Verslag:  Holland International Blues Festival – Grolloo, 3 & 4 Juni 2016

Holland International Blues Festival te Grolloo
3 & 4 Juni 2016

Line up: Ana Popovic, Jools Holland & his Rhythm & Blues Orchestra & guests, Beth Hart, Robert Randolph and The Family Band, JJ Grey & Mofro, Supersonic Blues Machine, Tedeschi Trucks Band en Bonnie Raitt.

Stralend middelpunt van de blues: Blues Village Grolloo

Op 20 november 2015 werd een grootse aankondiging gedaan: Nederland krijgt zijn eigen Woodstock! De crème de la crème op internationaal bluesgebied zal neerstrijken in het Drentse, tot ‘Blues Village’ omgedoopte, Grolloo. Daar zal het eerste Holland International Blues Festival op 3 en 4 juni 2016 plaatsvinden. Op het in ‘Woodstock-sfeer’ aangeklede festivalterrein van het Drentse Grolloo komen artiesten en liefhebbers samen voor dit tweedaagse evenement dat geheel in het teken zal staan van de bluesmuziek. Een vooral breed geprogrammeerd festival. Volgens mede-organisator en bluesliefhebber Johan Derksen werd het hoog tijd voor een festival als Holland International Blues Festival: “Dit is toch wel het verschil tussen een bak herrie en echte muziek. We willen het hele evenement de sfeer laten uitademen van Woodstock. Maar dan met betere faciliteiten natuurlijk.” Derksen weet zeker dat het festivalterrein van Grolloo daar een ideale locatie voor is. ” Bluesmuziek is voor mij genieten. In een passende omgeving met gelijkgestemde zielen. En natuurlijk hoop ik dat er straks op het podium leuke, spontane dingen gebeuren.”

Tekst: Nineke Loedeman en Daan Sindelka (bijdrage Tedeschi Trucks Band)
Foto’s: Marco van Rooijen en Nineke Loedeman. Meer foto’s te zien in het album Holland International Blues Festival 2016

Al maanden zijn zowel de zaterdagkaarten als de passe-partouts volledig uitverkocht. En afgelopen week raakte het festival zelfs helemaal uitverkocht! 10.000 mensen hebben hun weg gevonden naar Grolloo om deel uit te maken van het eerste Holland International Blues Festival. Als we Grolloo binnenrijden zien we waarom: kosten noch moeite zijn gespaard om het kleine Drentse dorp tot een waar Woodstock om te toveren. En er moet gezegd worden: het festival terrein zelf ziet er TOP uit. Centraal gelegen, naast het befaamde Café Hofsteenge en op korte afstand van het Cuby + The Blizzards-museum.

Er zijn keurig plankieren op het hele terrein gelegd om, na de regen van de afgelopen periode, modderbaden te voorkomen. De eetkramen zien er verzorgd uit, het (gratis!) parkeerterrein is ruim en overzichtelijk en de vele, vele vrijwilligers zijn reuze behulpzaam en vriendelijk. Er staat een gigantische tent (geleend van het Lowlands festival) en de heerlijke temperatuur draagt natuurlijk bij aan een goed humeur en de ultieme festival sfeer! Het publiek wordt een warm welkom geheten door JOHAN DERKSEN, die hiermee zijn droom ziet uitkomen. Zelfs hij blijkt  enigszins verbaasd over het grote aantal bezoekers dit weekend.

De tent druppelt langzaam vol en het wachten is op bluesgitariste ANA POPOVIC. Deze in Belgrado, Servië geboren muzikante groeide op in een bluesmuziek rijke omgeving en formeerde als negentienjarige al haar eerste band. De internationaal gewaardeerde dame vermengt blues, funk, rock en jazz tot een geheel eigen stijl, waarbij zowel haar zangstrot als haar messcherpe gitaarkwaliteiten opvallen. Begin mei is haar vijfde album ‘Trilogy‘ uitgekomen dat eigenlijk bestaat uit drie albums, een blues-, een funk- en een jazz- cd. Vanavond mag ze dit festival openen en hiermee sluit ze ook haar Europese tour af want zaterdag staat er alweer een optreden terug in de States gepland. Haar vaste band (al sinds 11 jaar!) bestaat uit bassist Ronald Jonker, drummer Stéphane Avellaneda, toetsenist Michèle Papadia en wordt gecompleteerd door saxofonist Claudio Giovagnoli en trompettist Davide Ghidoni.

