ormat: CD, digital
Label: Gulf coast records
Release: 21 juni 2024
Tekst: Jos Verhagen
Twee jaar touren met Mike zito in the Blood brothers bracht Albert castiglia veel succes, echter zijn eigen solo werk schoot er wel bij in en om relevant te blijven in de muziek wereld is het regelmatig uitbrengen van solo materiaal een must. Met Mike Zito, zijn vriend, en met diens Gulf Coast label werd besloten om een cover album uit te brengen met muzikale vrienden. Aanvankelijk zag Albert dat niet zo zitten, in de veronderstelling dat niemand tijd voor hem zou hebben, maar niets bleek minder waar. Na een middagje rond bellen was een band zo geformeerd en is de lijst van vrienden de bijdragen aan deze plaat indrukwekkend, net zo als de uiteindelijke plaat zelf.
De basis band bestaat uit Jerry Jemmott (bas), Jim Pugh (toetsen), Derrick D’Mar Martin (drums), Lisa Andersen (backing vocals), Jon Otis (percussie), Jack Sanford (baritonsax) en Eddie Tarczy (piano). Onder leiding van producer Kid Andersen die naast de productie ook gitaar, toetsen en zang bijdrage levert zijn een 12 tal nummers opgenomen met o.a. Joe Bonamassa, Josh Smith, Kevin Burt, Gary Hoey, Ally Venable, Popa Chubby, Rick Estrin, Alabama Mike, Jimmy Carpenter, Kingfish Ingram, Danielle Nicole en Monster Mike Welch. Geen verkeerd lijstje zal ik maar zeggen n een lijstje dat garant staat voor uitbundig gitaarwerk.
De opener is voor Popa Chubby die met Albert met Centerline de middenlijn van het album uitzet en waar alle andere nummers naar refereren als het om de intensiteit van het gitaar spel gaat. Of het nu Willy Dixon’s You can’t judge a book by looking at the cover is met Christone Ingram en met Albert dochter Rayne voor de zang of het vlammende gitaarduet met Josh Smith in Buddy Guy’s The dollar done fell. De manier waarop Albert de intensiteit met zijn zang in het nummer legt is zijn handelsmerk wat we ook van zijn andere solo albums kennen. Geweldig nummer.
Ander hoogtepunt de tranentrekkende ode aan zijn moeder, in Mama I love met Albert en Kevin Burt zowel op zang en gitaar en bijpassend pianospel van Jim Pugh. De moeder van Albert moet een bijzonder vrouw zijn geweest want in My mother told me, haalt Albert met Rick Estrin op mondharmonica nog zo’n puik staaltje blues tevoorschijn. Met Rick Estrin en Jim Pugh geeft Albert in Come on in this house een staaltje slowblues zoals slow blues moet zijn en waarin de soli van uitzonderlijk niveau zijn zowel Estrin als Pugh en Castiglia. Ze halen hier alles uit de kast.
De manier waarop producers Kid Anderson en Mike Zito de nummers vormgegeven hebben is groots. De manier waarop Albert Castiglia en zijn bluesvrienden het album laten klinken is nog groter. Dit is een must aanschaf voor elke rechtgeaarde bluesrock liefhebber en een kandidaat voor de jaarlijstjes.
We horen graag je mening! Voeg reactie toe