Recensie: The Wonder Of You – Elvis Presley With The Royal Philharmonic Orchestra

Recensie: The Wonder Of You – Elvis Presley With The Royal Philharmonic Orchestra
Release datum: 21 oktober 2016. Sony Music

Tekst: Patrick Struijker Boudier (http://twitter.com/p_okee)

Na het succes van If I Can Dream – Elvis Presley With The Royal Philharmonic Orchestra uit 2015 (op nummer 1 en in de top 10 in meerdere landen, naast onder andere 3x platina in Engeland) kon een vervolg niet uitblijven. Net als zijn voorganger is ook The Wonder Of You weer een postume samenwerking tussen Elvis Presley en The Royal Philharmonic Orchestra. Was er op de release uit 2015 al een flink pak suiker over de muziek heen gestrooid; op deze release is er een vrachtwagen vol suiker gebruikt om het nóg zoeter te maken. En dat werkt helaas vaker tégen dan voor het album.

Vooropgesteld: ik ben al decennia Elvis-fan maar geen Elvis-purist. De JXL-remix van A Little Less Conversation uit 2002 vond ik bijvoorbeeld fris en fantastisch en ook Viva Elvis, de soundtrack remix plaat van de Cirque du Soleil show Viva Elvis uit 2010, had zijn beluisterwaardige tracks. Ook ben ik niet iemand die alles goed vindt of koopt wat uitgebracht is/wordt, met de eindeloze reeks compilaties en de muzikaal magere soundtracks uit medio jaren zestig als voorbeeld.

Het is die houding die ik ook had over de postume samenwerking tussen Elvis en The Royal Philharmonic Orchestra. Naar aanleiding van de release If I Can Dream uit 2015 schreef ik: “Er staan prachtige nummers op in prima, nieuwe arrangementen. Hulde ook om minder bekende nummers te gebruiken. Daarentegen werken niet alle nummers en zijn de nieuwe arrangementen ronduit zwak of maken ze een nummer kapot.”

Ook op de nieuwe release The Wonder Of You staan songs die bij het gros van het publiek waarschijnlijk minder bekend zijn, zoals Starting Today (1961, studio-versie), I’ve Got A Thing About You Baby (1973, studio-versie) en Let It Be Me (1970, live-versie), maar voor het merendeel zijn het bekende hits, waarvan het leeuwendeel destijds ook is uitgebracht als single. Een aantal van de originele nummers had al prachtige arrangementen, dus de vraag is gerechtigd of de nieuwe arrangementen op deze release echt iets toevoegen aan de songs. Deels doen ze dat. Vaker niet.

Het werkt het best als het subtiel is toegepast, de stem van Elvis niet ‘verzuipt’ in het orkest en de muzikanten ingetogen spelen. I Just Can’t Help Believin’, gebaseerd op de live-versie uit 1970 van de lp That’s the Way It Is, werkt omdat het in het verlengde ligt van de oorspronkelijke opname. Ook Let It Be Me, de live-versie van de lp On Stage uit 1970, Just Pretend, de studio-versie van That’s the Way It Is en Kentucky Rain, de studio-versie uit 1969, werken omdat het fijngevoelige toevoegingen zijn aan het origineel. De zang van Elvis is krachtig en leidend en niet begraven onder over-de-top-arrangementen.

Sure, je kunt opmerken dat de Vegas-optredens van Elvis eind jaren zestig, begin jaren zeventig met orkest ook bol stonden van kitisch en bombast, maar daar werd voldoende ruimte gelaten voor ‘kleinere’ nummers die niet dichtgemetseld werden met onder elke toon een instrument. De nummers ademden en lieten de ruimte aan de stem van Elvis. Die ademruimte is er niet op deze release. A Big Hunk O’ Love bijvoorbeeld is een en al bombast met misplaatste strijkers die klinken alsof ze een krat Red Bull op hebben. Te gejaagd, te snel en niet subtiel. En waarom is er gekozen voor de mindere live-versie van Aloha from Hawaii Via Satellite uit 1973 en niet voor de veel rauwere studio-versie uit 1958?

Ook veel te zoet: Suspicious Minds. Dat was een klassieker die al perfect was in al zijn grootsheid. Waarom dit schitterende origineel (de studio-versie uit 1969 is hier gebruikt) bezoedelen met een afschuwelijk nieuw arrangement dat het nummer zwaar afbreuk doet?  Het is bijna net zo erg als de zalvende nieuwe zoetheid van Don’t (de studio-versie uit 1957). In het origineel een bijna sacraal en fijnzinnig nummer, maar op deze release overgoten met zoveel suiker dat tandartsen de komende 10 jaar nog bezig zijn gaatjes te vullen.

Ook uit Love Letters is alle subtiliteit geramd door een overdreven strijker-arrangement. En ook hier geldt: waarom is er gekozen voor een mindere versie? De versie uit 1970 die hier gebruikt wordt is zoveel minder dan de studio-versie die Elvis in 1966 opnam. Always On My Mind mist op deze release de wonderschone intimiteit van de studio-versie uit 1972. Elvis was ten tijde van opname net verlaten door zijn vrouw Priscilla (inderdaad: degene die als executive producer aan dit en het vorige album verbonden is) en die pijn in de zang is hoorbaar toen hij het opnam. Op deze release? Weg. Verdwenen. Begraven onder een orkest dat de sfeer en toon van dit nummer niet aanvoelt.

The Wonder Of You – Elvis Presley With The Royal Philharmonic Orchestra is veel te zoet en mist het zuur en bitter. Niet of nauwelijks rauwheid, te glad, alleen bombast en geen subtiliteit. Een paar nummers werken, juist omdat ze trouw zijn aan het origineel. Maar voor het gros van de nummers is er een vrachtwagen vol suiker gebruikt om het nóg zoeter te maken. En dat werkt helaas vaker tégen dan voor het album. Het enige leuke aan deze plaat: I’ve Got a Thing About You Baby begint met het basloopje van Baby I Don’t Care (in het origineel uit 1957 gespeeld door Elvis op bas). Dat was dan ook het enige wat me een glimlach deed ontlokken. De rest van de plaat deed dat niet.

1. A Big Hunk O’ Love
2. I’ve Got A Thing About You Baby
3. Suspicious Minds
4. Don’t
5. I Just Can’t Help Believin’
6. Just Pretend
7. Love Letters
8. Amazing Grace
9. Starting Today
10. Kentucky Rain
11. Memories
12. Let It Be Me
13. Always On My Mind
14. The Wonder Of You
BONUS TRACK:
15. Just Pretend [duet with Helene Fischer]

Website: https://elvisthemusic.com/

Ook op Blues Magazine ...

Listen to: Bouke – Fire down below

Recensie: Elvis: That’s The Way It Is | 50th Anniversary Collector’s Edition

Elvis Presley – From Elvis in Nashville