De immer sexy geklede Ana opent instrumentaal en vervolgt de ronduit swingende set met bekend en (nog) wat minder bekend werk. Zo horen we uiteraard nummers van ‘Trilogy’, zoals het Tom Waits nummer New Coat Of Paint: een heerlijke jazzy slowblues, die vervolmaakt wordt met de uitstekende piano- en blazerpartijen. Bluesrock stamper Goin Down mag niet ontbreken in Ana’s set en ook Hendrix liefhebbers komen aan hun trekken met Crosstown Traffic. Het is al warm in de tent en de temperatuur loopt steeds meer op. Ana’s band is uitstekend op dreef en bassist Ronald Jonker wervelt op het podium en geselt zijn basgitaar. Een hele mooie afsluiter is Albert King’s Can’t You See What You’re Doin’ To Me. Ana speelt een uitstekende openingsset en de kop is eraf!

De Britse componist, pianist en bandleider Julian Miles ‘Jools’ Holland (1958) geniet vooral bekendheid vanuit het Britse muziekcircuit. Maar ook op de Nederlandse televisie zijn de ‘Later….with Jools Holland’ shows uitgezonden, dus voor de oudere jongeren onder ons is deze man bekend. In 1980 begon Jools een solocarrière en formeerde uiteindelijk jaren later zijn JOOLS HOLLAND & HIS RHYTHM & BLUES ORCHESTRA. Jools heeft in die jaren vele albums uitgebracht maar van grote klasse zijn de live-optredens, die bekend staan om hun afwisseling en energie. Een kleine twintig muzikanten staan en/of zitten hier vanavond op het podium. Waaronder een wel heel uitgebreide blazerssectie en de fantastische (achtergrond)zangeressen,  Louise Marshall, Beth Rowley en Pauline Black.

Opener is de instrumentale BoogieWoogie Train, gevolgd door het swingende Midnight Special waarmee de tent al behoorlijk op stoom geraakt. De tweede helft van de set gaat het ensemble pas echt los! Schitterende gospel, krachtige big band ritmes, opzwepende boogie woogie en uiterst dansbare ska en reggae. Het mooie is dat ieder bandlid of gast volop de gelegenheid krijgt om uitgebreid te soleren en dit resulteert in een fantastisch afwisselende set. Aanvoerder Jools laveert hier vakkundig doorheen. Niet stil achter zijn vleugel zitten, nee hoor! Met zijn bretels op half zeven danst hij zelf ook het podium op en af. Pauline Black van The Selector’s vertolkt een hele vette On My Radio, wat klinkt dat super! De tent knalt uit zijn voegen, het publiek zingt mee uit volle borst en kolkt ondertussen van dansende mensen. Met de afsluiter, door Jools gezongen, Enjoy Yourselves komt een stomend einde aan deze door het publiek zeer goed ontvangen big band. Grote klasse!

Het wachten is nu op de Amerikaanse Beth Hart om de eerste festivaldag af te sluiten. Maar voor zij begint, verschijnt JOHAN DERKSEN onder de klanken van Window Of My Eyes op het podium. Hij wil deze gelegenheid aangrijpen om enkele voormalige bandleden van Harry Muskee in het zonnetje te zetten. Achtereenvolgens roept hij Hans Lafaille, Herman Deinum en Erwin Java naar voren. Ook Harry’s vrouw Douwina Oosterhof komt het podium op en zij wenst iedereen een goed en muzikaal weekend toe: “Geniet van elkaar en van goede muziek!“

De vierenveertigjarige BETH HART geniet een sterrenstatus hier in Nederland. Het land waar, naar eigen zeggen, haar carrière ooit begon. Haar optreden in Paradiso in 1999 is welbekend of moet ik zeggen berucht? Na haar strijd tegen drank en drugs werd haar harde werken beloond met een optreden tijdens het prestigieuze North Sea Jazz in 2015. Inmiddels heeft Beth fans wereldwijd aan zich gekluisterd. Haar intense bluesstrot wordt regelmatig vergeleken met die van Janis Joplin en Etta James, maar Beth’s stem is natuurlijk uniek. Haar indringende songs, die vaak over haar eigen leven gaan, gaan door merg en been en zijn een mooie mix van soul en blues met een vleugje rock. Al jaren toert ze de tussen Europa en Amerika met haar vaste begeleidingsband, waaronder de twee gitaristen Jon Nichols en PJ Barth. Laatstgenoemde blesseerde een week geleden zijn rechterarm, waardoor hij vandaag helaas niet aanwezig kan zijn. En hoewel Jon zich uitstekend van zijn taak kwijt, mis ik wel degelijk de gitaarskills van PJ.

