. Althans de opening, waarna het overgaat in heel mooi, klein pianostuk en vervolgens bijna pathetisch losbarst. Halverwege een lekkere gitaarsolo. Het geeft inzicht in haar pijn en verdriet vanwege de maatschappelijke ongelijkheid. Het titelnummer ‘You Still Got Me’. Uiterst gevoelig laat Hart hier haar kwetsbare kant zien. Hele persoonlijke tekst, het getuigt van hoe haar Scott een grote steun is in een onvoorwaardelijke liefdesrelatie. Tevens van haar angst zich over te geven en pijn gedaan te worden. Indrukwekkend, die emotionele aanwezigheid van haar man.
Na zo’n indrukwekkend lied is het moeilijk dat niveau vast te houden, toch lukt dat in ‘Pimp Like That’ waar Hart bijna opgelucht alle registers maar weer eens open trekt, dan weer ingetogen, dan het uit schreeuwend. ‘Machine Gun Vibrato’ sluit het album af. Spannend gitaarwerk in een prettig, stevig nummer. Opnieuw zijn de vocalen gevarieerd.
Een album dat een staalkaart is van wat Beth Hart allemaal in huis heeft. Allerlei stijlen komen langs, van bluesrock naar een croonend nachtclub geluid, van country tot gevoelvolle ballades. Fantastisch als je dat allemaal in huis hebt. Soms verrassend, soms moeilijk navolgbaar in de zin van: welke kant wil je ermee op.
Tracklist:
1. Savior With A Razor (feat. Slash)
2. Suga N My Bowl (feat. Eric Gales)
3. Never Underestimate A Gal
4. Drunk On Valentine
5. Wanna Be Big Bad Johnny Cash
6. Wonderful World
7. Little Heartbreak Girl
8. Don’t Call The Police
9. You Still Got Me
10. Pimp Like That
11. Machine Gun Vibrato
We horen graag je mening! Voeg reactie toe