TONY JOE WHITE
Support-act: Sean Taylor
CULTUURPODIUM DE BOERDERIJ, ZOETERMEER
10 April 2012
Tekst: Jeroen Bakker / Foto’s: Marco van Rooijen
Sean Taylor timmert al enige tijd aan de weg maar vooralsnog bleven zijn muzikale kwaliteiten als live-artiest voor de Lage Landen redelijk onbekend. Ruim een jaar geleden was hij voor even in Nederland te zien in Eindhoven en Heerlen voor twee kleinschalige optredens. Na enkele lovende recensies naar aanleiding van het laatst verschenen album Love Against Death in toonaangevende Britse media, is wederom de overstap gewaagd en zal na Tony Joe White ook Eric Bibb zijn publiek binnenkort opgewarmd zien worden door de Engelsman met Iers bloed.
Taylor doet het zonder band maar weet met zijn akoestische gitaarspel en warme, hese stemgeluid al vroeg op de avond alle aandacht op zich gericht te krijgen. Daarnaast wordt gebruik gemaakt van enkele gitaareffecten en heel af en toe wordt tegelijkertijd de harmonica gehanteerd. In Calcutta Grove weet Taylor een zinderende sfeer te creëren. Het zou een soundtrack voor een spannende roadmovie kunnen zijn.Vergelijkingen met singer-/songwriter John Martyn worden regelmatig gemaakt en dat is in zekere zin begrijpelijk maar niet altijd terecht. Zo kiest Taylor duidelijk voor een meer bluesy basis, waar Martyn zich meer in de folkhoek bevond. Sean Taylor is duidelijk een artiest om in de gaten te houden. Tijdens het optreden worden pamfletten opgehangen met daarop het verzoek aan het publiek om rumoer tot een minimum te beperken. Het blijkt, gelukkig, vanavond geheel overbodig.
Tony Joe White was, evenals zijn support-act, ook ruim een jaar geleden in Nederland te zien. In februari zelfs nog in De Boerderij. Met dezelfde cowboyhoed en zonnebril betreedt de swamp fox rond half tien het podium om daar in zijn ééntje het optreden aan te vangen. White neemt plaats op zijn stoel en ook nu klinkt How Y’all Doin terwijl hij met een ondeugende grimas en uitgestoken wijsvinger het publiek begroet. Zou zo uit de set van Once Upon A Time In The West weggelopen kunnen zijn. Het eerste anderhalve uur zal hij niet meer van zijn stoel komen. Het drumstel blijft, evenals het optreden van vorig jaar, de eerste drie nummers onbespeeld. De donkere stem lijkt nog lager te liggen en de Swampsound klinkt nog onheilspellender dan vorig jaar waardoor Way Down South, in tegenstelling tot de steriele studio-uitvoering, bijna onherkenbaar klinkt. Hij blijkt er duidelijk zin in te hebben en dat gevoel is, aan de reacties in de zaal te merken, geheel wederzijds.
Na Stockholm Blues verschijnt vriend en drummer Bryan Owings om Undercover Agent For The Blues te voorzien van een strakke en stevige beat. Optisch gezien lijkt het allemaal wel heel erg op het vorige optreden in Zoetermeer maar de setlist kent toch enkele aardige wijzigingen. Vanavond staan Roosevelt and Ira Lee maar ook Rainy Night In Georgia genoteerd. Uiteraard zal Polk Salad Annie niet ontbreken. Zal wel moeten aangezien er altijd aanwezigen zijn die er om vragen. Hoe vaak zou hij deze niet gespeeld hebben vraag je je zelf af. Het overbekende intro van (You’re Gonna Look) Good In Blues wordt ingezet maar Mr. Cool is heel even zijn zonnebril vergeten op te zetten. Wordt subtiel en direkt opgelost. Heel even is de magie weg. Meteen een goed moment om weer met beide benen op de grond te belanden.
Bij vlagen heerlijk rauw en soms met ongemeen ferme uithalen met gebruik van distortion en wah- wah-pedalen werkt het duo als een oudere variant van The Black Keys, de set af. Nog altijd blijkt die typische sound een bezerende uitwerking te kennen. Het is pure blues wat hier gespeeld wordt. Puur en oprecht. Kan ook niet anders want hey… The Guitar Don’t Lie.
Sean Taylor with a rocking' legend last week in Holland…