Beth heeft licht last van jetlag en begint ietwat rustig met onder andere Might As Well Smile. Na enkele nummers lijkt ze dat rustige volledig van zich af te hebben geschud en ontspant zichtbaar waardoor de schwung er meer en meer in komt. Natuurlijk mag Bang Bang Boom Boom niet ontbreken, een lekker uptempo nummer waarvan het refrein wordt meegebruld door het enthousiaste publiek. Beth vertelt tussendoor op emotionele wijze haar afkickverhaal en benadrukt wederom hoeveel ze wel niet van het Nederlandse publiek houdt. En het Nederlandse publiek houdt van Beth, zoveel is wel duidelijk!

Tijdens het nummer Learning To Live komt er een energie vrij die iedereen schijnt te voelen, een adembenemend moment. Als in een roes wordt dan ook nog Leave The Light On (mee)gezongen. Beth raakt zelf steeds meer onder de invloed van de energie vanuit het publiek, de ultieme wisselwerking. De tent explodeert bijkans. Dan de climax: een verscheurende I Rather Go Blind. De avond kan niet meer stuk. Na The Baddest Blues, ook al zo’n geweldig nummer en een persoonlijke favoriet, vervolgt ze met California, een mooi eerbetoon aan haar man (en tourmanager) Scott.

Het mag gezegd: het Holland International Blues Festival sluit de eerste dag in stijl af met een klasse Beth Hart. Voldaan trekt het publiek langzaam de nacht in, op weg naar het overnachtingsadres zoals camping, bed en breakfast, hotel of gewoon naar huus! Een vlotte ontsluiting vanaf het parkeerterrein laat wat te wensen over, maar de roes na Beth’s performance maakt alles goed.

Dag twee begint uitstekend met een behoorlijk warm zonnetje. Het is snel druk en al rondlopend over het terrein komen we vandaag weer veel bekenden tegen. Veel vrienden uit de bluesscene en natuurlijk ook de collega’s van de diverse Nederlandse, Belgische en Duitse bluesmedia. Er wordt gekletst, ervaringen uitgewisseld, verkoelende drankjes genuttigd en verwachtingen voor dag twee uitgesproken. Johan Derksen staat alweer keurig in het pak klaar om alle bezoekers opnieuw te verwelkomen en doet dat op geheel eigen wijze, met een zowaar leuke voetbal anekdote.

ROBERT RANDOLPH & THE FAMILY BAND is een Amerikaanse funk en soul band en staat onder de bezielende leiding van de uitstekende pedalsteel gitarist/vocalist Robert Randolph. In de band zien we onder andere neef Marcus Randolph (op drums) en zus Lenesha Randolph (zang). Robert werkt veelvuldig samen met grootheden als Eric Clapton, Santana en Buddy Guy, zowel op het podium als in de studio.
De band begint overtuigend en zet vanmiddag een uitstekende, swingende show vol gospel, blues, funk en rock neer. Robert’s snarenvirtuositeit is verbluffend, daarnaast zingt hij gewoon goed en is hij een entertainer pur sang. De energie straalt van zijn gehele performance af. Niet alleen hij maar ook zeker zijn bandleden weten van wanten. Hilarisch om te zien is het stuivertje verwisselen van instrument. Ook is er ruimte voor een vocale solo van zijn ‘little sister’ Lenesha, die een prachtig The Sky Is Crying ten gehore brengt. Tijdens Brand New World krijgen we een funky bas-, toetsen- en drumsolo om de oren gesmeten. Het publiek geniet zichtbaar en wordt uitgenodigd mee te klappen op Clap Your Hands. Het tempo ligt hoog, het luie zweet komt eruit. Stilstaan is geen optie. Wat een heerlijke opzwepende show!

