10 jaar Ja Boeh – Lohues & the Louisiana Blues Club
Format / Label / Originele releasedatum: CD / Universal / 10 februari 2003
Tekst: Patrick Struijker Boudier (http://twitter.com/p_okee)
‘A’j diep, diep in de shit zitten / Tot an de nekke in de drek / As ’n dolk, hiet van de helle / Joe 6 maol in de rugge stek / Dan is ’t hoogste tied veur de blues.’ En hoogste tied veur de blues was het 10 februari 2003. Op die gedenkwaardige dag, nu 10 jaar geleden verscheen Ja Boeh van Lohues & the Louisiana Blues Club, in mijn ogen nog steeds de beste Nederlandstalige bluesplaat van de afgelopen tien jaar. Tied veur de blues. En tied veur een terugblik.
‘Een jeugddroom werkelijkheid maken.’ Dat was de drijfveer van de Drentse singer/songwriter en voormalig frontman van Skik Daniël Lohues om destijds naar de Mississippi Delta te gaan om een bluesplaat op te nemen. Tijdens zijn muzikale reis, in het bijzijn van Daniëls neef en gitarist Marco Geerdink, ontmoet hij o.a. Tony Joe White en blueslegende T. Model Ford en spreekt hij zijn bewondering uit voor Harry Muskee. Uiteindelijk belandt Lohues in Baton Rouge, Louisiana, waar een kleine ouderwetse studio is en waar Ja Boeh opgenomen wordt.
Van Lohues’ zoektocht naar de blues heeft Paul Ruven de documentaire Hoogste Tied Veur De Blues gemaakt (2003) die later als bonusdvd bij de cd Grip is gevoegd, de opvolger van Ja Boeh uit 2005. Een prachtige documentaire waarin de liefde voor de blues en Lohues’ enorme enthousiasme daarvoor volop naar voren komt. Kijktip, mede door het heerlijk nuchtere Drentse commentaar van Lohues!
In Baton Rouge neemt Daniël Lohues met lokale bluesmuzikanten in vier dagen de plaat op. De band bestaat uit: Daniël Lohues (zang, gitaar), Marco Geerdink (gitaar), Noel Neal (bas), Darryl Jefferson (piano), Gralin Neal (drums), John Smart (Hammond) en Raful Neal en Joost Kolker (bluesharp). De bluesnummers zijn geschreven in de Drentse streektaal, volgens Lohues ‘bij elkaar geraapte persoonlijke liefdesperikelen van de afgelopen 20 jaar.’ De cd wordt Ja Boeh gedoopt; Drents voor ‘echt wel.’ Een deel van deze band gaat later op tournee waar ze onder meer spelen op festivals en in clubs en waar Lohues zijn verhaal met de blues uit de doeken doet. En de blues speelt natuurlijk. Want dat Lohues de blues kan spelen, staat buiten kijf blijkens de opwindende optredens.
De eerste keer dat ik hoorde van het bestaan van de cd, was door een mini-cd van Lohues & the Louisiana Blues Club die je bij een twopack Grolsch Het Kanon kreeg (heeft iemand dat ooit lekker gevonden trouwens?). Het Kanon bevatte 11,6% alcohol, maar de kater die ik ervan kreeg was snel vergeten toen ik de mini-cd in mijn player knalde. Zelden een meer scheurende en stampende Nederlandse blues gehoord als Janine, de eerste track van de mini-cd. Volop slide, één bonk energie en een tekst die onNederlands klonk. Dat is niet om het Drents af te kraken, maar tot die tijd was mijn ervaring met Nederlandstalige blues niet meer dan krakkemikkige en te gladgestreken nummers. Maar de Lohues & the Louisiana Blues Club was anders! Vuriger. Snijdender. Gruizig.
Na die eerste kennismaking ben ik meteen naar de winkel gerend om de cd te kopen; een cd die vervolgens wekenlang mijn cdspeler tot overuren heeft gedwongen. Janine, ook de opener van de ‘echte’ cd, stond urenlang op de repeatknop, evenals de volslagen gekte van ’t Ien of ’t ander en Ja Boeh dat Not Fade Away van Buddy Holly echoot. Maar ook de jankende ballads als Stiekumste verdriet, Regenblues en Ach & Wee, de lome blues Prachtig mooi (mar wat he’j der an) vonden hun weg naar de repeatknop.
Maar is het wel échte blues, zoals wie die kennen van de Mississippi Blues Delta? Ja. Ieder die zegt dat teksten als ‘ Ze is al dagen weg / En ’t is als dagen zuk soort weer / Mar alles wat vannacht valt / Valt morgen vrog niet meer’ (uit Regenblues) en ‘Ach & Wee / Arme ik / Zie hoe ‘k lig hier / En mien wonden lik’ (uit Ach & Wee) geen blues zijn, moet voor straf een week lang de Voice of Holland kijken. Nonstop. Zonder plaspauze. En zonder koptelefoon.
Ja Boeh vond ik destijds al een onNederlands goede bluesplaat. En nu, exact tien jaar later verbaas ik me er nog steeds over hoe internationaal de plaat klinkt. De teksten appelleren aan alles waar de blues voor staat. En dat het Drents is? Maakt, nee, moét niets uitmaken. Bewijs? T. Model Ford die in de documentaire een paar regels Drents meezingt. Waarmee voor mij duidelijk is dat het niet om de taal gaat waarin je zingt of speelt, maar om het gevoel. En dat gevoel; dat is volop aanwezig in Ja Boeh, zelfs tien jaar na de oorspronkelijke release van het album. Een meesterlijke plaat. Toen al. Nu nog.
> Ja Boeh – Lohues & the Louisiana Blues Club bij bol.com
> website: www.lohues.nl
1. Janine
2. Stiekumste verdriet
3. Ja Boeh
4. Regenblues
5. Wachten op ’n hittegolf
6. Prachtig mooi (mar wat he’j der an)
7. Daor knap ie nie van op
8. Van ’t verstand
9. Ach & Wee
10. Hoogste tied veur de blues
11.’t Ien of ’t ander
12. Picknickweer
We horen graag je mening! Voeg reactie toe