Snel wordt het podium verbouwd voor JJ GREY & MOFRO, die we tegenwoordig weer heel regelmatig in Europa tegenkomen. De band uit Florida brengt een zeer aangename en vooral dansbare mix van soul, swampblues en southern rock, doorspekt met funk. Al vele albums hebben John J Grey en zijn band op hun naam staan. De laatste ‘Ol’Glory’ dateert van 2015 en een nieuw album is reeds in de maak!

De afgelopen maanden hebben er enkele veranderingen in Mofro plaatsgevonden. We zien, naast de vertrouwde basgitarist Todd Smallie en trompettist Dennis Marion, nu op gitaar Zach Gilbert, op trompet Marcus Parsley, achter de drumkit Craig Barnette en op keyboard: Eric Brigmond. JJ komt het podium opgelopen, strak in het pak, gewapend met zijn mondharmonica en hij opent met een funky bluesharp nummer. Tijdens Six Ways From Sunday hoor ik toch echt de ietwat andere sound die de band nu ten gehore brengt en ik ben (nog) niet overtuigd of dit een verbetering is.

JJ Grey weet een ideale mix tussen opzwepende soul en emotionele blues te combineren, en vertelt daarbij de prachtigste verhalen met zijn karakteristieke stemgeluid en aanstekelijke lach. Vandaag lijkt daar weinig gelegenheid voor te zijn, iets wat ik wel jammer vind. Toch ben ik na Every Minute blij en al overtuigd van de gitaarskills van Zach Gilbert, wát een klasbak. Weer lekker veel harpwerk tijdens Country Ghetto en meezingen doet het publiek dan volop met Everything Good Is Bad. Rustpuntje The Sun Is Shining Down zorgt dan voor een aangenaam halleluja gevoel en de band besluit met een swingende, Ol’ Glory! Al met al zet deze band in vernieuwde samenstelling toch wel weer een werelds optreden neer en is geheel passend in dit verrassend veelzijdig geprogrammeerde festival.

Op 20 mei jl. kwam het bericht naar buiten dat de Amerikaanse gitarist/zanger Jimmie Vaughan vandaag verstek moest laten gaan. Zijn plek wordt ingenomen door het gelegenheidscollectief SUPERSONIC BLUES MACHINE. De basis hiervan ligt in het drietal muzikanten: Texas bluesrocker Lance Lopez, producer/bassist Fabrizio Grossi en drummer Kenny Aronoff. Dit drietal heeft al ruimschoots hun sporen verdiend in de hedendaagse blues rock wereld en hebben gespeeld met alle groten der aarde. Begin dit jaar kwam hun verrassend en gevarieerd blues album ‘West of Flushing, South of Frisco’ (lees hier de recensie) uit, met gastbijdragen van iconen als Walter Trout, Billy Gibbons, Warren Haynes en Robben Ford. Niet de minsten zou ik zo zeggen. Vandaag is het allereerste optreden überhaupt voor ze, dus des te nieuwsgieriger zijn we hoe de heren het er hier vanavond live vanaf brengen. Naast voornoemde heren zien we vanavond ook gitarist Doug Rappaport en toetsenist Alex Alessandroni.

De basisband zet in en om de beurt verschijnen de gasten op het podium en mogen daarnaast óók een eigen nummer ten gehore brengen. Te beginnen met publiekslieveling WALTER TROUT. Trout, die een jaar geleden nog herstellende was van een levertransplantatie, steelt de show direct. Een indrukwekkende ovatie valt hem ten deel, nog voor hij een noot gespeeld heeft! Zijn fanschare is groot in Nederland. Vrij direct krijgt hij helaas enkele materiaalproblemen en valt zijn gitaar uit. Het duurt even voordat het blijkbaar hersteld kan worden en hij reageert ietwat gefrustreerd. Al snel komt zijn optimistische zijde weer bovendrijven en laconiek vervolgt hij met “I’ll be right with you”. Geweldig. Zijn intens emotioneel gespeelde Say Goodbye To The Blues draagt hij op aan blueslegende B.B. King en wordt meegezongen door de gehele tent.

Daarna neemt meester-gitarist ROBBEN FORD diens plek in. Hij speelt de mooie ballade Let’s Call It A Day, die gezongen wordt (helaas niet geheel zuiver) door Lance. Vervolgens is het de beurt aan rock icoon BILLY F GIBBONS, die onder luid gejuich het podium opkomt. Hier staat een portie gitaargeweld in optima forma. Rock van de bovenste plank! Met Runnin’ Whiskey gaat het gas er vol op. Kan het heftiger? Ja, bij de eerste tonen van La Grange, het meest succesvolle ZZ Top nummer (over een bordeel in Texas), barst de tent bijna uit de voegen. Het rockt en het brult. Hoewel het geluid niet altijd goed is en het zo nu en dan ietwat rommelig overkomt, steekt het publiek zijn enthousiasme niet onder stoelen of banken.
(Noot van de redactie: later dit jaar komt de band terug naar Europa)

De avond valt in Grolloo als de Supersonic Blues Machine na een luid knallende set bluesrock het podium verlaat. Vele bezoekers van het Holland International Blues Festival te Grolloo begeven zich naar de vele eet- en drinktenten om zich tegoed te doen aan een vette burger, een stevige portie friet of gewoon een koud biertje. Voor mij en mijn partner in crime echter, is het de uitgelezen kans om ons naar het voorste gedeelte van de gigantische festivaltent te begeven. Hoewel over de hele dag een fantastische line-up, zal daar over een half uur het – voor ons – hoogtepunt van de avond plaatsvinden als de maar liefst twaalfkoppige TEDESCHI TRUCKS BAND het podium zal bestijgen. De verwachtingen zijn hooggespannen en de nervositeit neemt lichtelijk toe als er iets vertraging blijkt – gelukkig hebben we een ontspannen uitziende Derek Trucks gespot in de coulissen en weten we ons in ieder geval verwittigd van de aanwezigheid van de band. Slechts een kleine tien minuten later dan gepland is het daadwerkelijk zover als een dozijn muzikanten hun plaats op het podium inneemt.

De band start de set met Laugh About It en Don’t Know What It Means van hun laatste album ‘Let Me Get By’, dat door critici als het meest complete Tedeschi Trucks werk tot nu toe wordt bestempeld. Het zijn groovy, bijna relaxte nummers waarin overigens ieder bandlid perfect tot zijn recht lijkt te komen. Met name de blaassectie zorgt voor een fantastisch vol geluid en de saxofoonsolo van Kebbi Williams in Don’t Know What It Means mag er dan ook zijn.

De set van de Tedeschi Trucks Band bevat sinds vorig jaar september, toen de band ter ere van de overleden Joe Cocker een Mad Dogs and Englishmen tribute organiseerde – nota bene met enkele originele bandleden als Rita Coolidge en Leon Russell –, dikwijls covers van Cocker. The Letter is een knallende aanvulling waar Susan met de drie backing vocals afsluit in gospelstijl.

Als na het nummer de lichten dimmen, en mysterieuze klanken de zaal vullen, weet de gemiddelde liefhebber dat het tijd is voor het nu al klassieke Midnight In Harlem, dat volgens het boekje wordt gespeeld en dus eindigt in een goddelijke slideclimax. Het publiek is uitzinnig, zoals eigenlijk de hele avond, en het is een van de vele momenten in het weekend waarop blijkt dat goede muziek, en zeker de blues, nog springlevend is.

Tijdens I Pity The Fool van Bobby “Blue” Bland laat Susan Tedeschi zich eens flink gelden. Haar overweldigend krachtige stemgeluid komt zo mogelijk nog beter tot zijn recht dan bij de overige nummers en tevens laat de 45-jarige muzikante zien ook nog een sterk staaltje te kunnen soleren op haar gitaar. De veelzijdigheid van de band blijkt onder andere bij Titus Turners Stick and Stones als Susan van plek ruilt met vocalist Mike Mattison, die een bijna net zo krachtige stem heeft als Tedeschi zelf. Het nummer wordt verder spectaculair gemaakt door een geweldige trombonesolo van Elizabeth Lia. Tijdens I Want More, net als de eerste nummers van de nieuwe plaat, blijkt dat Derek ook zonder zijn vertrouwde slide een sterk stukje gitaar kan spelen en op de titeltrack van hetzelfde album, ‘Let Me Get By’, valt alle eer ten deel aan toetsenist Kofi Burbridge.

Het enige minpunt van de avond is het wat jazzy, zweverige en te lange uiteinde van Idle Wind dat wordt gespeeld, waar weinig lijn in is te ontdekken, en waar Trucks zijn hoge e-snaar breekt en Susan op miraculeuze wijze haar humeur wat lijkt te verliezen – blijkend uit een herhaaldelijk nee-schudden. Het doet echter niet erg af aan de avond want verder is vanaf het begin af aan duidelijk dat het ensemble fungeert als een geoliede machine en dat de leden overduidelijk plezier met elkaar hebben. De getrouwde Trucks en Tedeschi bewijzen dat ook het huwelijk van hun twee bands meer is dan de som der delen en het moge de muziekliefhebbende burger moed geven dat een jonge band als deze tot zulks als vanavond in staat is gebleken.

Tienvoudig Grammy Award winnaar BONNIE RAITT staat hier gewoon op het podium te Grolloo! Een feit waar de organisatie bijzonder trots op is en terecht! Het is alweer enkele jaren geleden dat deze roodharige first lady of slide-blues Bonnie Raitt (1949) ons Nederland aandeed. Op internationaal gebied is deze dame inmiddels een legende. 45 jaar geleden bracht ze haar eerste gelijknamige album al uit! Daarnaast is Bonnie ook nog eens een bevlogen activiste, of het nu om klimaatissues of om vrouwen rechten gaat. Haar nieuwste album ‘Dig In Deep’ kwam uit in februari dit jaar en vanavond zullen we daar ongetwijfeld songs van horen. Ik realiseer me ineens dat dit de band is met de hoogst gemiddelde leeftijd. Een geweldige bak ervaring dus met Mike Finnigan op keyboard, bassist James Hutchinson, die al 33 jaar bij Bonnie speelt, Ricky Fataar achter de drums en George Marinelli op gitaar.

Met opener Need You Tonight ( INXS) krijgt ze de tent al direct mee. Ook het swingende Used To Rule The World en Shakin’ Shakin’ Shakes brengt het publiek stilaan in beweging. Na deze intro van enkele elektrische slide juweeltjes neemt ze plaats op een monitor en pakt haar akoestische gitaar erbij voor een paar rustiger nummers. Zo draagt ze Bonnie Bishop’s Not Cause I Wanted To aan Susan Tedeschi en zingt ze vervolgens de mooie JB Lenoir song Round & Round. Een heerlijke set horen we vanavond in Grolloo, het middelpunt van de Blues. Toch wordt het nergens écht spannend maar de tent slaat op tilt als toetsenist Mike Finnigan de geweldige B.B. King cover Don’t Answer The Door zingt.

Dan tot slot, als de zon verdwenen is en Bonnie Raitt haar officiële set heeft beëindigd – overigens bij uitstek de set van de dag die volledig recht doet aan de naam bluesfestival, want nagenoeg volledig klassieke blues –, dan maakt het Grolloo van Harry Muskee zich op voor het toetje, de kers op de taart. Bonnie Raitt en band komen nog eenmaal op en dat met Susan Tedeschi en Derek Trucks. De stemmen van Raitt en haar bewonderaar Tedeschi complementeren elkaar geweldig en bezorgen iedereen kippenvel bij het rustige Angel From Montgomery om vervolgens de avond uit te knallen met een allstar bluesjam op Never Make Your Move Too Soon, zoals dat een heus bluesfestival betaamt. Hierbij mag overigens het puike orgelwerk van toetsenist Mike Finnigan aan de kant van Raitt niet onvermeld blijven.

Enfin, als de avond tegen half twaalf definitief ten einde is, en daarmee een einde is gekomen aan het eerste Holland International Blues Festival, mag founding father Johan Derksen met recht spreken van een overweldigend succes. Tot volgend jaar, dan vindt de tweede editie plaats op 9 en 10 juni, uiteraard in Grolloo….middelpunt van de blues!

NB. Complimenten zijn zeker op de plaats aan de organisatie, de vele vriendelijke vrijwilligers en de uitstekende voorzieningen voor de bezoekers van dit festival. Een groot rolstoelpodium voor onze minder mobiele medemens, een behoorlijke tribune die doorlopend gevuld was, uitstekende eet- en drink mogelijkheden voor een prima prijs, ruime en hygiënische toiletgroepen. Niets dan lof!

Voor alle foto’s van het Holland International Blues Festival Grolloo 2016, kijk hier!

En geniet nog even na met de aftermovie van het festival:

Ook op Blues Magazine ...